Aangezien uw 2 vaste verslaggevers hun kat gestuurd hadden, volgt hier een verslagje van uw gelegenheidsreporter. Tien moedige fietsers waren wel komen opdagen en gingen direct akkoord om het spoor van Jef te volgen richting Kaggevinne. Na een km of 15 echter was het harmonieuze nummer 10 al herleid tot 9. Deze 9 atleten lieten de Pogio links liggen (enfin, rechts eigenlijk), maar konden al snel de beentjes testen op enkele pittige klimmetjes tussen Diest en Averbode. De ingebouwde GPS van de gids liet het even later afweten en stuurde hem de berm in. Verder verliep de rit zonder incidenten en tegen een stevig tempo, bij aankomst zouden de 80km tegen 30.5 km/u zijn afgemaald. Een eervolle vermelding wordt nog gegeven aan de heer Eric Il Falco Essers, die dankzij zijn puntgave daaltechniek iedereen het nakijken gaf. De sprint werd pas ingezet na het opdraaien van het Stokt. Vriend en vijand was verbaasd dat de topfavoriet zich zo lang kon bedwingen (enkele maanden geheelonthouding is dus toch ergens goed voor), maar ook nu weer was er niemand bij machte om hem in verlegenheid te brengen.
Een magere opkomst van 6 A plussers stonden aan de start. De schrik om nat te worden en een geweldig fijn briesje zorgde ervoor dat er een nooit geziene motivatie bij de renners aanwezig was. Gevolg: op 't gemakske richting Olen, een pauzeke (uitzondering om te sponseren) en de afspraak om geen extra lus te doen. Na den halve was 't voor de Ruben genoeg geweest, gas geven en stilte in 't peloton. Uiteindelijk zouden we om 9u30 in Millegem toekomen. Aangezien ge voor 10u geen bier moogt drinken hebben we dan toch maar een extra toereke gedaan. De Ruben in zijn nopkes en the Beast had zin om eens wa met ons voeten te spelen. Vanaf Olmen met wind op kop bleef em een 20 m voor het peloton hangen. Niks aan te doen, tot over de meet en gene meter dichter gekomen. Er werd op 't stokt nog een ultieme poging tegen 48 gedaan maar we kwamen gene meter dichter. Geen overwinning met sprint dus maar een eigenaardige ontsnapping.
't Was zover, nog eens een koerske waar we alles uit de kast mochten halen. De laatste weken werd het parcour meerdere malen verkent door onze lokale helden. Elke techniciteit werd bekeken en getraind. De bandenspanning werd getest, niets werd aan het toeval overgelaten, er werd zelfs geoefend op het betreden van het podium en het aannemen van een palm. Echter de organisatie besliste hier anders over. Toen we vrijdag toekwamen merkte we al snel dat het parcour verkeerd was afgezet door onze vrienden van achter 't woud. We hebben alles geprobeerd om deze cruciale fout recht te zetten. Maar 't was te laat, zelfs met al het aanwezige Millegemse afpijltalent zou dit niet lukken voor het startschot. Ok, ok, wij zijn geen moeilijke mensen en dus gaan we 't hier nie op steken Wij wensen dan ook de 23 ploegen die voor ons over de meet kwamen te feliciteren met hun prestatie. In de reeks; "blijven plekken" en "drink al het bier op" zijn we met grote overschot gewonnen. Gene palmen voor deze reeksen maar nen dikke vette kater! Over de wedsrtijd zelf kunnen we kort zijn, alles gegeven, redelijk goe gereden en proficiat aan de bikerboys die op een wervelende wijze zorgde voor een spannende ontknoping.
1) Op de kalendervergadering werd er nog een paar helpende handen gevraagd voor de Lichtstoet(en) aangezien ze een paar man tekort komen (van 18 tot 22u). Kandidaten kunnen zich melden bij Roger Van Baelen.
2) Ook voor de mountainbike tocht van 21 juli worden er nog helpers gevraagd.
