Iedereen ziet vol spanning uit naar de komst van Miro. Wij begrijpen dan ook dat jullie hem na het lange wachten allemaal willen knuffelen , pakken en verwennen. Maar eerst en vooral moet hij aan ons hechten. Dat is een proces dat misschien wel enkele maanden in beslag zal nemen en wij kunnen niet op voorhand zeggen hoelang dit gaat duren. Deze periode is zeer belangrijk om zich te binden aan zijn nieuwe ouders.Als hij goed aan ons gehecht is dan is het de beurt aan de bomma's,bompa's en andere familieleden en vrienden en vriendinnen.Door jullie tijdens deze gewenningsperiode zo goed mogelijk aan dit advies te houden zal hij een vaste en veilige basis voor de toekomst kunnen opbouwen.Dit is toch wat wij allemaal willen voor Miro. Bedankt alvast voor jullie begrip.
Wat leert onze kleine draak toch snel bij. Het is zo leuk om op een onbezonnen moment een handeling te doen en dan later te merken dat hij dat gezien heeft en moeiteloos kopieert. De nieuwste truk is dat hij aan je voeten gaat ruiken, een "vieze" snuit trekt en dan met zijn handje waait om de geur kwijt te raken. Als hij dan ziet dat wij in een deuk gaan, krijst hij van plezier. Wat gaat dat zijn als hij nu ook eens zou kunnen praten. En hij doet al zo zijn best om dingen te zeggen. Het lijkt ons of hij elke dag wel iets nieuws probeert maar voorlopig is niet alles te verstaan. Wat wel steeds beter lukt is het begrijpen van woordjes. Je kan hem vragen om zijn schoentjes te nemen en dan doet hij dat ook. Om uiteraard te eindigen met klappen in de handjes en "bravo" van de mama en papa. Stilaan leert hij ook dat zijn onmogelijkheid om stil te zitten, vervelende gevolgen heeft. Zo schoof hij al eens onderuit aan tafel en ook uit de zetel is hij al eens getotterd. Dan heb je heel even die dikke tranen maar dat gaat snel over. Om dan . . . opnieuw te gaan zitten wemelen. Ja dat zal hij niet snel afleren. Bovendien heeft hij nu geleerd om kusjes te geven. Vermoedelijk moest hij dit nooit doen of kreeg hij er ook geen. Nu weet hij al dat als hij gedaan heeft wat niet mocht en hij snel een kusje geeft, noch mama noch papa streng kunnen zijn om hem in de hoek te zetten. Wij zijn ook maar van vlees en bloed hé. Nog even een waarschuwing aan allen : als je hem iets lekkers wil geven in een (te) klein stukje, let dan goed op je vingers. Hij durft als hij honger heeft en niet geconcentreerd is wel een proberen om wat extra vlees vast te krijgen in de vorm van een vingerkootje. Geloof ons als we stellen dat het geen deugd doet als zijn scherpe tandjes als een piranha te werk gaan en knauwen naar alles wat in zijn mondje steekt. Voorlopig kom je er met blauwe puntjes vanaf maar weldra zal het tot op het bot zijn. Een verwittigd persoon is er 2 waard en er zijn er 2 nodig om 1 Miro te bedwingen. Oh ja voor de foto's, we hebben het toestel al beneden gelegd en mama is volop bezig zijn fratsen in beeld te brengen. Dus binnenkort nieuwe episodes. Ik kan al verklappen dat er hilarische beelden bij zijn. Blijf het hier volgen !
Vandaag hadden we een afspraak bij het adoptiebureau Ray Of Hope in Lokeren om in de eerste plaats Miro eens te laten zien. Wanneer we naar daar vertrokken rond 9 uur duurde het niet lang of Miro was weer in dromenland. Toen we ginder aankwamen was hij nog lekker aan het slapen. Aangezien we wat te vroeg waren zijn we nog wat in de auto blijven zitten maar ons draakje bleef maar slapen , dus moesten we hem toch wakker maken. Hij kwam dus een beetje slaapdronken bij ROH binnen , maar Linda deed dan even een babbeltje met hem en dan begon hij op dreef te komen. Toen Fien binnen kwam was hij helemaal wakker en is hij met de knuffels en de blokjes beginnen te spelen. Ondertussen heeft Fien aan ons wat vragen gesteld over hoe de reis verlopen was en hoe Miro het thuis doet. Daar werd dan een verslagje van gemaakt en binnen 3 maanden komen ze thuis eens kijken hoe ver hij dan gevorderd is. Tegen die tijd moeten we ook 5 foto's van Miro meegeven en dat verslag wordt dan doorgestuurd naar de CCAA in China.Op de terugweg was Miro , ja,ja,... weer in slaap gevallen. Nu hij zo goed geslapen had kon hij daarna met papa naar de shopping terwijl mama even naar de tandarts moest (stuk tand afgebroken). Daarna nog wat in de speeltuin spelen met papa en dan kwamen de buren ook een kijkje nemen. En dan was het al tijd voor het avondeten. Wat gaat zo'n dag toch snel voorbij.
