Dat ik zo twijfel of het wel echt is dat ik gewoon de zekerheid van zijn huid wil voelen, zijn geur wil ruiken, zijn ogen wil zien... 

Maar ik wil het niet zeggen, het zou niet over mijn lippen komen, ik heb geleerd me niet zwak op te stellen. Toch niet voor deze wereld.

Want alles wat je zegt wat je op papier, in een sms, bij een foto, in een foto schrijft, graveert, teken,.. kan zich tegen je keren, kan je kapot maken.

Woorden kunnen pijn doen, kunnen snijden als een mes je kan open rijten, maar je kunt ze buigen. 

Het mes van woorden kun je buigen, de wonde kun je dicht naaien. Natuurlijk blijft het litteken, maar de wond is dicht.

Ik wil tegen hem zeggen... precies wat ik voel, ik wil het hem laten voelen zodat hij precies weet wat ik voel en waar ik bang voor ben, en dat is groter als alleen het donker.

Maar ik hou liever mijn mond. Want ik wil hem geen litteken geven. Ik wil dat niet op mijn geweten! 

bye 

Storry