Voor wie het zich zou afvragen, waarom lees je anders recensies, Kontzert boert goed. Niet dat we het talent van Pavlove of Vito in twijfel trekken, maar dat de organisatoren het bordje “sold out” moesten boven halen? Neen, niet in onze stoutste dromen!
De nederigheid gebiedt te zeggen dat noch bezielers Simon en Thibault of de bands dat ook hadden gedacht. Of om de zanger van Vito (die volgens onze informatie ook Vito heet) te citeren: “Het is de eerste keer dat mensen moeten betalen voor ons, en we zijn blij dat er zo veel volk is”. Een mens zou voor minder zenuwen krijgen. Feit is dat iets minder dan 200 man (we hebben ze echt niet geteld!) woensdag getuige was van één van twee bands die wel eens de toekomst zouden kunnen bepalen van onze Belgische scene.
Er is nog wat werk aan de werk aan de winkel voor Vito, maar dat weten ze zelf ook wel. Meer songs schrijven bijvoorbeeld of wat minder verbouwereerd zijn dat het publiek je cool vindt, en we mogen het zeggen: ook iets meer variatie.
Feit is in ieder geval wel dat Vito een groep in wording die alle kanten kan uitgaan. Tot nu toe onthouden we vooral dat Vito in staat is om hitgevoelige pop noir te brengen dat raakpunten heeft met iets als DIIV of (voor wie een olifantengeheugen heeft) met de Violent Femmes.
Neen, het zal niet simpel zijn om deze Belgen in een hokje te duwen. Niet dat we dat willen of dat dit moet. Nog een paar keer goed kneden (zoals kwaliteitsbakkers dat doen) en je hebt een band die veel kan. Als het aan Gent lag gisteren, dan is het broodje nu reeds gebakken.
Hadden we het over groeien? Bestaat er een beter voorbeeld in dit land dan Pavlove? Zagen we ze een dik jaar geleden een nog wat twijfelende band op het podium (het talent was er sowieso), dan zien we nu een groep die overeind staat als een huis.
Reina Rasti, een frontvrouw die niet op haar mondje is gevallen en moeiteloos het publiek rond haar vingers weet te draaien. En dat alleen al is een voordeel als geen ander om mee uit te pakken. Durfden we vroeger al eens voorbeelden aan te halen om Pavlove mee te omschrijven, dan doen we dit vanaf nu niet meer.
Een band die alsmaar beter wordt. Misschien nog wat jammer dat ze twee covers moeten brengen om een set te vullen (wel met smaak, The Zombies en Elvis Costello toen die nog goed was), maar je merkt dat dit niet meer dan een overgangsfase is.
Natuurlijk de twee singles: het excellente Because Of You en Give Me All You’ve Got dat door het publiek meegebruld werd en dat nieuwe (fantastische) nummer dat vooralsnog geen titel heeft.
Liedjes over liefde en alcohol (niet onze woorden, blame Fabian) en sinds hun passage in de Kontzert nu ook met verbluffende visuals. Duitsers met krulharen die zich te pletter stampen op een flipperkast bijvoorbeeld...
Nu is het misschien te vroeg om te zeggen (hoewel), maar geef Pavlove een jaar en laat hun een plaat opnemen en je hebt één van de heerlijkste bands van dit land. Juist, ze zijn dat nu al...
Chaos in muziek is hip in België. Vinden we leuk, maar er zijn ook nog een heleboel bands die in het klassieke songschrijven geloven. The LVE uit Antwerpen bijvoorbeeld. Vraag ons niet hoe je de naam moet uitspreken, vraag ons nog minder hoe ze er zijn opgekomen, feit is dat The LVE staat voor sad songs in every key. Zeggen ze zelf hoor!
Kortom liedjes over situaties waarmee iedere mens geconfronteerd wordt, zoals in hun nieuwste Go Bad With You. Iemand graag zien, maar als alles mis gaat in je eigen leven, dan is de geliefde er wel de pineut van.
Go Bad With You is de voorloper van een ep die deze zomer zal verschijnen. De band die reeds geprezen werd door The Zombies (ja die van Time Of The Season dat tegenwoordig zo mooi gecoverd wordt door Pavlove) laat er deze keer geen gras over groeien. Na hun debuutplaat die het internationaal goed deed, kloppen ze nu bij het Nederlandse Gentlemen Recordings aan.
Indiepopmuziek met een twist en in het verleden al eens vergeleken met Phoenix of Arcade Fire. Kortom het soort liedjes dat na drie luisterbeurten in je hoofd blijft hangen. Heerlijk om mee te fluiten op de fiets. Zo lang je maar niet de muur opdondert, of je lief mag het weer bekopen.
Ondanks de malaise zijn er nog zekerheden in het leven. Zo mag je zeer veel geld verwedden op het feit dat het Gentse collectief Elefant nooit een hit zal scoren, maar de tranen kunnen opgedept worden met de troostende gedachte dat het tevens een band is die nooit zal toegeven aan regeltjes. Behalve degene die Elefant zichzelf oplegt: uitblinken door jezelf te zijn en zo wat alles doen wat anderen niet doen, of gewoon niet durven.
Bijvoorbeeld als support act gewoon een fanfare uit Maldegem uitnodigen. Gehuld in hun purperen kostuum liepen de fanfaregangers in de vroege avond tussen het publiek door. Wellicht wisten de arme donders zelf niet wat hun te wachten stond of wat hun taak was, maar het zorgde voor een aparte sfeer. Zeker toen vier mannen in een spierwit pak en een gezicht vol talkpoeder besmeerd zich door het feestorkest naar het podium lieten begeleiden. Het is eens iets anders, iets typisch Elefant.
De koningen van het Belgische surrealisme hadden iets te vieren: Konark Und Bonark. Voor ingewijden: het debuut van Elefant op 9000 Records.
Een supergroep zoals dat heet, en zoals onze eigen Bootsie het verleden week op onze paginas aangaf: we gaan ons niet meer bezig houden met te gaan vertellen in welke andere bands je deze heren ook aan het werk kan zien. Zoek het op, en bekijk hun te gekke filmpjes op YouTube. Nog minder gaan we ons bezighouden met onze hersenen te pijnigen door ons af te vragen over wat deze gasten het hebben. Die Gedanken sind frei, die Fantasie auch!
Schräg was de eerste song die in de Gentse haven weerklonk. Synths die niet weten of ze in de 70s of de 80s thuishoren, strakke drums die het ritme bepalen en Wolf Vanwymeersch die een fetish heeft voor vervormde vocalen (en de Duitse taal).
Een visueel spektakel, want op de achtergrond zie je allerlei maffe videootjes (ja, degene die op YouTube staan) en de weirde sfeer nog een extra elan geven.
Uiteraard veel nieuwe nummers, Wie Scharf Ist Dein Messer of het pakkende Lord Sleep (wellicht het meest toegankelijke dat de vier ooit hebben bedacht).
Het feest van de gelukkigheid volgens Wolf, of de lot der zotheid, wie zal het zeggen? Een handjevol concertgangers had op het einde zelfs zin in een (kortstondige) polonaise. Moet kunnen, ook al hing de curfew in de lucht. Hoe toepasselijker kan Jede Uhr Tickt zijn.
Toen we thuis kwamen bemerkten we dat de setlist geschreven was uit iets wat op een cursus psychiatrie leek. Zot zijn doet geen zeer bij Elefant, maar het helpt als je zelf wat vijzen mist. En het is nog geniaal ook!
