SYLVIE KREUSCH + SERGEANT Gent, De Minard 07/05/2018
SYLVIE KREUSCH + SERGEANT Gent, De Minard 07/05/2018
7 mei, de dag dat het heet was in de straten van Gent en ook de datum waarop in de Minard de thermometer er nog een paar extra graden bij deed. Stoker van het gezellig vuurtje: Sylvie Kreusch. Meer dan twee jaar werkte Kreusch aan haar soloproject. Een van Vlaanderens beste indiepopbands ooit (Soldiers Heart) is niet voor niets ter ziele gegaan, Sylvie had een plan in haar hoofd.
Niet dat je haar al die tijd niet opmerkte, want als wederhelft van Maarten Devoldere zorgde de blondine (tegenwoordig brunette) bij Warhaus voor de meest zwoele taferelen op het podium. Nu is het tijd voor dat langverwachte solowerk. Maar eerst de support act, want die stond daar niet zonder reden.
Sergeant. De drie stonden daar niet alleen wegens hun kwaliteit, maar ook omdat zij een speciale band met Kreusch hebben: allen waren ze actief bij (jawel) Soldiers Heart. De nieuwe band van Ferre Marnef staat ver weg van pop. Excentriek zelfs, maar daarom niet begeesterend.
Een soort van elektronicatrip vol flipmomenten. Onverwachte wendingen, ook al is dat soms niet meer dan een schreeuw. Sergeant is een band die mensen met verbazende blikken zal achterlaten, maar wel een trio dat durft wat anderen niet altijd durven: jezelf zijn.
Misschien was een andere zaal beter, want op zon muziek wil je wel eens dansen (of iets wat daarop lijkt). Geen probleem als je Sylvie Kreusch heet, want onmiddellijk bij de start vroeg de zangeres aan het publiek om het roodfluwelen stoeltje vaarwel te wuiven en rechtop te staan. Geen kat die er daarna nog aandacht om nadien zich te gaan neerzetelen. De magie van Sylvie Kreusch, en dat vertaalt zich op vele fronten.
Een paar weken geleden liep Sylvie al in de kijker door haar samenwerking met MDCIII, het project van Nordmann-blazer Mattias De Craene. Maar nu is er dat mysterieuze solowerk. Het overgrote deel van de aardig volgelopen Minard wist niet wat ze moesten verwachten.
Sylvie liet een paar weken in haar kaarten kijken door Seedy Tricks op YouTube te releasen, maar voor de rest wist niemand wat te verwachten. Behalve dat het een swingende boel ging worden, met twee drums waarvan één was uitgedost met allerlei Afrikaanse percussie-instrumenten kon dat ook niet anders. En met een persoon als Sylvie Kreusch nog minder.
Dertig graden of niet, Sylvie kwam het podium in een dikke jas opgehuppeld. Het kledingstuk belandde wel na een paar minuten op de grond, maar voor de rest bleef het podium haar plaats.
Sylvie Kreusch bleef Sylvie Kreusch, lees de vrouw die je wil verleiden en je zonder genade in de appel wil laten bijten, maar op een uur tijd kregen we alweer een andere kant van de zangeres te zien die we tot nu nog niet kenden.
Is Seedy Tricks nog dat heerlijke popdeuntje dat een nieuwe Soldiers Heart-song kon zijn, dan baadt haar nieuwe werk in een wat meer experimentele popsfeer. Laat David Byrne experimenteren met The Knife en het wordt iets als wat Kreusch heeft bedacht. Verslavend geniaal.
Sylvie is natuurlijk het uithangbord en de stem maar de songs waarmee ze ongevuur een uur lang de Gentse zaal wist mee te overdonderen, waren ook het werk van de percussiegoden Falk Schrauwen en Simon Segers.
De groep was meer dan opgetogen over het uitzinnige publiek en op het einde werd iedereen uitgenodigd om samen met Sylvie op de planken te dansen waaronder de mama van Sylvie. Die laatste mag meer dan trots zijn op haar dochter, het is niet iedereen gegeven om moeder te zijn van een popkoningin.
Schmutz, geen Duitsers zoals de naam laat vermoeden. Wel geboren en getogen in Neeroeteren, maar omdat geen kat dit oord kent houden we het maar op Limburg dat naast zijn steenkoolmijnen, in de jaren 80 de draaikolk was voor alles wat naar new wave rook.
