Hakken. Ik wed dat nu iemand aan het lachen is achter zijn computer.
Wel, voor studenten is het nu vakantie en ik lag lui in mijn zetel ,in een positie waar ze zelfs in yoga-taal geen naam voor hebben, en ik dacht: Beweging! Helaas lijd ik aan het onder jullie allen bekende syndroom: Ik-doe-dat-straks-wel. Maar nu vond ik echt wel dat het genoeg was, dus ontknoopte ik mij uit mijn houding en trok mijn kleren aan. En plots begon een lampje te branden en had ik een idee voor mijn missies: Ik ging deftig eten gaan halen in deftige kleren en mij voordoen als studente (in de twintig ofzo)! En hakken was natuurlijk dé 'final touch'. Had ik al verteld dat ik heel jong was en nog bij mamaatje en papaatje thuis woonde? Wel, TOEVALLIG lagen daar de hakken van mijn moeder in de gang te slingeren en TOEVALLIG hebben wij dezelfde maat. Twee keer toeval, dat brengt geluk!
Er was wel iets dat ik vergeten was. Nadat ik de deur achter mij toetrok, en mijn weg vervolgde, realiseerde ik mij dat ik over een kiezelstraatje moest, omdat ik in zo'n godvergeten boerengat woon. En wie naar het nieuws heeft gekeken ,heeft ook gehoord dat er een zware storm is geweest met veel regen. Je hoort mij al komen. Met de hakken van mijn moeder door dat straatje, vol modder. Zal ze deugd gedaan hebben. Ik mag blij zijn dat ik geen gebroken enkel heb. En dat is dan wel alles dat ik kan zeggen.
Dus ik stap die supermarkt binnen. Blijken die een ontzettend grote afdeling snoep & koeken te hebben. Had ik gezegd deftig eten?? Er is wel iets dat me opvalt. Hakken geven je een bepaalde status. Ze tonen: Ik ben volwassen (als je tenminste niet als een pinguïn loopt). Je word nagekeken. In mijn ogen niet de goede manier. Vieze mannen in vuile bestelwagentjes, ongure buitenlanders in afgeleefde golf's. IEUW. Dus ik grabbel mij daar een pak American Cookies en een pak Brownies bijeen en stap naar de kassa. Staat daar een man eind de 30 achter de kassa, en ik geef mijn spullen aan hem. Ik denk dat hij mij nogal intimiderend vond, want hij zei eerst niets. Maar toen ik afrekende, zei hij 'dag' EN KNIPOOGDE HIJ. Er zijn drie manieren van knipogen: 1. Tussen vrienden 2. Tussen familieleden 3. Tussen verkrachter en slachtoffer. Laatste categorie dus!!
Ik wist niet waar ik het had en stormde de winkel uit, nagestaard door nog meer vreemdelingen. Ik hobelde met mijn eten door de straten en stopte aan het begin van het kiezelweggetje. Boos trok ik de hakken van mijn voeten, hun gejammer werkte mij op mijn zenuwen. Mijn voeten trouwens ook. Ze smeekten mij gewoon:' Draag ons in plaats van een marathon te lopen, straks gaan we kapot!' Blij dat ze van mijn voeten waren liep ik op blote voeten het kiezelweggetje af. Ik voelde die steentjes niet eens. In your face, dachten mijn voeten. Hakken geven je inderdaad een bepaalde status. Maar het is niet een status die ik zou willen. Met volwassenheid komt ook het woordje beschikbaarheid tevoorschijn, wat die buitenladers goed begrepen hebben. Ik bedacht allerlei zinnen die ik naar zo'n mannen hun kop kon smijten zoals:" Dit is pedofilie. Weet je wel hoe oud ik ben ?" Maar in mijn hart wist ik dat ik het zelf gezocht had.
Hakken zijn best oké, maar mijn volgende missie zal wat boeiender en minder pervers zijn .O wereld, verwacht je maar aan mij!
Eerst duidelijk maken: "Ukkepukken" is voor mij geen scheldwoord maar een troetelnaampje. Zeg ik vaak tegen mijn hond. En neefje.
Ik heb deze blog gemaakt als een soort dagboek van mijn avonturen. Voor de fantasievollen onder jullie: Niet het soort avonturen dat je beleeft in een hotelkamer. Ik ben daar veel te jong voor. Alhoewel, in de maatschapij waarin we nu leven mag je blij zijn als je op mijn leeftijd nog maagd bent.
Mijn avonturen zijn een soort van missies die ik mezelf opdraag. Nee, mijn missies bestaan niet uit de post gaan halen of boodschappen doen, maar eenvoudige en op zich normale aspecten van het leven, waarin ik mij als tiener ga verdiepen. Want wij tieners zijn enorme na-apers van de "volwassenen". En ik wil ontdekken wat die aspecten eigenlijk inhouden. Waarom zou ik ze nadoen als ik het nut er niet van in zie? Ik wil mijn grenzen leren kennen, en eigenlijk verveelde ik mij ook een beetje .
"Volwassenen" hebben veel vooroordelen over tieners. Maar wees gerust, tieners ook van hen hoor. Ik haat het gewoon als ze zeggen: "Dat kan jij nog niet dragen, daar ben je te jong voor!" of "Hoe kan jij dat nou weten je bent nog niet volwassen?" of nog beter "Hoe kan jij verliefd zijn als je nog niet weet waar Aalst ligt?" (Jawel beste mensen, ik heb problemen met aardrijkskunde, maar ik begreep niet wat die twee dingen in verband hielden met elkaar... Nu nog steeds niet eigenlijk.).
Dus verwacht je niet aan te veel, maar ik heb een talent om voor problemen te zorgen met mijn missies. Hopelijk kom je mij niet tegen.
.O wereld, verwacht je maar aan mij!