Om 18u30 bij de Ludo vertrokken met 7 toeristen en 3 MTB'ers. Stefan wou wel gidsen. Deze keer eens richting Antwerpen vertrokken. In Geel de kanaaldijk op en het tempo werd wat opgetrokken tot in Grobbendonk. Via de Nete naar Nijlen. Nu via Herentals en Ten Aard terug naar Mol. Tot aan 't Stokt gewoon blijven rijden en daar heb ik zelf de sprint maar aangetrokken, maar 't was maar van korte duur. Ben Cools wou vertrekken maar al snel werd zijn wiel genomen door Joost VB en Kevin. Dan de sprint en Joost ging met de palm lopen !
Een
buienradar vol rode vlekken, een paar lokale helden die voor het avondcriterium
gingen trainen en een aantan benen die
de zuid franse 'heuveltjes' nog moesten verteren. Hiermee rekening gehouden
mogen we spreken van een bevredigende opkomst
van 10 fietsen met bijhorende rijders. Jef moest zijn rit van zondag naar de
Ford nog verkennen (want sinds hij op
pensioen is heeft hij niet veel tijd meer) en die richting ging het dan ook
uit. Een eerste obstakel werd ons op 't Rauw al onder de wielen geschoven met
een dikke kilometer losse steentjes op de weg. Iedereen echter op een vrij
deftige manier deze strook overleefd en we konden met z'n allen door naar
lommel. Van daaruit verder richting Luyksgestel en zo via Postel terug. Net
voor we terug in België waren moesten die hollanders ons toch nog eens kunnen
pesten. ze hadden onze weg gepikt! Weer een dikke kilometer op z'n Stybars dus.
Omdat zoals gezegd de buienradar niet veel goeds voorspelde werden er afspraken
gemaakt om deze keer niet langs het stokt binnen te rijden, in de hoop droog te
blijven. Het feit dat er een aantal favorieten ontbraken en dat de palm met
zekerheid weer naar Ruben zou gaan had daar echt helemaal niks mee te maken...
The Beast kon zich echter moeilijk verzoenen met deze bijna unanieme beslissing
en zette zich dan al maar van op den Donk aan de kop. Iedereen klampte dapper
aan, maar het lint in zijn wiel werd steeds korter en korter... tot het geen
lint meer was, maar een eenzame vlucht tot aan de meet. Knap gedaan.
Gezien het voorspelde slechte weer en de weinige kandidaten die zouden meerijden hadden we beslist om de lokale bossen met noppenbanden nog eens aan te doen. Met 4 mtbers en ne kater weg. We zouden door Bel en Meerhout rijden om aan te sluiten op de Bloso route van Laakdal. Ongelofelijk dat de dames van Bloso dit een mtb parcour durven noemen. De blauwe lus bestaat uit 90% asfalt met af en toe een onverhard verbindingsweggeske. Den dapperste onder ons hebben we weinig gehoord. Omdat we ons zorgen maakte over onze verslaggever lieten we em eens nippen van onzen trippel en waarempel geen medicijn heb ik ooit beter zien werken. In een mum van tijd was de stilte doorbroken en konden we terug straffe verhalen met hem delen. Even werd het terug stil toen de mannen van de Oude Jager hun laatste 100m voor onze neus kwamen brengen. Die manne kunnen gerust met ons mee als ze nog efkes blijven trainen. Op 110km reden ze 32.5 gemiddeld . Misschien voor ons ook nie slecht als we zo eens wa rustiger rijden Het weer bleek uiteindelijk nog schitterend te zijn en uiteindelijk ben ik blij om terug een paar uur op mijn mtb te hebben gezeten. Het start schot is gegeven. Nu een rechte aanloop naar het MTB criterium achter 't bos om te strijden voor de podiumplaatsen (in 't klassement 'blijven plekken achteraf'). Dinsdag laat ik de koersfiets nog efkes staan om nog wat te trainen met den mtb. Allicht kom ik na de rit wel eens horen of Ruben en ikzelf ook deze week de enige palmdragers blijven.
