Vanbuiten zie ik er vrolijk uit. Maar mensen weten niet dat ik vanbinnen sterf... Ze begrijpen niet dat ik na 9 jaar nog steeds de pijn voel.
Een jaar geleden, op je verjaardag ben ik naar je graf gegaan.. Lena, wat ik toen voelde is niet de beschrijven.. De gedachte dat jij op dat moment onder die steen lag was zo pijnlijk... Ik ben in elkaar gevallen, ik kon het niet meer... Dat juist jij, het vrolijke, altijd lachende meisje moest gaan kan ik niet begrijpen.
Je lege stoel aan de tafel doet me eraan herinneren dat je er nooit meer zal zitten, me nooit meer zal doen lachen en nooit meer leuke verhaaltjes vertellen...
Ik ben zo fier op mijn lieve meid...
Als ik naar de hemel kijk, En de wolken zo zie jagen, denk ik met liefde terug aan jou, Al heb ik nog vele vragen. Ik mis je, hier op aarde. Ik mis je, het doet pijn. Rust zacht, lieve Lena, Rust zacht, zonder pijn.
Niemand kan je plaats in nemen, die blijft altijd leeg :'(
Ze zeggen vaak dat alles gebeurt met een reden, wat was u reden dan Lena? Welke reden was er dat jij juist moest gaan? Hoe onmenselijk is het nu om een kind te laten sterven? Je kind moeten begraven is toch het ergste dat je kunt hebben als ouders?
Mijn drijfveer was jij... Hoe moet ik nu verder?
Om iemand te moeten missen, iemand zoals jij, dat kan ik echt niet aan...
