Dag 15: 21/07/2012 (Zaterdag)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een must-see in St Louis is de Gateway Arch. Dit moesten we natuurlijk nog ‘even’ doen voor we richting Chicago vertrokken. Jammer genoeg nam dit bijna een hele voormiddag in beslag, maar het was toch wel de moeite. Je kon tijdens het wachten oa. een prachtig gratis museum over de indianen en de “settlements” en de  bezoeken tot dat het jouw tijd was om in het belachelijk klein liftje te gaan zitten en naar top van de Arch gebracht te worden, op 192m hoogte. Daar had je een prachtig zicht op de stad en op de Mississippi.

Op weg naar Chicago nemen we de historische route 66.
We maken onderweg een stop in Pontiac om naar de bus van kunstenaar Bob Waldmire te gaan kijken. Bob Waldmire was een kunstenaar die route 66 op en af reisde om verschillende schilder- en kunstwerken over deze magische weg te maken. Om dit doen kocht hij een schoolbus en verbouwde de bus in een eigen mobilhome met alles er op en er aan (zelfs een sauna). De bus alleen al is de stop waard.

Aangekomen in Chicago is het ondertussen al donker en moeten we onze weg nog zien te vinden naar de airport om onze huurauto af te geven.
Een vriendelijke taxi chauffeur toont ons de weg en Kathy brengt ons veilig tot aan de airport doorheen het drukke en donkere centrum van Chicago met de hulp van een vriendelijke taxi-chauffeur die ons aanbood om een stukje voor te rijden, omdat de route toch echt wel heel moeilijk te vinden was.
Daar bestelt een werkneemster van het huurbedrijf een taxi voor ons om naar het hotel te gaan, maar toen de taxi er aankwam gaf Steffi de opmerking dat er nergens TAXI op de auto stond. Toch maar even vragen hoeveel het zou kosten tot aan het hotel: 90 dollar! Op dat moment ging Marleen dit toch even controleren binnen in het huurbedrijf, waarop de ‘taxi’chauffeur nog geen 2 seconden later zei: “I don’t have time, my friend” en terug vertrok. Bleek nu dat een rit naar het centrum nooit meer dan 50 dollar mag kosten…..
Dan maar een busje nemen naar de vlieghaven om daar een taxi te nemen. In de vlieghaven roepen ze natuurlijk nog om: “pas op voor auto’s zonder taxi teken op….”

Na veel moeite geraken we toch nog in ons hotel (Essex Inn) voor iets meer dan 40 dollar.
Ondertussen was het al bijna 23u en moesten we nog iets vinden om te eten. Aangekomen aan iets dat nog open was, stond er op het bord: 21 or older, ID required. Steffi en ik hebben dit natuurlijk in onze hotelkamer laten liggen. Snel terug gaan halen natuurlijk en onderweg komen we Budddy Guy’s Legend tegen, het café van (nog levende) blueslegende Buddy Guy (begon zijn carrière bij het legendarische blueslabel Chess records, maar daar later meer over). Toen we even naar binnen keken bleek dat Buddy Guy zelf aanwezig was! Eerst snel onze pas gaan halen en dan toch even zijn nieuwe autobiografie gekocht (in het café) en laten tekenen. Een zeer leuke meevaller na een lange dag.

Straks, in het vliegtuig terug naar België (intussentijd zijn we al 3 dagen in New York), schrijf ik de rest van de dagen.