Op het einde van een verregende dinsdag zat de schrik om nat te
worden er precies goed in, want 'slechts' 6 coureurs wisten zich te motiveren
om toch de rit aan te vatten. Laat me alvast zeggen dat de afwezigen ongelijk
hadden, want de weergoden zijn de bastards blijkbaar goed gezind. Even
verzinnen waar naartoe en al vlug kwam de Poggio ter sprake. Niet één gids maar
6 gidsen zouden de weg richting Diest wijzen, wat resulteerde in zaken als
'Hier rechts... NEE RECHTDOOR!!' of 'Daar moesten we in!'... Niettegenstaande
stonden we een dikke 30km later aan de voet van onze bevriende klim. The Beast
nam van aan de voet afstand want blijkbaar had hij graag wat rode bolletjes op
z'n groene trui gezet. Tijdens de bekende terugweg hebben we ons ook niet
moeten vervelen, daar we allemaal bijzonder alert moesten blijven om de
drinkbus van Dhr Verreyt te ontwijken, de krampen van Dhr Verreyt te
aanschouwen of Dhr Verreyt op te vangen tijdens een bijna 'ik geraak niet uit
mijne klikpedaal'-val. Net toen we aan de Loana passeerden, en de Gust precies
zin had om ene te gaan drinken, deelde The Beast al een eerste prik uit.
Een serieuze prik dan wel, want toen we aan de kiefhoeve voorbij vlamden stond
zelfs de 5 op de teller. U kan het vervolg al raden... ik zet het verslag hier
stop etc...? Nee beste lezers, uw toegewijde reporter wist aan te klampen en op
de millegemse weg werd het tempo een beetje terug geschroefd. Bij het opdraaien
van het Stokt werd er echter opnieuw een versnelling geplaatst en The Beast was
er samen met GP vandoor. De 2 verslagschrijvers deden er alles aan om terug te
keren, maar zij strandden tot op 10 meter van de koplopers. Een sprint met 2
dus, die weer maar eens werd gewonnen door de topfavoriet.
Hij moet wel erg graag bloemekes zien... Robin
Er stond een rit van 110km op het programma... het programma wordt echter
samengesteld als het nog niet geweten is dat het 6 beaufort gaat waaien.
Mede omdat er slechts 5 windklievers aan de start verschenen werd de planning
dus voor het vertrek aangepast naar 80km. Met Ivan aan het roer werd er vlotjes
richting limburg gepeddeld, soms wel zéér vlotjes met zo'n wind in de rug.
Jammer dat er ook zoiets bestaat als een terugweg...
Nog
maar pas vertrokken en Peter 'Liboton' Moors liet zijn 'off-road' kunsten
zien... 100 meter later mocht hij daarom ook zijn plattebandvervangkunsten
laten zien.
Net toen we op het verste punt omkeerden en de wind op de snoet zouden krijgen
liet Ivan alle lucht uit zijn band... alsof het expres was omdat hij geen zin
had om tegen de wind in te beuken. Nieuwe band gestoken en een bommetje op los
gelaten... wat volgde was een luide knal en 5 verbaasde gezichten. Dat was
precies een echt bommetje... De velg van Ivan had het begeven, over en uit dus.
Depannage werd gebeld en met 4 trokken we verder ten strijde tegen de
weergoden.
Omdat we zo hadden genoten van Peter zijn plattebandvervangkusten gaf hij ons
met de meet al in zicht nog een mooi bis-nummer.
Het clublokaal had niet veel verder moeten staan want de benen waren leeg...
Even later de bak Westmalle ook... Robin
Met 14 racekannonnen konden we uitkijken naar den eerste Poggio van 't seizoen. Stefan wilde ons gidsen. Een schoon pittig toereke was weeral 't resultaat. Vanaf 't begin zat het tempo er stevig in. Was 't nu windaf of waren de 28 kuiten in vorm? Naar goede gewoonte was de hellingsgraad recht evenredig met de snelheid op de bergskes. Op zekere momenten moesten de koptrekkers zelfs wat getemperd worden. Vorige week wist Eric ons te verrassen met Pizza deze week verraste hij ons met een acrobatisch kunstje. Eric kan als geen ander af stappen over zijn stuur terwijl hij op zijn voorwiel rijdt. Ik vermoed dat de enige 50 jarige die hem dit na doet Adriaan van kzoom is (voor de niet kzoom kijkers: van Bassie en Adriaan èh).
