D. komt veel terug in mijn gedachten en dromen. Ik mis hem, maar zit ook vast in het gevoel van emotioneel misbruik. Ik voel dat het mij zoveel slechter heeft doen voelen, maar toch zou ik er alles voor geven dat hij terug komt. Alles voor hij die mij leuk vindt. Alles voor onze gekke avonturen. Alles voor zijn lach op zijn goede momenten. Ondanks alles wat ik met hem heb meegemaakt, wat hij met mij gedaan heeft en wat ik weet over hem en zijn gedrag, wil ik het zo graag terug. De pijn van hem kwijt te zijn, is diep vanbinnen nog aanwezig. 

Het is nu bijna 4 maanden geleden, maar het voelt eerder als jaren. Het voelt alsof alles gebeurd is in een vorig leven, maar waarvan ik de littekens nog draag. Zijn bevestigende, destructieve woorden komen naar boven tijdens de struggles rond zelfacceptatie. Voor mij voelt het als waarheid, vooral omdat iemand anders er ook zo over denkt. 

Vaak denk ik na over hoe zijn leven nu zou zijn of wat hij aan het doen is. Ik vraag mij af of hij mij ook mist of ooit nog aan mij gedacht heeft. Ik vraag mij af of dat hij het ergens ook moeilijk gehad heeft met de breuk, of eerder opgelucht was zoals hij zelf zei. We lijken zo hard op elkaar, maar zijn toch zo verschillend. Elke dag speelt hij nog een rol in mijn gedachten, handelen en leven. Ik voel tranen opkomen terwijl ik dit schrijf, maar kan er geen benaming op plakken. Is dit verdriet wat ik voel? Even snel als het opgekomen is, verdwijnt dat gevoel ook weer. Mijn gevoelens zijn de laatste tijd eerder samen gesmolten in een stemming. Een negatieve, moedeloze stemming. 

Het doet mij pijn om te horen dat M. en V. het gevoel hebben dat ik mijn schouders niet meer onder de therapie zet. Dat mijn bereidheid weg is en ik nu al zou weten dat de compassiemodule niet zal lukken en daar ook geen moeite meer voor wil doen. Zo kom ik toch over in hun opzicht. In mijn ogen heb ik vooral verwoord dat ik het moeilijk heb ermee, de angst die speelt en het een grote uitdaging zal worden. Misschien zie ik niet van mijzelf hoe ik precies over kom op anderen. Ik heb op deze module gewacht omdat ik weet dat ik die zo hard nodig heb. Alleen neemt de angst, dat ik het niet zal kunnen dragen, het even over. Als ik stil sta bij hoe ik mij nu voel, ben ik bang dat het nog slechter zal gaan als mijn bergje groter wordt. Angst speelt een grote rol in dit gegeven. 

Eigenlijk speelt angst nog een grotere rol in mijn leven en beleven. Uit angst voor de confrontatie, vooral met mijzelf, schiet ik in vermijdingsgedrag. Angst bepaalt mijn doen en laten. Nieuwe mensen toelaten voelt als een hel voor mij. Vooral de gedachten, dat ze met mij moeten leren omgaan en dat ik hen alleen maar opzadel met een extra probleem, vormen een strijd in mijn hoofd waar ik te vaak niet tegen kan winnen. Zo zie ik mijzelf ook, als een probleem. Ik voel zoveel spanning in mijn lichaam op dit moment. Mijn buik doet pijn en ik ben misselijk. Een extra angst steekt de kop op, namelijk bang zijn om mij lichamelijk slecht te voelen. Ik krijg krampen in mijn buik. Mijn lichaam maakt mij op zoveel manieren duidelijk hoe moeilijk ik het heb met dit onderwerp. Hoe moeilijk ik het heb met mijzelf en de acceptatie daar rond. 

Ik ben net bij dokter H. geweest. Heb haar kort proberen uitleggen wat er speelt en had wel het gevoel dat ze mij begreep. Heb haar verteld over de spanning en onrust die ik nu voel, maar moeilijk kan te pakken krijgen wat er precies onder zit. Ik vertelde over het feit dat ik sterk vastloop op het accepteren van mijzelf. Ik vind het enorm moeilijk om te geloven en te aanvaarden dat ik kan veranderen. Het voelt echt als een gevecht tegen mijzelf. Een dagelijkse strijd. Nu heeft ze voorgesteld om een tweetal weken Xanax te geven om de scherpe pieken er wat af te halen, op voorwaarde dat ik probeer uit de vermijding te raken en mij focus op de basis. 

Ik moet er door, ik moet het dragen. Al die moetens... Ik hoop dat ik op een dag kan zeggen dat ik er in geloof dat ik het kan dragen of letterlijk kan zeggen 'ik kan dit aan, ik kan dit dragen'. Het is enorm frustrerend dat het mij zo zwaar valt en het voelt alsof ik er geen vat op heb. Ik besef dat ik er door moet gaan en punten verzamelen, zoals Super Mario. Ik mag niet meer rond de obstakels lopen, maar moet ze aangaan en er recht doorgaan. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Niks eigenlijk... Hoe komt het toch dat ik het daar zo moeilijk mee heb en de confrontaties angstvallig vermijd... Ik wil er door.