Zoals jullie wel zullen gelezen hebben heeft mama de blog overgenomen. Het is namelijk moeilijk te schrijven over iets waar je steeds minder bij betrokken bent. Terwijl papa op het werk is, evolueert onze Miro elke dag meer en meer. Dit voornamelijk dankzij de goede zorgen van mama.
Voor hen die ooit twijfelden of Martine een goede mama zou zijn : ja dat is ze absoluut zeker ! En nu ze ook al wat kordater wordt (de kleine draak durft al eens zijn klauwen te gebruiken) is ze voor goed vertrokken. Maar ja, voor de papa is dat soms moeilijk want uit dat kleine mondje komt altijd eerst de naam van wie bovenaan op zijn hartje ligt en dat is dus ... ma-ma. Hij moet zich troosten met 2 handjes die hard op de deur kloppen als die 's avonds niet snel genoeg open gaat wanneer papa thuiskomt. Of met een badsessie als ze samen de hele badkamer ombouwen naar Aqualibi. Hierbij trouwens een oproep aan alle mensen of pretparken : als jullie nog een waterglijbaan hebben laat maar weten. We verbouwen het huis wel om hem te laten passen in de badkamer. Maar heel fijn is het ook om te zien hoe leuk mama en Miro samen zitten te spelen.
Natuurlijk zit iedereen te popelen om ook eens die "deugniks" te pakken en kennis te maken, maar hier vragen wij nog een heel klein beetje geduld van jullie. Niet dat er problemen zijn maar we zitten nog met 1 zaak en daar willen we eerst advies over. Namelijk het feit dat Miro zich door iedereen (echt iedereen die hij ziet) laat oppakken en zomaar met die persoon meewandelt. In een land waar Dutroux een begrip geworden is, is dat een vorm van sociaal gedrag waar vooral papa heel bang over is. Na die lange jaren wachten en de huidige (blijvende) gelukzalige roes, durf ik er niet aan te denken wat er zou gebeuren als iets met ons draakje zou gebeuren. Dus neem het ons niet kwalijk als wij weer eens nee zeggen, het is ook voor ons moeilijk.
Verder zullen we ons best doen om meer foto's op te laden. Soms is het zo hilarisch dat we zelfs gewoon vergeten om er een te maken. Miro heeft de gave om heel gekke bekken te trekken. Zelfs beter dan Jacques Vermeiren (al is dat niet moeilijk). En dus af en toe zal papa ook proberen een bijdrage te leveren aan deze blog. We willen toch allemaal dat Miro later veel leesplezier heeft als hij leert lezen en dit ontdekt, niet ?
Dus groetjes van een jaloerse maar diepgelukkige papa
Vrijdag: Vandaag zijn we in de voormiddag naar Brussel geweest om bij het FCA de laatste papieren in orde te brengen. Gelukkig zijn Bomma en Jef meegegaan ,want alleen met Miro was dat niet gelukt.Al die trappen en dat met een buggy. Maar goed het was daar wel snel in orde. En zoals in China was Miro ook nu weer in slaap gevallen wanneer we er bijna waren. 's Avonds was het een blij weerzien als papa thuis kwam. Dan is Miro met pap even naar Wijnegem Shopping gewandeld aan de hand. Dat vindt onze kleine draak SUPER. Daar aangekomen even op de houten trein gespeeld en dan natuurlijk naar de speelgoedwinkel. Er kwam een grote zak met een klein ventje binnen (of omgekeerd).
Zaterdag: Nu we 's morgens vroeg wakker zijn stond papa mee als eerste klant in de Macro voor de eerste inkopen. Ondertussen waren mama en zoon gewassen en aangekleed. Mama nog snel een lijstje voor nog andere boodschappen en dan kon zij ook vertrekken. Na de middag met z'n allen sloefjes en nog wat kleertjes voor Miro gaan halen. Daarna nog wat spulletjes op de adoptielijst gaan zetten en dan was de dag al voorbij.
Zondag: Voor de middag hebben we het rustig aan gedaan. Na het middagdutje van Miro zijn we even Bobon gaan bezoeken in het ziekenhuis en die fleurde helemaal op toen ze de kleine spruit zag. Lang zijn we niet gebleven want dat vond Miro niet zo leuk. Even wat het eten betreft:, de Belgische aardappelen vallen in de smaak bij Miro. Het vlees is iets minder, maar vis vindt hij wel heel lekker.Fruit lust hij ook heel graag. Zijn eetlust is nog niet afgenomen.