Daar was hij dan, lang niet gezien maar oh zo geliefd, de Poggio. Zwaar overroepen werd gezegd door een debutant wiens remblokken nu wel echt versleten geraken. Is hij dan toch die ene wielertoerist die de Poggio geen bergske vindt? The beast (lees Ruben) besefte plots dat hij nog een aantal jonge delinquenten in hun kooi moest houden (= verhaaltje voorlezen en slaapwel kusjes geven) en besliste om de laatste 34 km met wind op kop binnen het uur te rijden. Als vaste kopman was hij weer niet te evenaren. Enkelingen durfden de kop voor enkele km 's te delen maar zelf kwam hij er pas vanaf (RIP) Mart af. Sterker nog er moest sneller dan 40 worden gereden om zijn solo te beëindigen. In de finale waren we nog met 4, de meeste pijlen waren verschoten aan het weinige rumoer de laatste 30km te horen. Ikke op kop tot de laatste 200m, Gert starte de sprint maar weer was niets opgewassen tegen 'The Beast' die nog even twee vingers in de neus stak alvorens de genadeslag toe te dienen. Toch weer een knap staaltje want 't was een pittige rit met 85km aan 31.5 km/u.
Pieter
Grasbos:
De Poggio van Diest. Bekend en berucht door zijn bekendste inwoner Sergei Ivanov.
Wij hebben met de HC stuurgroep voorgesteld aan het bestuur om met de Bastards een activiteit voor de club te organiseren. De BBQ voor dit jaar is volledig georganiseerd en dus werd gekozen voor een extra activiteit.
Dit voorstel werd op zijn beurt voorgelegd aan de Bastards. De aanwezigen op 22/5 hebben gekozen om met de jongeren (Bastards,...) een dropping met after party te organiseren op zaterdag 26 november.
Voorstellen, suggesties van harte welkom.
Dus noteer dit alvast in jullie agenda's en maak al reclame bij uw entourage!!!
Eindelijk nog eens een fantastich fietsweertje. We hebben er lang op moeten wachten. De opkomst was dan ook massaal. Na wat rondbellen en doorgeven van de godalmachtige buienradar konden we toch nog 7 fietsers recruteren. Daar het weer zo uitzonderlijk mooi was zijn we wat later vertrokken. Zodanig konden we eerst nog wat genieten achter de vitrine van de betere fietsboer. Gelukkig was de koffie in 't cultureel centrum van Millegem pas om 10u klaar anders had de kans om de rit te beperken tot het straat oversteken waarschijnlijk een feit geweest. Ietekes na den achte dan toch maar vertrokken. Gelukkig had ik de avond voordien vlot tijd kunnen maken om mijn fiets een grondige poetsbeurt te geven. Ik heb dan ook de volledige rit maximaal kunnen genieten van mijn 'propere' fiets.
Onder leiding van het betere gidswerk konden we genieten van één van de mooiste ritten ooit. Per uitzondering hebben we één pauze ingelast aan den draad van 't E3 strand waar de duizenden bloedmooie vrouwen het strand even konden ruilen voor onze atletische kathedralen. Deze rit leek wel een droom van aaneengeschakelde climaxen. Iedereen had dan ook enorm veel goesting om de volledige 120km te doen. Er werd zelfs aan de gids gevraagd of de rit niet langer kon gemaakt worden. Uit sympathie voor de werkende weekendmens en de vermoeidheid van Ivan ( in tegendeel, Ivan beschikte in deze barre omstandigheden over een paar superbenen) werd toch maar beslist om 20 km af het totaal te pitsen. Spijtig dat we nu verplicht na 100 km en voor 12u al een horecazaak moesten betreden.
