Wij mensen zijn van nature uit een nieuwsgierig volkje. Dat hoeft op zichzelf geen slechte eigenschap zijn. Ook hebben we de neiging om op te kijken naar diegene die iets beter kan dan wij. En dan vooral als het beroemdheden zijn. En ook dat hoeft geen slechte eigenschap te wezen. Wanneer je de twee echter gaat combineren dan heb je een sterrenkijker. Iemand die in zijn vrije tijd gaat posten voor de woning van een beroemde BV of BNner.
Ik heb zo een vriend thuis lopen die regelmatig eens gaat parkeren voor de deur van Jean Marie Pfaff of Frans Bauwer of en die dan lyrisch thuis komt met verhalen van: ik zag zijn kindjes of zijn ouders. De bekende persoon in kwestie die heeft hij helaas nog niet gezien, maar de aanhouder wint en ik kan u garanderen hij zal opnieuw proberen.
De lijn tussen sterren kijken en stalking is wat mij betreft trouwens ook heel erg dun. Mijn vriend gaat nogal eens heen en weer lopen voor een bekende woning, of hij probeert er omheen te lopen zodat hij een glimp van de tuin kan opvangen. Kijk zoiets dat gaat mij toch allemaal veel te ver. En dat zeg ik dan ook. Botweg en plataf. En daar kan mijn vriend dan weer niet tegen. Gevolg: ruzie dat de kalk van de plafond valt. Ik vind gewoon: artiesten zijn gewone mensen die je met rust moet laten in hunne privé.
Ik snap het plezier niet van een kwartier posten in een smoorhete auto, of een halfuur rondlopen terwijl de stenen uit de grond vriezen gewoon om eens even iemand te zien die toevallig een beetje kan acteren of kan zingen. Wat is er mis met de tv? Je ziet de artiesten in vol ornaat, met een hapje en een drankje vanuit je knusse zetel. Beter dan dat kan het toch nooit worden?