Maandag: De verkoudheid van Miro wil maar niet beteren,dus maar even langs de huisdokter. Daar hebben we wel lang moeten wachten. Bij de dokter zelf was hij heel flink. Daarna nog even langs het gemeentehuis om hem in te schrijven en daar hebben ze het geweten dat er een nieuwe inwoner is bijgekomen. Eenmaal buiten viel hij pardoes in slaap. Dus mama nog snel even langs de bank en de apotheker. Met het goede weer zijn we te helemaal voet gegaan. Wanneer mama dan terug thuis was had hij toch al even geslapen.
Dinsdag: Het is mooi weer om een wandelingetje te doen. Eerst de brievenbus leegmaken en er was in de speeltuin aan de overkant ook een kindje van zijn leeftijd. Dus even kennismaken met Gill het kleinkindje van de achterburen. Daarna met mama de glazen flessen gaan weggooien en dan begon hij wel een beetje moe te worden. Na het middagdutje even de tuin gaan verkennen en dan begon het te regenen. Dan binnen maar wat spelen met mama tot papa thuis kwam. Na het eten is hij flink in het bad geweest. Dat gaat elke dag beter en beter, maar het moet niet te lang duren.Het naar bed gaan begint ook te beteren. Hij was natuurlijk gewoon dat wij naast hem lagen zoals in het hotel; Dan stond zijn bedje tussen onze bedden in en zag hij ons langs 2 kanten liggen.
Zo nu is iedereen weer op de hoogte. Ik hoop dat de schrijfkunst van mama ook wat in de smaak valt. Tot een van de volgende.
Ja we zijn terug . Vandaag hebben we eindelijk aan Miro kunnen laten zien waar hij naartoe gaat. De vlucht was een vermoeiende belevenis maar dat zullen alle ouders kunnen bevestigen. Hij heeft een eigen bedje gekregen maar dat was net iets te klein en dus was hij na amper 2 uurtjes slapen alweer klaar met dat bedje. En stilzitten is niet zijn beste kwaliteit. Dus ook papa en mama hadden weinig slaap. Of maak daar maar : geen, van. En toen kwam het onthaal in Zaventem. Heerlijk voor ons en ook Miro was er blij mee. Maar nu besefte Miro ook plots wat er met hem zou gebeuren. Erg onwennig en ook wat bang voor wat er allemaal rond hem gebeurde. Het zal nog flink wat werk kosten om hem terug op zijn gemak te krijgen. Maar hij is een flink baasje, een echt draakje, en eens hij weer wat bijgeslapen geraakt zal het ook wel snel bijdraaien. Zijn slaapkamer is toch al een beetje geaccepteerd. Hij slaapt er al zonder problemen. En spelen lukt er ook, maar alleen er naar toe gaan is nog even taboe. Ja sorry dat het een kort stukje is maar de schrijver is compleet bekaf. Na het nieuws zal hij snel dromenland opzoeken. Want morgen is het werkendag en dan moet hij toch wel een beetje fit zijn. Al zal het moeilijk zijn een hele dag zonder die belhamel. Maar dan komen zaterdag en zondag dus weer tijd om leuke dingen samen te doen. Slaapwel en tot schrijfs.
Ja we hebben hem. De paspoort van Miro met daarin het visum voor Belgie is er. Hierop hebben we dus al die tijd moeten wachten.
Morgen nog alles inpakken en een beetje sorteren van wat waarin moet en dan laten we hier even alles achter. In dit hotel zitten/zaten ook veel ouders die met hun kinderen (geadopteerde) een reis maken naar de herkomst. Dat zou voor ons ideaal lijken als onze kleine draak zo'n 12 is. Maar tot dan is het nog lang dus voorlopig is het even afscheid nemen. Ons geld is bijna op en mama kan geen stokjes meer zien. Ze zal eerst terug met mes en vork moeten leren eten vrees ik. De voornaamste vraag zal echter zijn : hoe reageert onze kleine bengel op deze reis ? Want hij verandert nu echt elke dag. We hebben nog eens geprobeerd om hem mee te nemen naar het zwembad maar dat liep met een sisser af. Toen papa door het badje voor de voeten ging werd Miro hysterisch en zijn we maar naar de kamer teruggekeerd. Dat wordt nog een zware dobber. En ook in ons vast restaurant was een nieuwe dame die hem een beetje kwaad aankeek : vanaf dan wou hij papa zijn hand niet lossen tijdens het eten, telkens ze in de buurt kwam. Ja het is soms ook voor ons moeilijk te begrijpen en wij zijn 24 op 24 bij hem. Oh ja we zijn deze middag met hem gaan wandelen. Niks bijzonders tenzij dat hij niet in de buggy zat deze keer. Netjes aan de hand heeft hij toch wel enkele kilometers afgelegd. Deze namiddag was hij dan ook zoo moe dat hij niet lang wou slapen en dus in het restaurant een beetje dwars wou doen. Dan merk je weer dat dit kereltje veel karakter heeft. En ja morgen kan je het met eigen ogen zien. Papa gaat ook het bed opzoeken want na morgen is het een werkdag (vrijdag) en een belangrijke dus moet hij een beetje fit zijn. Mama kan dan lekker uitslapen en genieten van een rustig ontbijtje met een Miro die heeeeel groooooote ogen zal trekken. Tot in Zaventem en voor de anderen, wij gaan proberen deze blog zo up-to-date te houden maar niet meer met dezelfde frequentie als nu. Waarschijnlijk als er uitzonderlijke dingen gebeurd zijn in Miro's leven of iets echt leuks. We gaan wel proberen er foto's op te blijven zetten zodat hij een soort dagboek meekrijgt als hij wat ouder is. Afwachten hoe het er zal uitzien. Mogelijk zal ook mama de schrijverstaken overnemen. Dus de stukjes gaan korter worden. Of wie weet ontdekken we wel een literair wonder ? Tot in Belgie !
