Aan de nobele onbekende aan de andere kant

Als je me hier tegenkomt, zou je dan de moeite doen om eens een blik over mij te werpen? En zou je meteen doorlopen als ik je in eerste instantie niet bekoren kan? Of zou je je toch niet laten misleiden door enkel de vaagheid van de buitenkant? Ik hoop het. Blijf staan en sla me open. Ik weet, ik ben niet gelouterd, maar toch kan ik je misschien zonder enige erkenning, onderscheiding,  aanspreken met mijn geschreven stem aan mijn kant. Dus tracht jezelf een weg te banen doorheen al deze  woorden vol zin en onzin die voortkomen uit de zin en onzin in het leven. Zie mij als een verlengde ervan. Als een eigenzinnige encyclopedie die niet louter rust op objectiviteit. Ik ben niet één langdradig verhaal, dus. Draai een bladzijde van mij om en ontdek dat er in mij een plotselinge wending tevoorschijn kan komen. Iets wat je niet meteen van mij  had verwacht. Want dit gaat over alles en (n)iets. Ik ben een open boek, een bundeling van allerlei bedenkingen. Toegankelijk voor iedereen die dat wenst. Voor wie wilt, sla ik mezelf open en laat ik mijn verhalen door je lezen. Voor en door jou, de onbekende aan de andere kant, ben ik dan misschien klaargestoomd om verder te sleutelen aan mijn boek. Om een nieuw hoofdstuk te schrijven in de hoop dat mijn boek weer iets nieuws te vertellen heeft.

Ik kan alleen nog maar hopen dat je op het einde van het laatste hoofdstuk me graag gelezen hebt.

Vandaag is het zaterdag 9 oktober, een prille herfstdag en buiten laat de zon zich nog eens van haar beste kant zien bij zo’n 21°. De lente van dit jaar zou het niet beter hebben gedaan. Na een natte septembermaand lijkt het alsof de lente opnieuw voor de deur staat. Maar niets is wat het lijkt. Je merkt het meteen, als je buiten kijkt. De schapen loeien niet meer in de wei, maar knetteren misschien ergens op het vuur. Ook de fazant die hoogst opvallend hier in de tuin mijn pad kruist, laat merken dat er iets niet pluis is aan het lentegevoel dat nu overheerst. En hoewel de winter nog ontluiken moet, kondigen de felgekleurde bladeren van de bomen haar niet zo vergelegen aantocht aan.

Al lijkt het nu lente in de herfst, de klok draait heus niet terug, integendeel. De klok tikt door en de tijd gaat snel genoeg vooruit. Ook al wordt dat pas gemerkt wanneer die tijd al voorbij lijkt te zijn. De weemoedigheid waarmee je terugblikt op wat geweest is, overstijgt de bangheid van ons hart, waarmee we wachten op wat komen gaat.

Alleen wat is, ligt in onze handen. Vandaag. Wacht niet op morgen om weemoedig achterom te kijken naar gisteren, deze zachte herfstdag. Want ook al merken we het pas als het voorbij is, het verleden leert ons dat het gaat snel, die tijd. De seizoenen veranderen en  voor je het weet beland je al in de herfst van je bestaan.  Wat komen zal gaat dan al geweest zijn…  

De winter sluipt dichterbij en als de lente over deze herfstdag valt, is het lang nog niet zeker of het huichelachtig onschuldige wit van die dagen ooit nog verdwijnen zal voor het ontwakende groen van volgend jaar.

Carpe Diem