We schrijven 1984. De new wave was gemeengoed, maar het waren ook de hoogdagen van de Belpop en tevens het tijdperk waarin iedereen op woensdagmiddag aan de radio zat gekluisterd om de heerlijke stem van Gust De Coster en zijn programma Vrijaf te kunnen horen.
Schmutz was een band die perfect wist in te spelen op het alternatieve en het commerciële circuit. Na wat kleine podia te hebben afgeschuimd gingen ze met de grote prijs van de Vakature-wedstrijd lopen (een soort van Rock Rally voor het toenmalig populaire Breekend-festival) en ontdekten ze waar ze goed in waren: het schrijven van hitgevoelige synthpopdeuntjes. Zwarte ridders die destijds geproducet werden door Herwig Duchateau (drummer van Scooter die een monsterhit met You hadden) en hiermee werd op twee paardjes (het alternatieve en het commerciële) gewed om er uiteindelijk nog twee keer mee te winnen ook! Deuntjes die jaren na datum klassiekers bleken.
Schmutz scoorde een paar gigantische hits, maar al bij al duurde het verhaal kort en bracht de band maar één lp uit: de nogal vaak onderschatte Lip Service.
Zoals dat met zo veel bands het geval is, groeide later ook voor Schmutz de vraag voor een reünie. De band begon opnieuw te spelen in zijn originele bezetting (op Carlo Peeters na die veel te vroeg overleed) en eveneens kwam de goesting er om nieuwe songs te schrijven.
Acht daarvan staan op Pillow Talk die het eerste luik vormen. Een tweede deel krijg je met zes van hun (geremasterde) grootste hits die, als je de Belpop-cd’s niet meerekent, nu voor het eerst op cd zijn verschenen.
Laten we het eerst maar eens over de nieuwe tracks hebben. Nieuwe fans zullen ze hier niet mee maken. Net zoals in de jaren 80 hebben ze nu ook lak aan moeilijkdoenerij en deden ze gewoon datgene waarin ze uitblinken: het schrijven van synthpopdeuntjes. Geen behoefte dus om zichzelf her uit te vinden, gewoon voortborduren op dat verleden. Te nemen of te laten. De jongens zijn zelf verstandig genoeg om te beseffen dat ze hiermee niet meer in de hitparade zullen geraken (iets wat an sich toch niet meer bestaat), maar allen zijn catchy en meer dan goed genoeg om de liefhebbers van weleer te kunnen aanspreken.
Bij de oudjes vind je uiteraard Living It Up, Turn The Pages, Love Games en Straight From The Heart (ook in een remix van Buscemi), maar ook het vaak vergeten Hold Me dat je gerust als één van de mooiste liefdesliedjes uit de jaren 80 kan beschouwen.
Nostalgie is deze cd zeker, soms kan dat geen kwaad.
Ken je Schmutz nog? Natuurlijk Hold Me, Turn The Pages of Love Games. Allemaal synthpopklassiekers uit ons eigen Belgenlandje. Na jaren optreden is de band klaar voor een nieuw avontuur: een tweede plaat! Pillow Talk is verkrijgbaar via Starman Records. Luminous Dash sprak met Guy Peeters over vroeger en nu.
Hallo. Schmutz heeft een nieuwe plaat uit. Ik veronderstel dat je jezelf nog eens in de ogen moet wrijven om het te geloven, niet? Het zat al heel lang in the pipe line, maar door het een en ander was het er maar niet van gekomen tot NU....... zodoende. Op Pillow Talk staan acht nieuwe songs. Zijn dat exact acht nieuwe songs die jullie hebben gecomponeerd of waren er meer en was er dan een soort van selectie? Het is eigenlijk min of meer een selectie van songs die we wat meer uitgewerkt hebben zonder de spontaniteit van het oorspronkelijke idee uit het oog te verliezen. We hebben de goede gewoonte onze ideeën en songs op te nemen zodat we later daar in kunnen grasduinen en ze eventueel verder afwerken om dan live uit te proberen
Er is wel een verschil tussen nu en toen, toch heb ik de indruk dat jullie het gehouden hebben op waar jullie goed in zijn: het componeren van goede synthpopdeuntjes. Een vogel zingt zoals ie gebekt is en onze forte is nu eenmaal melodieuze synthpopmuziek, maar d’er klinken toch ook wel volwassen gitaargeluiden door.
