Dag 9: 15/07/2012 (Zondag)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als goede gelovigen beginnen we onze zondag natuurlijk “in church”! We gaan naar The Full  Tabernacle Church waar we Reverand Al Green (jawel diezelfde soulzanger Al green) hopen te kunnen aanschouwen. Jammer genoeg is dit nooit een zekerheid en na een tijdje hadden we door dat dit niet voor vandaag zou zijn.
De mis begint met een aantal gospel nummers (het onderwerp van de liedjes mag je zelf gokken). Hoewel dit waarschijnlijk geen professionele muzikanten zijn, is de muziek toch van hoogstaande kwaliteit. Vooral wanneer de oude vrouw begint te zingen krijgt iedereen kippenvel (zelfs wanneer ze met haar armen open in de lucht verder zingt nadat ze de micro al lang had afgegeven).
Na het zingen wordt een guest-pastor uit Denver, Colorado aangekondigd. Deze was op bezoek bij zijn familie in Memphis. In deze kerk is het de gewoonte om visiting pastors te laten “preachen”.  De “preach”is het belangrijkste deel van de mis van de “baptist” church. De preek was op geen enkele manier te vergelijken met de preken in onze missen: tegelijk grappig, ontroerend, aangrijpend, interessant, leuk, én met een fantastische boodschap: hij vertelt  dat er volgens hem 4 soorten persoonlijkheden zijn wanneer iemand voor moeilijkheden of een uitdaging (iets wat moeite kost dus) komt te staan: een cop out (begint er zelfs niet aan), een fall out (begint er aan, maar haakt meteen af als het wat moeilijk wordt), een drop out (haakt af na een tijdje, kan niet volhouden) en ten slotte een all out (gaat er volledig voor). Zoals ik het nu opschrijf klinkt het allemaal zeer saai, maar ik kan jullie garanderen, hoe de preacher het bracht was het dat zeker niet (het is dan ook niet te omschrijven, je moet er gewoonweg zelf bij zijn). Op een zondagmorgen in je vakantie een halve dag hiervoor spenderen en het dan heel goed vinden bewijst dit.

De pastor verwijst regelmatig naar de bijbel, en je zou kunnen veronderstellen dat je gelovig moet zijn, om hier een boodschap uit te halen, maar dat is zeker niet het geval.  Zijn boodschap was echt gemeend, en bedoeld voor iedereen. Op een bepaald moment komen 2 gasten (vanwaar 1 duidelijk van een plaatselijke gang) die (ongelooflijk maar waar) geld van hem kregen. Wij hebben na de mis de kans om na de mis tijdens de hotdogs (zie later) even met hem te babbelen, en het doet echt deugd om iemand te ontmoeten die zo “dedicated” is.

Na de mis kunnen we  1$ hotdogs (met coleslaw: reepjes witte kool met ofwel zure room, botermelk of mayonaise) kopen om de lokale school te steunen. We ontmoeten de preacher en hij vertelt ons dat hij wel eens naar Belgium zou willen komen (gaf ons dan ook zijn contactgegevens). Op het einde van ons gesprek zei hij: I know Al Green wasn’t here, but Jesus was! (hoe kon het ook anders).

Iemand in een trance over de grond zien kruipen en rollen hebben we niet gezien, maar sommigen gingen er ver genoeg in op om toch een unieke voormiddag te beleven!

Na de Tabernacle Church gaan we terug de stad in. Iedereen maakte ons bang van deze stad (owv stijgende misdaad na de crisis), wat absoluut overdreven was.
We bezoeken  Sun Records, de bekende platenmaatschappij van  de legendarische Sam Phillips. Deze studio was het startschot voor grootheden als Elvis Presley, Johnny Cash, Sam Perkins, Howlin’ Wolf (volgens Sam Phillips zijn grootste ontdekking!) en Jerry Lee Lewis. Ook Rocket 88 is hier opgenomen.
In het gebouw van Sun Records krijgen we een zeer leuke en interactieve rondleiding. We starten in een kamer op de eerste verdieping waar een hele hoop verzamelstukken staan (originele drukkingen, gitaren enz). Daarna mogen we naar de originele studio waar al die legendarische nummers zoals That’s Allright Mama (Elvis), Cry Cry Cry (Cash), Great Balls Of Fire (Jerry Lee Lewis) en natuurlijk Rocket 88 (uitgegeven door Chess, maar wel hier opgenomen).
Artiesten kunnen zelfs nu nog hier hun nummers laten opnemen!

Gelukkig ligt Sun Studio vlak aan Beale Street, een straat die (vroeger toch) te vergelijken valt met Bourbon Street van New Orleans (zie  dag 1). We konden tijdens deze wandeling ook weer van overal muziek horen. Echte blues zoals we in Clarksdale vonden, kunnen we hier niet echt beluisteren. Wel horen we hier een mix van allerlei soorten muziek. Even dachten we dat James Brown aan de kant van de straat stond toen we iemand “Like a sexmachine” hoorden zingen, dus echt slechte muziek konden we het zeker niet noemen. Het was gewoon iets commerciëler (iedereen zijn eigen smaak natuurlijk).
We drinken onderweg iets in het Hard Rock Café en we gaan eten in restaurantje waar ……… orkest een zeer goed (maar iets te kort omdat we laat waren) jazz optreden gaf, met een aantal dansende koppeltjes.

Na het eten stappen we Beale Street verder af richting onze auto om terug naar het hotel te keren en ons bed weer in te kruipen (tegen 11 à 12u krijgt iedereen toch telkens weer zijn of haar jetlag-klop).