De vallende sterren houden zich gedeisd vanavond.

Een allesverwoestend verdriet ligt op de loer

om dit rustige tafereel te doorbreken.

Geniet er nog van nu het nog kan.

Vandaag zet ik een gedichtje op deze blog, dat ik heb geschreven toen ik ongeveer 8 jaar was samen met een goede vriend.

Het heet Sterretje.

Sterretje sterretje in de nacht ik heb hier op jou gewacht want ik heb nog zoveel dromen die ik wil laten uitkomen.

Het liefst zou ik een reus willen zijn en alles wordt plots heel klein. Kijk ik schop de wolken weg en iedereen doet wat ik zeg.

Op een draak rijden lijkt me fijn en niemand hoeft dan bang te zijn want alle kinderen mogen mee voor een reisje naar de zee.

Of ik zal duiken naar de oceaan kijk daar komen de vissen al aan.

We spelen met de zeemeerminnen en racen op de walvissen.

Of ik zou wensen dat ik vliegen kon naar de sterren of naar de zon.

Maar zonder vleugels is het ver, wat lief dat je kan schijnen ster.

Sterretje sterretje met je licht ik doe nu gauw mijn oogjes dicht en wat ik wensen zal, dat weet ik al.

Dat jij altijd schijnen zal.

Het is misschien een beetje kinderachtig, maar ik vind het zelf heel mooi. Hopelijk jullie ook.

Anzor (die goede vriend) als je dit leest, please laat iets van je weten. Ik mis je!