Eerst met 3 maar uiteindelijk toch met 5 man afgesproken om te gaan fietsen in Landen. Om 6u zijn we vertrokken want er moesten er een paar op tijd thuis zijn ! Toen we er aan kwamen mochten we parkeren op de grote parking en we waren daar als eerste. Aan de inschrijvingen was al wel wat meer volk te bespeuren. Kwart na 7 vertrokken met de fiets, na enkele kilometers waren we al in de Walen. Na een 10-tal kilometers hadden we al enkele volgers die ik wilden meedraaien, maar bij de 2e helling was Ruben weg met die 2 mannen. Toen we boven kwamen stond iedereen ons op te wachten en zo hebben we tot de 2e bevoorrading verder gereden. Na de 2e bevoorrading (102 km) moest er nog 1 beklimming overwonnen worden en hadden we er intussen al 8 opzitten. Na de laatste beklimming moest er nog 40km gereden worden en die hebben we aan een stevig tempo afgelegd. Bij aankomst hebben we er vlug nog 2 gedronken op het terras en dan rap terug naar huis. Deze rit is zeker voor herhaling vatbaar !
Goede bevoorrading - goed afgepijld - 1780 hoogtemeters - 28.5 km/uur gemiddeld - 9 beklimmingen - 151 km
Hoewel
de sterke wind en buien overdag de kans op een kleine opkomst deed vergroten,
stonden er toch weer maar eens 18 strijders klaar om naar het front te trekken.
Daar het gerucht de ronde deed dat we langs het 'Duits kerkhof' zouden komen,
reden er zelfs een paar oud(e)strijders mee.
De afwezigen kregen weer maar eens ongelijk want de wind ging liggen, de
temperatuur was goed en het bleef kurkdroog.
Zo hoort dat natuurlijk ook als er richting de Sahara wordt gereden. Zo wees
Ivo ons de weg door de naburige limburgse gemeenten.
Na een schijnmanoeuvre van Ruben die 'zogezegd' plat reed, dacht Jef even later
met al zijn ervaring 'Ik zal eens laten zien hoe dat echt moet!'.
Het kon ons enthousiasme niet temperen want iedereen die aan de kop kwam gaf
het beste van zichzelf (en soms meer dan het beste).
Op de terugrit zoals beloofd langs het 'Duits Kerkhof' gereden en toen kon de
finale worden ingezet.
Mijn collega verslaggever was er deze keer niet bij, wat als gevolg had dat ik
alleen voor de journalistiek zou moeten instaan.
Oftewel: tot aan de meet geraken nondeju!
Om mezelf wat te sparen verschool mij in het achtersteven van het schip, maar
een zeer opmerzame Marc wist dat mijn plaats aan de kop was... Daar ging mijn
kans om aan de meet te geraken.
Niet veel later werd het tempo al flink opgedreven, en met nog een 5 tal
kilometer te gaan ging een lint van 5 sprinters er alleen vandoor.
Enfin, 4 sprinters en een leeg gereden verslaggever die er toen al geen goed
oog meer in had.
De groep bleef samen tot het Stokt, en vanaf daar ga ik jullie wederom een
spannende finale moeten schuldig blijven.
Er waren echter (om één of andere mysterieuze reden) bastards die dit hadden
voorzien en zich hadden klaargezet voor een foto finish.
In de hoop dat de foto's zijn gelukt zal de winnaar alsnog worden bekend
gemaakt.
Robin
Terug
bij de Ludo stond er ons nog een fijne verassing te wachten:
Eric mocht kaarsjes uitblazen, en heeft ons daarom voorzien van krachtvoer in
de vorm van pizza.
Een dikke proficiat Eric, en nog eens bedankt!!!