Natuurlijk weten jullie zelf dat de hoogdagen van vroeger waarschijnlijk niet meer terug komen. Vraag is: waarom doen jullie het dan? Passie? Passie voor muziek “het bloed kruipt waar het niet gaan kan". En daarbij, er is niets zo fijn als samen muziek maken met gasten die je respecteert, die je vrienden zijn en dat we nu de kans krijgen om dit te doen kan alleen maar een “gezonde” ambitie aanwakkeren om die passie om te zetten naar iets concreets zoals deze cd. En een thank you very much aan de mensen die daarin geloven zoals Felix Huybrechts van Starman Records.
Het verhaal van Schmutz duurde niet zo lang. Veel hits, maar slechts één lp. Hoe komt dit? We hebben heel wat optredens afgewerkt en zijn er nooit toe gekomen een vervolg te maken op Lip Service. En na het vele optreden en op elkaars lip leven was de rek er een beetje uit: andere bezetting, ander platenlabel, anders dit anders dat...
Zelf denk ik vaak dat Lip Service een nogal onbegrepen en ondergewaardeerde plaat is. Hoe kijken jullie er zelf op terug Daar kan ik je alleen maar in toetreden, alles was er: de sound, de songs en toch... Het bleef alles een beetje in de goede bedoelingen steken en wij dachten: ok, gemiste kans, tant pis...verder maar.
Je kan de tijd niet terug draaien, maar mocht het kunnen zouden jullie iets hebben veranderd? Nope, wouldn’t change a thing...
Voor mij zweefde Schmutz altijd tussen het alternatieve van de new wave en het commerciele van de Belpop. Klopt dat? Ja is zo, maar onze hang naar melodie die in (new wave)-tijden eigenlijk een beetje uit den boze was trok ons langzaam maar zeker naar de andere kant, terwijl ik net dat balanceren tussen alternatief en commercieël zo boeiend vond .
Ik zeg Belpop, maar toch is en was er een internationaal geluid. Hebben jullie succes gehad in het buitenland? We hebben een beetje getourd in Duitsland, Frankrijk, Nederland, Spanje en zo. De plaat is er ook uitgekomen, maar niet vergelijkbaar met wat Belgische groepen vandaag doen. Alleen maar chapeau hiervoor, een kus van de juf en een bank vooruit .
Plots uit het niets waren jullie er terug. Hoe kwam dat? Nu, we zijn altijd wel blijven optreden. Sporadisch, maar altijd met heel veel zin en het is nu precies die drive die ons een beetje gepusht heeft om de stier bij de horens te vatten en het resultaat is Pillow Talk.
Vreemde vraag, maar wat is het verschil tussen vroeger en nu? 34 jaar. Hahahahahaha, neen vroeger ging het na een tijdje wat makkelijker. Je bent een pak jonger, je kijkt heel anders tegen dingen aan. Je kent wat mensen. Nu moet je helemaal van nul beginnen. De scene is helemaal anders, je moet je bakens verleggen, maar vooral genieten van wat gaat komen. Vroeger hadden we hiervoor dikwijls de tijd niet.
Als ik van anderen hoor dan zijn die 80s zo wat het gouden tijdperk bij uitstek. Gaan jullie daar zelf mee akkoord? Voor mezelf kan ik dit alleen maar beamen. Fijne, creatieve, wilde, mooie tijd.
In jullie tijd stond of viel je met de interesse van de radio. In jullie geval was dat behoorlijk positief. Die radiobelangstelling is dat er van zelf gekomen of is het een verhaal van knokken? Neen, we hebben er toch wel een beetje voor moeten knokken. Ik weet nog de eerste keer dat je je muziek op de radio hoort, dat heeft iets magisch. Je ne sais pas quoi.