Verslagje met een dag vertraging. Gisteren een mooie uitstap naar de verboden stad en weer met de draagzak op stap. En aangezien er van dat kalme, rustige ventje niks meer overschiet was papa na die halve dag geradbraakt. Zowat alles is de revue gepasseerd : knie op de ruggengraat, trekken aan de oren, elleboog in de nek en ga zo maar door. n toch kan je niet kwaad zijn op die kleine draak want hij lacht eens lief en alle pijn is vergeten. Dus zoals al vermeld de verboden stad is echt wel de moeite. Voor zij die de film gezien hebben "the last emperor" je waant je onmiddellijk op de set. Enigste probleem is dat zoals op zoveel plaatsen er weer een massa volk was. En echt niet alleen toeristen. Die chinezen komen dan niet om hun cultuur op te snuiven, nee nee nee die willen allemaal een foto van 2 westerlingen met een schattig zoontje in een draagzak. Hadden wij 5 yuan gekregen voor elke foto dan waren wij de keizers geweest. Soms komen ze echt smeken om hun zoontje of dochtertje mee op te pakken voor de foto. Na de middag hebben we ... Pfff niks meer eigenlijk. We hebben nog een kort wandelingetje gedaan naar een kerkje vlakbij. Daarna gaan eten en vroeg het bed in. Met als gevolg dat we opnieuw slecht geslapen hebben want wij vannacht wakker en tegen de morgen was onze Miro al snel weer op. Ons eigen bedje gaat goed doen. Als alles gaat zoals het moet komt vandaag om 17u Wanyu langs om ons het visum van Miro te bezorgen. Ja dan is alles finaal in orde om terug naar Belgie te komen en hoewel het hier mooi is, zullen we er niet om treuren thuis te zijn. Er zou voor gezorgd zijn dat wij voor de terugvlucht kunnen beschikken over een kinderbedje. Alleen nog even afwachten want wij hadden ook voor de heenvlucht een belofte van aparte stoelen en dat bleek ook niet te zijn. Maar moest het wel zo zijn dan kan ik wel garanderen dat de mensen die in Zaventem gaan staan, aardig gaan verschieten van ons nieuwe lid van de familie. Hij blijft elke dag nieuwe dingen leren en ook steeds beter weten wanneer hij wat moet doen. Hoewel mama het niet simpel zal hebben want we vinden de plaats niet om die super duracell batterijen te vervangen door gewone, die sneller opgeladen moeten worden. Straks een verslagje van vandaag.
Vandaag een vrije dag en ja we zullen het geweten hebben. Alle winkels zijn hier 7 op 7 open en papa wou absoluut gaan zien voor een paar sandalen aangezien de zijne al behoorlijk versleten zijn. Ze hebben hier van die buildings vol met allerlei spullen. Telkens mini-shoppings. Dus wij deze voormiddag naar de building van de sportartikelen. Niet dat er hier dingen zijn die je thuis niet vindt of die hier uitzonderlijk goedkoop zijn. Het is vooral een kwestie van rondkijken en als je geluk hebt iets op de kop tikken. En ja papa had weer geluk. Sandalen die al afgeprijsd waren maar omdat ze het laatste model waren en net een beetje te groot wou de lieve verkoopster er nog eens 40% afdoen. Ja die papa heeft een neus voor zaakjes. Eigenlijk had hij daar moeten stoppen want zoals met gokken moet je je winst nemen en op een toppunt ophouden. Helaas nee dus. Papa wou voor zijn kleine draak ook wat sportmateriaal maar voor kinderen bleek alles in een ander gebouw te zijn. Dodelijk want alles bij elkaar : speelgoed, kleren, benodigdheden en groot materiaal. En papa in een goede bui, ai ai ai. Eerst boven zag hij een stand van Nike, het favoriete merk van papa. En ja ze hadden sportschoentjes in Miro's maat. Reuzeschattig maar niet goedkoop, ja die moesten mee. Dan op zoek naar iets van kledij was het plots mama die het voortouw nam. En tegen de principes van mama in was het plots een stapel die aangroeide tot ... een zak vol. Hiervoor heeft papa dus ab-so-luut geen schuld. Voor het feit dat er dan een afdeling van Adidas was en ze daar het t-shirt hadden dat papa zocht voor hem is dan weer wel voor zijn rekening. Toen was het alweer tijd om iets te eten en voor het dutje van onze engel. Wij hebben dan maar snel een uithaal McD gedaan en daar liep papa zowaar een Nike-shop binnen. En nu hoor ik de bomma's al denken toch niet opnieuw, maar de sukkelaar heeft geen broek meer om aan te doen want ze zijn allebei zo vuil als maar kan zijn. Bovendien waren het ook daar solden en ... pffff hij mocht ook eens een verzetje. Na het dutje zijn we terug de winkelstraat afgewandeld en plots zagen we daar een grote drukte aan de zijkant. Nieuwsgierig als we zijn, even gaan kijken. Het bleken de beruchte eetstalletjes te zijn. Wat we daar zagen ........ Een stokje met wormen, salamanders, spinnen, sprinkhanen, kevers, zwarte schorpioenen en ook nog .... levende schorpioenen !!!!!! Laat het ons zo stellen, we zijn er door gewandeld en hoewel het tijd was voor het avondeten, hebben we met veel afkeer besloten dat geen van beide nog honger had. Dus werd de avond besloten met een ijsje bij Haagen Dasz. Ja mama was weer helemaal blij en weer een kans om onze kleine draak te testen op een nieuw gegeven. Bij het binnenkomen had hij al direct een bolletje chocolade-ijs gekregen (ja ja hij is zooooooo lief). Heel voorzichtig begon hij eraan. Blijkbaar is warm eten voor hem makkelijker dan iets koud binnenspelen. Maar zoals alles verdween ook dit door de keel naar beneden. en toen ook onze ijsjes kwamen stond hij weer klaar om te helpen. Dat ventje kan eten ! Helaas moeten we het verslag afronden met een spijtig voorval. In de kamer wou papa Miro op de buik van mama leggen en die besloot dat net dat het moment was om een beetje ijs terug aan mama te schenken. Het liep over mama haar haar en in haar oor. Blij dat ze was. Een gevoel dat ze nu eindelijk alles had doorgemaakt zoals ze altijd gehoopt had. Ja onze Miro doet er echt alles aan om haar te plezieren. En ook voor de hechting hebben we vandaag toch 2 leuke ervaringen gehad. In die "vieze straatjes" kreeg hij even bang in zijn buggy en moest mama hem absoluut een hand geven. Een prachtig zicht waar papa alleen een beetje jaloers op kon zijn. En het tweede was toen we hem in de gang van het hotel al lieten rondlopen en dan vindt hij het leuk om weg te lopen en te zien dat wij hem volgen. Nu bleven we echter staan en ging ergens in de gang een deur met een knal toe. Hij dacht dat hij buitengesloten was en kwam snel naar ons toegelopen om dan als eerste binnen te willen. Ook op mama begint hij spontaan te roepen en als ze er dan aankomt lacht hij van blijdschap. Het wordt dus helaas een mama's kindje. Voor papa zit er niks anders op dan een hondje te adopteren zo gauw hij een dagje vrijaf heeft (en nu hopen dat mama dit nooit leest) Morgen is het tijd voor de grote uitstap (we saved the best for last) : de verboden stad! Dan kan het ook al zijn dat het paspoort van Miro klaar is en blijven er nog 2 dagen over om te rusten en te spelen. Eens thuis zal vooral papa het moeilijk krijgen. Nu een hele dag samen met deze draak is genieten genieten genieten en hoewel werken bij Ermo ook heel leuk is, zal ik die kleine deugniet toch wel missen. Maar niet geklaagd, het is dan weer snel weekend en dan mag papa hopelijk weer even overnemen. (behalve de pampers, exclusiviteit voor mama) Zo morgen weer nieuwe dag in de serie "Miro en die 2 rare snuiters in China"
Vandaag zijn zowel papa als mama opgestaan met enkele kleine kwaaltjes. Ik vermoed dat het continu schakelen tussen buiten (37°) en binnen (26° door airco) ook voor ons nefast is. Maar onze tijd hier begint nu aardig te korten en we willen er nog het beste van maken. Dus zijn we vandaag toch meegegaan naar het olympisch dorp. Misschien door het niet super zijn dat dit de eerste keer was dat ik me stoorde aan het voortdurend winstbejag van de plaatselijke bevolking. Wil je het vogelnest bezoeken dan betaal je 50 yuan per persoon. Dat is zowat het duurste inkomticket dat we tot nu moesten betalen. Niet dat het stadion het niet waard was want het is heel erg mooi. Maar toen bleek dat we voor de inkom van de Cube ook nog eens moesten betalen was me dat net even te veel. En toen dan een lokale "tussenverkoper" ook daar weer winst uit wilde halen was het voor mij even over. Dan wordt het principieel en dat begreep de mama net anders. Allez om het kort te houden het was niet de meest geslaagde uitstap. En