Wat een hondenleven. Is het echt zo erg om hond te zijn?
18-10-2015
June probeert een stoel uit in het veilinghuis Amberes
Het is altijd leuk om te weten hoe June eruit ziet. June probeert een stoel uit in veilinghuis Amberes te Antwerpen. Ze misstaat niet op een mooie antieke stoel. Misschien wil ze deze stoel wel om er thuis op te rusten.
We denken er nog vaak aan terug... die dag in augustus toen we een marktkraam passeerden waar we een paar chiwuawua's zagen met hele leuke kleedjes aan. Je zal nu wel denken, een hond met kleedjes? Zijn de mensen gek aan het worden? Een hond is toch een hond.... maar neen, het was eerder grappig en schattig en zowel de hondjes en de baasjes van deze hondjes straalden rust en warmte uit. Mijn dochter Laura wilde al meer dan vijf jaar zo een klein hondje maar we vonden ze te jong en kochten vijf jaar terug een Amerikaanse cocker spaniël, Lexy genoemd. Een schat van een hond waaraan we al veel plezier en vriendschap beleefden. Toch bleef het bij mijn dochter kriebelen, en nu vijf jaar later ... vond ze dat ze er klaar voor was. Ze bleef aan de kraam staan draaien, kijkende naar alle mooie kledij, gareeltjes, manden, enz. en was helemaal verkocht, zeker toen Nancy, de verkoopster van al deze mooie zaken haar vertelde dat ze iemand kende die net een nestje met vier prachtige puppy's had. Er zat er eentje bij... een volledig zwartje ... en volgende week zou ze de puppy's meebrengen.
Ikzelf ben nu ook wel een liefhebster van honden, maar mijn man is er minder voor...zeker wanneer het dan nog van die hele kleine hondjes zijn. Te fragiel en net ratjes... Hallo? Ratjes? Ik zie alleen maar hele mooie schattige snoetjes.
Ik beloofde mijn dochter en Nancy om te komen kijken naar het nestje , en wist al wel ergens diep in mezelf dat ik ook wel zo een klein ukkiepukkie zag zitten. Een hondje meer of minder, wat maakt het verschil? En ik heb liever dat mijn dochter een hondje verkiest, boven een I-phone. Dan leert ze zorg en verantwoordelijkheid te dragen voor een levend wezentje.
Een weekje later, stapten we naar de markt en na lang wachten, het was net een snikhete dag, kwam er een dame aangewandeld met een plastieken bak waarin een fiere mama-chiwuawua zat te samen met vier kleine schattige puppy's. En yep.... ons moederhart kwam naar boven en we waren al meteen verkocht en kochten onmiddellijk de zwartste chiwuawua. Natuurlijk zonder dat mijn man hiervan op de hoogte was, anders zou het waarschijnlijk niet gemogen hebben. Stout hé?! Maar soms moet je je hart laten spreken ... en we zijn zo content van onze beslissing. Zelfs de papa die het eerst maar een ratje vond... is helemaal verkocht! Ook onze Amerikaanse cocker is blij met een speelkameraadje erbij.
Omdat ik jullie graag de ervaringen meedeel .... schrijf ik deze blog.
(p.s. we wilden haar eigenlijk Jewel noemen maar omdat ze in juni geboren werd en de eigenaar haar reeds June had genoemd, hebben we besloten deze naam te behouden)
We denken er nog vaak aan terug... die dag in augustus toen we een marktkraam passeerden waar we een paar chiwuawua's zagen met hele leuke kleedjes aan. Je zal nu wel denken, een hond met kleedjes? Zijn de mensen gek aan het worden? Een hond is toch een hond.... maar neen, het was eerder grappig en schattig en zowel de hondjes en de baasjes van deze hondjes straalden rust en warmte uit. Mijn dochter Laura wilde al meer dan vijf jaar zo een klein hondje maar we vonden ze te jong en kochten vijf jaar terug een Amerikaanse cocker spaniël, Lexy genoemd. Een schat van een hond waaraan we al veel plezier en vriendschap beleefden. Toch bleef het bij mijn dochter kriebelen, en nu vijf jaar later ... vond ze dat ze er klaar voor was. Ze bleef aan de kraam staan draaien, kijkende naar alle mooie kledij, gareeltjes, manden, enz. en was helemaal verkocht, zeker toen Nancy, de verkoopster van al deze mooie zaken haar vertelde dat ze iemand kende die net een nestje met vier prachtige puppy's had. Er zat er eentje bij... een volledig zwartje ... en volgende week zou ze de puppy's meebrengen.