Op de nieuwe plaat staan ook jullie klassiekers. Die klinken behoorlijk tijdloos. Er is zelfs een herbewerking van Buscemi. Kun je daar iets meer over kwijt? Samenwerken met Dirk (Buscemi) verliep heel erg vlot we zaten onmiddellijk op dezelfde golflengte. Hij heeft vroeger ook nog in new wave-bands gespeeld en hij had een grote kennis van obscure wave en punkbands. Muzikaal zijn er wat dingen bijgevoegd, de beat wat vertraagd en alle vocals zijn opnieuw ingezongen.
Wat vind je persoonlijk van de huidige muziekscene? Volgen jullie het nog allemaal en wie vind je goed? Wat dit betreft hebben we vreemd genoeg allemaal toch wat andere interesses. Persoonlijk vind ik Tame Impala wel erg goed , I like that phaser pedal. The War Against Drugs, Wolf Alice...
Waarom moeten mensen Pillow Talk kopen? Gewoon omdat het tout court een hele fijne plaat is.
Zien we jullie ook binnenkort op een podium? Yes, Rock Louwel , Café-Café in Hasselt, de cd-voorstelling. Voor de rest check onze Facebookpagina.
Voor wie het zich zou afvragen, waarom lees je anders recensies, Kontzert boert goed. Niet dat we het talent van Pavlove of Vito in twijfel trekken, maar dat de organisatoren het bordje “sold out” moesten boven halen? Neen, niet in onze stoutste dromen!
De nederigheid gebiedt te zeggen dat noch bezielers Simon en Thibault of de bands dat ook hadden gedacht. Of om de zanger van Vito (die volgens onze informatie ook Vito heet) te citeren: “Het is de eerste keer dat mensen moeten betalen voor ons, en we zijn blij dat er zo veel volk is”. Een mens zou voor minder zenuwen krijgen. Feit is dat iets minder dan 200 man (we hebben ze echt niet geteld!) woensdag getuige was van één van twee bands die wel eens de toekomst zouden kunnen bepalen van onze Belgische scene.
Er is nog wat werk aan de werk aan de winkel voor Vito, maar dat weten ze zelf ook wel. Meer songs schrijven bijvoorbeeld of wat minder verbouwereerd zijn dat het publiek je cool vindt, en we mogen het zeggen: ook iets meer variatie.
Feit is in ieder geval wel dat Vito een groep in wording die alle kanten kan uitgaan. Tot nu toe onthouden we vooral dat Vito in staat is om hitgevoelige pop noir te brengen dat raakpunten heeft met iets als DIIV of (voor wie een olifantengeheugen heeft) met de Violent Femmes.
Neen, het zal niet simpel zijn om deze Belgen in een hokje te duwen. Niet dat we dat willen of dat dit moet. Nog een paar keer goed kneden (zoals kwaliteitsbakkers dat doen) en je hebt een band die veel kan. Als het aan Gent lag gisteren, dan is het broodje nu reeds gebakken.
Hadden we het over groeien? Bestaat er een beter voorbeeld in dit land dan Pavlove? Zagen we ze een dik jaar geleden een nog wat twijfelende band op het podium (het talent was er sowieso), dan zien we nu een groep die overeind staat als een huis.
Reina Rasti, een frontvrouw die niet op haar mondje is gevallen en moeiteloos het publiek rond haar vingers weet te draaien. En dat alleen al is een voordeel als geen ander om mee uit te pakken. Durfden we vroeger al eens voorbeelden aan te halen om Pavlove mee te omschrijven, dan doen we dit vanaf nu niet meer.
Een band die alsmaar beter wordt. Misschien nog wat jammer dat ze twee covers moeten brengen om een set te vullen (wel met smaak, The Zombies en Elvis Costello toen die nog goed was), maar je merkt dat dit niet meer dan een overgangsfase is.
Natuurlijk de twee singles: het excellente Because Of You en Give Me All You’ve Got dat door het publiek meegebruld werd en dat nieuwe (fantastische) nummer dat vooralsnog geen titel heeft.
Liedjes over liefde en alcohol (niet onze woorden, blame Fabian) en sinds hun passage in de Kontzert nu ook met verbluffende visuals. Duitsers met krulharen die zich te pletter stampen op een flipperkast bijvoorbeeld...
Nu is het misschien te vroeg om te zeggen (hoewel), maar geef Pavlove een jaar en laat hun een plaat opnemen en je hebt één van de heerlijkste bands van dit land. Juist, ze zijn dat nu al...