Onze stadsdichters voegen hier nog wel een verhaal aan toe. marc
We konden opnieuw tevreden zijn met een opkomst van meer dan 20 fietsfanaten, die zich allemaal wilden meten op de wielerpiste in Peer. De rit heen liep gesmeerd en in Peer aangekomen werden er een paar rondjes gedraaid op de piste, de meerderheid wilde echter de benen sparen voor de terugrit en misschien ook om op 't stokt nog iets te laten zien. Tijdens de terugreis werd steeds een strak tempo aangehouden, maar dat bleek voor 1 persoon niet echt voldoende. Dhr Verreyt vroeg zich luidop af wie er voor de kosten van zijn remblokken zou instaan. Een kleine tip: misschien volgende keer proberen om eens wat kop te trekken, remmen verslijten minder snel als je niemand voor je hebt rijden. Er waren nog meer dan 10km af te leggen toen er al zenwachtig heen en weer werd gekeken door de sprinters uit het peloton, en met nog meer dan 5 km te gaan waren er al die zich niet meer konden bedwingen. De 4 verscheen op de teller (en ja, ik bedoel het linkse van de 2 cijfers) en alles kwam op een lint te zitten. Richting stokt volgden de demmarages zich op maar niemand geraakte weg. Uw verlsaggever van dienst was vastberaden om deze keer een volledig verslag te schrijven, zeker toen hij in de laatste kilometer tot zijn eigen verbazing zijn collega verslaggever ter plekke liet. Het heeft echter niet mogen baten beste lezers, het verslag van de sprint moet ik jullie wederom schuldig blijven. Tijdens de nabespreking kreeg ik te horen dat Dhr Driesen wederom de palm wist weg te kapen. Wel een eervolle vermelding voor de verdienstelijke 2de plaats van Dhr Vermeulen K. Wees dus in de toekomst gewaarschuwd voor de 'Vermeulen trein', want het is niet omdat de wagon niet kan volgen, dat de locomotief niet met de palm kan gaan lopen!!
In bijlage nog het bewijs waarom het in de sprint soms wel eens goed fout duft gaan... Misschien volgende keer sprinten met uw ogen open Marc?
Juist efkes naar de Sus gebeld, we kunnen aan sas 7 op 't parcour en achteraf aan 't zilvermeer inschrijven. Zodanig kunnen we de 125 km doen en zullen we ook effectief ong. 125 km afleggen.
groeten en tot zondag!
Pieter
Bovenstaande was dus de bedoeling. Zo konden we direct op den toer met op 't einde de splitsing zodanig dat diegenen die graag 125km wilden doen nog verder konden.
Blijkbaar heeft den deze de boel slecht geregeld. Ene clubgenoot stond te wachten aan 't zilvermeer. Bijkomend werd snel duidelijk dat de pijlekes in de andere richting stonden . Dus wellie naar 't zilvermeer met een omweggeske en onze clubgenoot gaan oppikken. Daar de splitsing dan in 't begin kwam, dan maar met elven (en daar bedoel ik nie mee die sprookjesachtige, vliegende figuurtjes met Tom Boonen oortjes) op de 85 km. Was het nu door het abuus rijden of gewoon 'the need for speed'? Het tempo zat er goed in. Vooral zo ergens halverwege in de velden waar de wind zich liet gelden bleef een stevig tempo prioritair. Ik was net aan de kop bij de bevoorading en vond deze welgekomen. Op de bevoorading kreeg ik verwijtend te horen: Den toer is al zeker drie jaar in deze richting!!! (Hier volgen mijn excuses naar de gemeenschap dat ik het heb nagelaten om de vorige twee edities van de Sus Luyten te rijden, ik zal proberen voor het eind van de week een plaatske te reserveren in gods huis voor een uitgebreide biechtsessie) Eigenaardig dat ik dit hoor te weten aangezien een madam aan den telefoon wiens job de voorbije week beperkt werd tot het beantwoorden van vragen over het evenement dit zogezegde allom geweten feit niet wist. Zeg nu zelf, iets wat onze info@wt millegem.be (lees: R. Vervecken) naar alle waarschjinlijkheid nooit zal overkomen. Soit, al bij al was de organisatie dik in orde (wanneer je het even niet in de schaduw ziet van de organisatie der organisaties ...). Uitgebreide bevoorading, schoon toereke en zeker een schoon zonneke hadden de Suskes voorzien. We hadden voor de bevoorading een kat en muis spelleke gespeeld met de manne van Ezaart maar na de bevoorading werd het tijd om definitief vaarwel te zeggen. Km 's volgden elkaar snel op en na 96 km en nog een klein koerske konden we met 32km/h gemiddeld tevreden de verbruikte caloriën terug aanvullen. Had ik nu zoveel gedronken of heeft Greet een stevige verjongingskuur achter de rug?