ook onze Miro had niet zijn beste dag. Hij vraagt net altijd dat wat hij niet mag hebben en dat eindigt dan met dikke tranen. En ook in het restaurant was het te druk om alle aandacht op te eisen zodat hij dan maar zijn keel openzette. En ja dan voelen papa en mama zich wel even verveeld want in decibels uitgedrukt is het behoorlijk wat. Een vuvuzelo is er niks tegen. Morgen hebben we weer een dagje vrij en wordt het wat shoppen op vraag van papa. Die wil namelijk een paar sandalen want zijn huidig paar heeft hij bijna tot op de zool versleten met achter dat draakje aan te crossen. In het olympisch dorp hebben we hem een heel stuk laten lopen en daar zie je dat de hechting nog niet helemaal ok is. Hij blijft ons wel van op een afstand volgen maar loopt nog iets te makkelijk naar en met anderen mee. Ook in het restaurant mag iedereen hem gerust oppakken en er mee rondwandelen. Ook als we dan uit zijn zicht geraken huilt hij niet of zoekt hij ons niet. Wel weet hij dat wij zijn mama en papa zijn maar dat is niet voldoende voor de veiligheid. We werken er aan en hopen dat het thuis beter gaat als hij niet meer tussen mensen zit die hem allemaal in zijn taal aanspreken en waardoor wij niet kunnen ingrijpen als ze hem iets vragen. Het nadeel is ook dat hij zo schattig is natuurlijk. Zo tot morgen dan maar weer. Hopelijk slapen we alle drie eens goed en zijn de meeste kwaaltjes morgen alweer een stuk beter.
Vandaag hadden we geen verplichtingen en geen uitstapjes. Dus tijd om met Miro te spelen en dat heeft .... mama gedaan. Voor papa was het helaas een slaapdagje want voor de middag heeft hij enkel gegeten en de rest geslapen. Na enkele korte nachten vond mama dat hij dat verdiend had. En hij werkt ook zooooo hard aan de blog ! Dus de voormiddag zijn mama en zoon met veel plezier bezig geweest. Vlak voor de middag zijn we dan op zoek gegaan naar een KFC (Kentucky Fried Chicken, een soort MacDonald maar dan met vooral kip) want daarvan hadden we bonnetjes gekregen van Wanyu. Niet echt een voltreffer want papa was erna mottig en Miro viel tijdens het eten gewoon in slaap. Helaas hadden we noch het fototoestel, noch de camera bij. Hij zat daar te vechten tegen de vaak en steeds vielen zijn oogjes weer toe. Tot hij uiteindelijk zijn handjes op de tafel legde en zijn hoofdje erbovenop. Dan hebben we hem snel in zijn buggy gelegd. Op de weg terug hebben we de perfecte cadeautjes gevonden voor de meter en peter. Ja we zijn er zeker van dat ze blij gaan zijn. Wat het is ? Nee Inge nog eventjes geduld. En schaam je niet hoor, Davy zal wel even nieuwsgierig zijn. Na de middag heeft onze kleine draak flink geslapen en dan gespeeld met wat verpakkingsmateriaal. En dat terwijl papa een berg speelgoed gaan kopen is. Ja we hebben een normaal kind dat zijn speelgoed amper ziet staan. Vandaag hebben we hem een kettinkje gekocht met een geluksbrenger eraan. Hopelijk werkt het echt en blijft hij voor altijd van onheil gevrijwaard. Mama en papa kochten we "kind van de draak" hangers zodat we onze "kleine draak" steeds vlakbij hebben. Dan alweer gaan eten en hier is de evolutie van Miro het best merkbaar. Nee, dat is niet zo lekker, eet dat maar zelf op ! De beste stukken wil hij wel en als alles te lang duurt zet hij gewoon het restaurant op stelten. Maar hij lacht dan eens en niemand kan kwaad blijven als hij zo lief lacht. Dan staan weer alle personeelsleden van het restaurant rond hem voor een hand of een streling over zijn hoofdje. Als die zo populair blijft gaan we entree vragen voor alle liefjes die hij mee naar huis brengt. Oh ja ook nog bijna vergeten. In de winkelstraat waar we waren staan enkele beelden die gebruikt worden om foto's bij te maken. Dat wou papa dus ook doen. Hij staat dus netjes aan te schuiven om met Miro daar ook te poseren en ja hoor, ook hier bleef een hoop volk gewoon staan om een foto te trekken van papa met Miro. Het leek echt een beroemdheid die aangekomen was. Gekke mensen die Chinezen. Dus morgen zijn we weer op stap want dan bezoeken we het olympisch dorp. Ik denk dat vooral papa hier naar uitkijkt. Tot morgen dan maar weer.