Chaos in muziek is hip in België. Vinden we leuk, maar er zijn ook nog een heleboel bands die in het klassieke songschrijven geloven. The LVE uit Antwerpen bijvoorbeeld. Vraag ons niet hoe je de naam moet uitspreken, vraag ons nog minder hoe ze er zijn opgekomen, feit is dat The LVE staat voor sad songs in every key. Zeggen ze zelf hoor!
Kortom liedjes over situaties waarmee iedere mens geconfronteerd wordt, zoals in hun nieuwste Go Bad With You. Iemand graag zien, maar als alles mis gaat in je eigen leven, dan is de geliefde er wel de pineut van.
Go Bad With You is de voorloper van een ep die deze zomer zal verschijnen. De band die reeds geprezen werd door The Zombies (ja die van Time Of The Season dat tegenwoordig zo mooi gecoverd wordt door Pavlove) laat er deze keer geen gras over groeien. Na hun debuutplaat die het internationaal goed deed, kloppen ze nu bij het Nederlandse Gentlemen Recordings aan.
Indiepopmuziek met een twist en in het verleden al eens vergeleken met Phoenix of Arcade Fire. Kortom het soort liedjes dat na drie luisterbeurten in je hoofd blijft hangen. Heerlijk om mee te fluiten op de fiets. Zo lang je maar niet de muur opdondert, of je lief mag het weer bekopen.
Ondanks de malaise zijn er nog zekerheden in het leven. Zo mag je zeer veel geld verwedden op het feit dat het Gentse collectief Elefant nooit een hit zal scoren, maar de tranen kunnen opgedept worden met de troostende gedachte dat het tevens een band is die nooit zal toegeven aan regeltjes. Behalve degene die Elefant zichzelf oplegt: uitblinken door jezelf te zijn en zo wat alles doen wat anderen niet doen, of gewoon niet durven.
Bijvoorbeeld als support act gewoon een fanfare uit Maldegem uitnodigen. Gehuld in hun purperen kostuum liepen de fanfaregangers in de vroege avond tussen het publiek door. Wellicht wisten de arme donders zelf niet wat hun te wachten stond of wat hun taak was, maar het zorgde voor een aparte sfeer. Zeker toen vier mannen in een spierwit pak en een gezicht vol talkpoeder besmeerd zich door het feestorkest naar het podium lieten begeleiden. Het is eens iets anders, iets typisch Elefant.
De koningen van het Belgische surrealisme hadden iets te vieren: Konark Und Bonark. Voor ingewijden: het debuut van Elefant op 9000 Records.
Een supergroep zoals dat heet, en zoals onze eigen Bootsie het verleden week op onze paginas aangaf: we gaan ons niet meer bezig houden met te gaan vertellen in welke andere bands je deze heren ook aan het werk kan zien. Zoek het op, en bekijk hun te gekke filmpjes op YouTube. Nog minder gaan we ons bezighouden met onze hersenen te pijnigen door ons af te vragen over wat deze gasten het hebben. Die Gedanken sind frei, die Fantasie auch!
Schräg was de eerste song die in de Gentse haven weerklonk. Synths die niet weten of ze in de 70s of de 80s thuishoren, strakke drums die het ritme bepalen en Wolf Vanwymeersch die een fetish heeft voor vervormde vocalen (en de Duitse taal).
Een visueel spektakel, want op de achtergrond zie je allerlei maffe videootjes (ja, degene die op YouTube staan) en de weirde sfeer nog een extra elan geven.
Uiteraard veel nieuwe nummers, Wie Scharf Ist Dein Messer of het pakkende Lord Sleep (wellicht het meest toegankelijke dat de vier ooit hebben bedacht).
Het feest van de gelukkigheid volgens Wolf, of de lot der zotheid, wie zal het zeggen? Een handjevol concertgangers had op het einde zelfs zin in een (kortstondige) polonaise. Moet kunnen, ook al hing de curfew in de lucht. Hoe toepasselijker kan Jede Uhr Tickt zijn.
Toen we thuis kwamen bemerkten we dat de setlist geschreven was uit iets wat op een cursus psychiatrie leek. Zot zijn doet geen zeer bij Elefant, maar het helpt als je zelf wat vijzen mist. En het is nog geniaal ook!