Tussen de maesekes en ander gerstennat werd nog even besloten om op zondag 22/5 om 20u samen te komen om van huis weg te zijn of om eens efkes den agenda te bekijken tegen de volgende kalendervergadering (zet het bij den agenda).
Onder leiding van onze 'niet op het stuur monteerbare' GPS Jefke Garmin gingen 17 Millegem (of is 't Eric's) Bastards richting Kerkhoven. Weeral schoon weer voor een schoon toereke met een vreemde start over't stokt. Vertrokken met de wind op kop met als gevolg dat het kwik in onze computerkes hoog konden klimmen bij 't terug komen. Alle ideeën om over't stokt binnen te komen werden gebundeld en 't resultaat was via de heistraat terug naar de retiebaan ...
De koers kon beginnen. Ruben was niet van plan om zijn benen stil te houden en te wachten tot zijn tot op heden onklopbare sprint. Joost en Ruben namen al snel 30m. Het feit dat ik hen ging versterken was het signaal voor het peloton om deze vlucht niet door te laten gaan. Millegemse weg, wind op kop, Ruben toch vlotjes 45 met iedereen in zijn wiel. Ruben nam nen dikke km voor zijn rekening maar er was geen opvolging, peloton viel stil en dit was dan weer voor Joost het startsein om een laatste ontsnapping te wagen. Den deze mee, 'komaan Joost we zijn met twee'. Maar 't is nog veel te ver. Nog een volledige eksterstraat en dan da lastig stuk op't stokt met wind op kop. Maar tegen alle verwachtingen in en na snel ronddraaien van Joost en mezelf bleek onze kloof na de laatste bocht nog steeds te bestaan. Door aanmoediging van Joost en een maximale bloedspiegel van mijn lichaamseigen efedrine als precussor van adrenaline konden we de kloof in stand houden. Wat ik nooit had verwacht maar echt waar, Joost en ik met twee naar de streep. De laatste 100 m kwam Joost naast me rijden en ik was van plan om me niet gewonnen te geven maar een sprint was niet meer nodig. Joost schonk me de overwinning wetende dat ik de sprint nooit had kunnen winnen. Logisch dan ook dat ik de linkertak van de palm aan Joost geef. Bewonderenswaardig, zeker omdat het prijzengeld niet te onderschatten was. Deze ééndagsvlieg heeft dan toch maar mooi de reeks van Ruben doorbroken. Het was een historische dag waarbij de dood van Osama Bin Laden in het niets verdween.
Na de inschrijving in Hoeselt opgesplitst, met een ferm hoopke weg. Na 10km ene plat, band gemaakt en daar kwam de B met ne grote groep voorbij gezoefd. Terug op de velo en de B achterna en er terug over. Er vielen er een paar af. Na 46km bevoorrading, snel iets gegeten en gedronken en terug weg. Na 87km terug ene plat, we stonden klaar om te vertrekken toen er daar nog 3 man aankwamen van de club, dus wij samen naar de volgende bevoorrading. Vanaf hier kregen we stevige wind vanvoor, maar er waren er een paar niet te stoppen en we vlogen verder. Bij 130km laatste bevoorrading en dan naar de aankomst. 1450 hoogtemeters - 168 km - gemiddelde snelheid 28.8 - maximum snelheid 58km/uur - 5 beaufort en mijn pijp was uit !