PS1 Gelukkige verjaardag aan ons Semmeke van onze Miro en zijn ouders PS2 Voor peter en meter : nee het zijn geen juwelen of kettinkjes, en hou nu op met raden !
Vandaag hebben we het Tienanmenplein bezocht. Bedoeling was om er heel vroeg te zijn want tussen 9 en 11 kan je dan de graftombe van Mao bezoeken. We waren er dus heel vroeg en waren al een flink stuk opgeschoven in de wachtrij toen bleek dat we onze paspoorten nodig hadden om binnen te mogen. En ja hoor, die hadden we dus niet bij. Dan maar wat over het plein gewandeld en zo te voet verder naar het theater/operagebouw. En zoals je meestal hebt dat die dingen waar je weinig van verwacht net de meest spectaculaire zijn was dat ook hier zo. Een gebouw opgezet als een kei in een plas water. Vanbuiten een stuk uit glas en de rest uit titanium. Heel indrukwekkend maar binnen alleen plaats voor superlatieven. Het concept, de gebruikte materialen en de verborgen trukjes dat alles samen maakt het tot een ongelofelijke plaats. We hebben er dan ook veel langer rondgelopen dan voorzien. Oh en Katrien we hebben je naam gezocht bij de bekende personen die er al opgetreden hebben en je moet er dringend eens werk van maken hoor. Bij het buitengaan was onze held alweer weg naar een ander droomland. De laatste stop van de dag heeft papa dus alleen moeten maken. Een grote overdekte markt met allerlei verschillende afdelingen waarbij het voornamelijk om het speelgoed te doen was en enkele jade stukken. Met wat afdingen heeft papa een paar aankopen gedaan en dan zie je toch dat er een verschil is tussen de Made in China bij ons en die van hier. De veiligheidsvoorschriften hier zijn onbestaand en dus heeft alle speelgoed een povere graad van afwerking. Maar aangezien ik heel goedkoop rond kwam is het geen drama. Miro heeft er dan deze middag even tijd voor genomen om met de nieuwe en oude dingen te spelen. Maar ons lief engeltje toont stilaan meer en meer karakter. Mama heeft hem deze namiddag even in de hoek moeten zetten en wonder boven wonder hij bleef daar de volle 2 minuten staan snikken. Het zal dus wel niet zijn eerste keer geweest zijn. En ook na die korte periode showt hij meer en meer een eigen mening. Plots is ook niet al het eten even lekker en wil hij dus alleen nog de beste stukken. Duurt iets te lang dan gaat hij een zagend schel geluid produceren dat net het behang niet van de muur haalt. Maar kwaad zijn / blijven op hem lukt niet want dan haalt hij weer een kapoenstreek uit en doet iedereen weer lachen. Nog een nieuwe is dat mama nu kusjes krijgt. Papa voorlopig alleen blokken. De rest zal nog moeten volgen. Ach hij is en blijft een fantastisch draakje. En probeer maar niet om ergens naartoe te gaan met hem want iedereen is zot van hem en ze willen ook allemaal een foto van hem. Hadden we daarvoor telkens 1 Yuan gevraagd dan waren we hier nooit meer vertrokken want schatrijk. Morgen hebben we een vrije dag dus heel de dag tijd om met hem te spelen. Dat wordt weer lachen want hij doet de gekste dingen. Groetjes en tot morgen.
