Als ik mensen lange tijd niet meer zie ga ik ze afstoten.
Volgens mij is dat de reden dat ik nu zo arogant doe tegen mijn mama. Ik probeer mijn emotionele band los te maken.
Ik ben 10 dagen op bivak geweest, en in die tien dagen heb ik mij verzet van het feit dat ik ze wel een beetje miste...
Mijn emoties moet je zien als een trein... als de reis te zwaar is en de trein te ver van huis is laat hij zijn achterste wagon achter.
Want 1 wagon minder of meer maakt het verschil tussen tranen van pijn en missen en gewoon verder gaan uit voor (mijn) trein.
Mijn laatste wagon was liefde, en die heb ik daar achter gelaten. Nu ik terug thuis ben maak ik de wagon op nieuw. Maar dat gaat nu eenmaal niet van de ene op de andere dag.
Ik hoop dat je kunt volgen en snapt wat ik bedoel.
Er zijn mensen en die hebben heimwee, of missen constant hun thuis, er zijn mensen en die hebben heimwee en missen hun huis maar laten dat niet zien. En er zijn mensen en ik weet niet hoe ze het doen maar hebben geen heimwee en missen niet perse iets.
Ik zorg dat ik geen heimwee heb maar daar moet ik dan nu de gevolgen van dragen en een nieuwe wagon maken is zwaar... en het word vaak niet begrepen door de mensen rond me.
Mijn mama vindt het niet echt leuk dat ik arogant tegen haar ben. Maar geloof me dat doe ik echt niet expres!
Mijn trein mist 1 wagon, en die wagon wil ik weer zo snel mogelijk maken!
MyFiction, MyStory