Alweer een mooie bende op post om de kanalendriehoek te gaan rijden. Echter, wegens de sterke wind werd in extremis beslist om toch een andere rit te verzinnen. Het lag dus voor de hand dat onze vlees geworden GPS in vorm, Jef Vreys, de groep weer maar eens op sleeptouw nam om een aantal kuitenbijters te gaan bedwingen. Richting Molenstede werden klim na klim de kuiten op de proef gesteld, maar bleef de hele groep op de vlakke vlot boven de 30 rijden. Na een 70tal km stonden we geparkeerd om 2 lekke banden te vervangen. De helft van de groep vreesde in tijdsnood te geraken en beslistte om door te rijden. Na de bandenwissel bleven er 9 renners over om de finale in te zetten. U kan het gevolg daarvan al raden: 'over 't stokt binnen!'. In het begin van de finale werd ervooral veel naar elkaar gekeken (noot van Pieter: Janetten!), want niemand durfde met zo'n tegenwind te vroeg zijn laatste pijlen verschieten. Niemand, behalve natuurlijk mijn collega verslagschrijver die naar goede gewoonte met een ontsnapping in de 2 laatste kilometers de rest van het uitgedunde peloton tracht te verschalken. Hij nam 30 - 40 meter, maar de lange strook van 't stokt stond hem nog te wachten. Reactie kwam uit onverwachte hoek. Ook uw verslagschrijver van dienst had nog een pijltje over en zette fors aan uit de staart van de groep der achtervolgers. Hij reed het gat op de koploper dicht... en stierf toen roemloos in zijn wiel. Vandaar dat ik alweer vroegtijdig mijn verslag dien te beëindigen om het woord af te staan aan iemand die de laatste paar honderd meter van iets dichterbij heeft mogen aanschouwen.
Robin
Ik zal de laatste pijlen beschrijven maar wil eerst ook nog even aanvullen dat de gids van dienst voor de kanalendriehoek voor het eerst in zijn leven serieus werd genomen en daaarom het gids gebeuren niet serieus had genomen. De kanalendriehoek hebben we zeker nog te goed van onze palmverzamelaar. Hier volgt mijn eerder poëtische beschrijving van de laatste km 's:
Wij wensen dan ook de 23 ploegen die voor ons over de meet kwamen te feliciteren met hun prestatie. 
Gezien het voorspelde slechte weer en de weinige kandidaten die zouden meerijden hadden we beslist om de lokale bossen met noppenbanden nog eens aan te doen. Met 4 mtbers en ne kater weg. We zouden door Bel en Meerhout rijden om aan te sluiten op de Bloso route van Laakdal. Ongelofelijk dat de dames van Bloso dit een mtb parcour durven noemen. De blauwe lus bestaat uit 90% asfalt met af en toe een onverhard verbindingsweggeske.
. Misschien voor ons ook nie slecht als we zo eens wa rustiger rijden 
in tegendeel, Ivan beschikte in deze barre omstandigheden over een paar superbenen) werd toch maar beslist om 20 km af het totaal te pitsen. Spijtig dat we nu verplicht na 100 km en voor 12u al een horecazaak moesten betreden. 
Onze stadsdichters voegen hier nog wel een verhaal aan toe.
Juist efkes naar de Sus gebeld, we kunnen aan sas 7 op 't parcour en achteraf aan 't zilvermeer inschrijven. Zodanig kunnen we de 125 km doen en zullen we ook effectief ong. 125 km afleggen.
.
Na de inschrijving in Hoeselt opgesplitst, met een ferm hoopke weg. Na 10km ene plat, band gemaakt en daar kwam de B met ne grote groep voorbij gezoefd. Terug op de velo en de B achterna en er terug over. Er vielen er een paar af. Na 46km bevoorrading, snel iets gegeten en gedronken en terug weg. Na 87km terug ene plat, we stonden klaar om te vertrekken toen er daar nog 3 man aankwamen van de club, dus wij samen naar de volgende bevoorrading. Vanaf hier kregen we stevige wind vanvoor, maar er waren er een paar niet te stoppen en we vlogen verder. Bij 130km laatste bevoorrading en dan naar de aankomst. 1450 hoogtemeters - 168 km - gemiddelde snelheid 28.8 - maximum snelheid 58km/uur - 5 beaufort en mijn pijp was uit 