Miro heeft vandaag kennis gemaakt met het Chinese symbool de grote panda. En ja hij leek ons onder de indruk. Maar laat ik beginnen bij het begin. En als het verhaal plots afbreekt neem mij dat dan niet kwalijk want naast mij staat Miro weer mest te produceren en geloof me dat ruikt niet als lavendel. Gisteren hebben hem eens laten inslapen terwijl de tv nog aanstond en ook dat lukt aardig. En toch bepaalt hij elke dag een beetje meer ons leven. Waar de mama bang was dat ze veel van zijn evolutie zou moeten missen krijgen wij precies alles in een microgolf versie aangeboden. Vandaag is hij over gegaan naar de "nee"fase. Geef of doe je iets dat hij niet wil : dan schudt hij heftig nee. Hij slaagt er dus steeds beter in om aan te geven wat hij wil. Maar hij wordt ook elke dag wat liever (als dat al kan). En nu staat hij in mijn oor te brullen want hij wil altijd meedoen en kijken maar op de pc is het nog wat te moeilijk. Dus deze morgen zijn we met zijn nieuwe medicatie begonnen voor het hoestje. Gekeurd en lekker bevonden door Miro. Oef want wat moesten we anders doen. Nee ook dat gaat elke dag een beetje beter. Hij zal wel helemaal gezond zijn als we in Belgie terug zijn. Na weer een rijkelijk ontbijt met veel fruit voor onze kleine draak ging het richting zoo. Daar zijn we eerst naar de panda's gaan kijken. Miro weer in de draagrugzak, dat vindt hij absoluut geweldig. Dan kan hij rustig in papa zijn nek knijpen zonder dat die iets kan doen. Maar die gaat dan weer onder de lage bladeren door zodat Miro weer gilt van plezier. Na de panda's hebben we een speeltuin gevonden waar hij binnen wat kon spelen. Daar hebben we geconstateerd dat hij toch bang is. Namelijk alles wat op een "bad" lijkt is taboe. Een ballenbad = gillen van angst, een trampoline met een hogere rand = gillen van angst, een schuifaf met een hoge rand = ja ook daar weer angst. Daar zullen we nog werk mee hebben vrees ik. Maar we weten ook wat hij dan weer wel leuk vindt : een schommelpaard. En vooral een stevig want dat kan hij geweldig goed. Hij laat dat ding zelfs op zijn kop even stilstaan en zonder ook maar even een schrikmoment te tonen. Ook een elektrisch aangedreven draak die op en af gaat en geluid maakt is niks voor hem. Dan kan hij haast niet wachten tot de tijd voorbij is en dat ding stil staat. Naar de kermis gaan zal dus vooral voor de eettentjes zijn. Nadien zijn we nog een aantal andere dieren gaan bekijken zoals olifanten, tijgers, witte tijgers en leeuwen. Toen was het ongeveer 12u en dat is Miro zijn uur. Arm naar rechts en hoofd naar links, verder geen beweging meer want Miro was naar drakenland. We zijn dan maar terug naar het hotel gegaan en hebben hem in zijn bedje gelegd. Daar hebben we allemaal een dutje gedaan. Nadien nog wat gespeeld en een wandeling gemaakt. Lekker gegeten in een restaurant verborgen in een kelder. Nu is hij nog wat met mama aan het spelen en dan op tijd naar bed want morgen is nog een drukke dag. Dan kronen we onze kleine draak tot keizer in de verboden stad. Groetjes en nog een fijne dag ginder ver.
Vandaag een beetje vroeger dan anders omdat we de schema's van de bezoeken terug afgestemd hebben op de rusttijden van Miro. Wanyu vindt het wel erg dat we daardoor zo weinig zien maar onze kleine draak gaat voor alles. Oh ja we noemen hem kleine draak omdat hij zo sterk en zo slim is. En aangezien de draak nog steeds het machtigste symbool is, past dat prima bij hem. Vandaag zijn we de laatste documenten gaan afgeven in de Belgische ambassade. Nu moeten we enkel nog wachten en vanaf dan is het richting thuisland. En aan het tempo dat ons draakje bijleert is het goed mogelijk dat hij de relativiteitstheorie van Einstein al onder de knie heeft tegen dat we landen. Hij leert zo verdomd snel en zelfs dingen die wij hem niet eens aangeleerd hebben. Waar hij ze haalt weten we dus echt niet. En als het iets is wat eigenlijk niet deugd dan krijgt hij al kuiltjes in zijn wangen nog voor hij het doet. En dan schateren. Soms is het zo raar, zoals deze morgen. We zijn, na de ambassade naar de Hemelse tempel geweest. Heel mooi. Maar op zeker moment moesten wij boven op een tempel gaan en geen plaats om de buggy naar boven te rijden. Dus wij met 2 naar boven en Wanyu bleef bij hem. Al halverwege naar boven zeiden wij tegen elkaar dat we hem misten en eigenlijk liever terug bij hem zouden zijn. Dus snel snel naar boven, snel snel rondkijken en dan in speedtempo terug naar onze Miro. Echt moeilijk om onder woorden te brengen wat dat ventje ons doet. Zelfs nu hij ligt te slapen mis ik hem zo dat de tranen uit mijn ogen rollen. Wat gaat dat zijn als ik vrijdag terug moet gaan werken brrrrr ik moet er nog even niet aan denken en alleen genieten van dit. Deze namiddag zullen we waarschijnlijk nog een toertje gaan wandelen en morgen is het joepie joepie, een bezoek aan de zoo. Hopelijk krijgen we eindelijk panda's te zien en houdt Miro evenveel van beestjes als wij. Het is niet mijn gewoonte om korte stukken te schrijven maar helaas is er over vandaag niet meer te vertellen. Als er straks nog tijd is zetten we nog wat foto's online. Diegene die hij getrokken heeft gaan we jullie onthouden. Ja ook dat kan hij al perfect alleen. Nu moet hij wel nog leren richten met de camera want anders zullen het altijd stukken tshirt en broek blijven. Tot morgen thuisblijvers en natuurlijk missen we jullie ook allemaal. PS voor Stef, Suzy en natuurlijk Bent : een dikke knuffel van Wanyu voor jullie 3 en ze is heel blij te horen dat het zo goed gaat.
