ONDER HET MOTO "DROOM JE LEVEN NIET, LEEF JE DROOM!" BEN IK BEZIG MET HET VOORBEREIDEN VAN MIJN VOETTOCHT NAAR COMPOSTELA DIE IK IN DE TOEKOMST HOOP TE MAKEN.
04-10-2012
Welkom iedereen! Lees dit eerst...
Met deze blog neem ik jullie mee op reis naar Santiago de Compostela.... Ik wil jullie graag een inzicht geven in zowel de praktische als de spirituele zijde van de reis vanaf het eerste idee tot de uiteindelijke reis. Deze blog helpt me om mijn gedachten wat te ordenen en hopelijk zal mijn plan concreter worden naargelang de tijd vordert. We zien wel... Hebben jullie bedenkingen, reacties, vragen,... reageer dan op mijn berichten, of schrijf iets in mijn gastenboek (zie rechterkant blog) ik kijk er naar uit!
LET OP: DE MEEST RECENTE BERICHTEN STAAN BOVENAAN! Het bericht hieronder is dus mijn nieuwste bericht. Onderaan de pagina kan je naar een volgende of voorafgaande berichtenpagina gaan door op de pijltjes te klikken. Of je kan in het archief (rechterkant blog) op datum zoeken of op berichttitel zoeken (linkerkant blog).
Dat ik een denker ben heb ik onder "wie ben ik" al uitgelegd. Soms is het zo erg dat alles in het honderd loopt in die bovenkamer van mij. Dan wil ik tijd om na te denken, om alles nog eens te ordenen. Maar in het huidig levensritme lukt me dat niet. Tijdens de voettocht hoop ik terug te vallen (is dit wel een terugval bedenk ik net? of is het eerder een verrijking?) op een soort "basis leven": enkel zorgen voor eten, een veilige slaapplaats en verder enkel stappen. Wellicht lukt het me dan wel om wat afstand te nemen, ruimte te creëren, tijd en stilte in mijn leven te brengen en na te denken over enkele vragen die me de laatste tijd wel bezighouden: leef ik wel bewust? heb ik voldoende eigen inbreng in mijn leven? of ben ik een meeloper? benut ik mijn gekregen talenten ten volle? wat wil ik nog leren, nog doen? welke weg moet ik gaan in mijn leven? zoveel mogelijkheden liggen open ...
Je zou kunnen denken dat ik me zeer ongelukkig voel maar dat is niet zo! Ik ga dus niet op zoek naar geluk. Ik ga er zeker niet van uit dat er in Compostela een pakje geluk voor mij zal klaarliggen. De schat hoop ik onderweg te vinden door het aan elkaar schakelen van vele, mooie ervaringen.
De christelijke motivatie, namelijk het verkrijgen van een aflaat, of een boetedoening, zegt me niets. Ik zou het wel kunnen gebruiken, wie heeft er zo niet zijn fouten? Maar voor iedereen een kaarsje aansteken in de kathedraal van Compostela doe ik met plezier.
Mijn mooiste vakanties bestaan uit stappen, stappen, stappen. Niet enkel de fysieke uitdaging maar ook de natuur in je opnemen, verwonderd zijn over een mooi bloempje lans de weg, een vlinder, eenvoudig leven en op elkaar aangewezen zijn, zelf je weg kiezen, openstaan voor wat er zich die dag aandient, dichter en dichter bij je doel komen, dat zijn de dingen die me aantrekken.
Hoe ik op het Compostela-idee gekomen ben? Dat weet ik bij God niet meer. Ik zal het ergens onbewust opgepikt hebben om het vervolgens ergens achteraan in mijn bovenkamer te klasseren en dan is het vermoedelijk door één of ander voorval weer spontaan boven gekomen. Misschien wel verleden jaar, tijdens onze wandelvakantie in de Pyreneeën? In het eenvoudige maar prachtige, eeuwenoude kerkje van Gavarnie zag ik hem toen voor het eerst: St Jacques de Compostelle. Het beeld leek mij toen wat vreemd, heel anders dan andere heiligenbeelden. Hij leek eerder op een arme zwerver: lang gewaad, lange houten stok in de hand, sandalen aan, hoed op en een knapzak schuin over zijn schouder gehangen en een brief in de hand. Dat ietwat gedrongen houten beeld, typisch voor die tijd, is me altijd bijgebleven. Later vernam ik dat Gavarnie op één van de historische routes naar Compostela gelegen is en dat héél vroeger in dit kerkje de pelgrims de nacht al biddend door brachtten om na het ontvangen van een zegen hun zware tocht over de Pyreneeën aan te vatten.
Er wordt wel eens gezegd: als St Jacques je éénmaal geroepen heeft, kun je er niet meer onderuit, dan raak je de drang om naar Compostela te gaan niet meer kwijt. Soms wordt die drang zelfs vergeleken met een roeping, daar kan ik wel inkomen, maar het klinkt voor mij net iets te christelijk.
Ik ben Els, 47 jaar, en ik ben een vrouw met een constructiefoutje. Blijkbaar hebben mijn ouders de aan/uit schakelaar in mijn hersenen vergeten te installeren Mijn hersenen gaan dus maar door en door, stoppen nooit, denk, denk, denk,...zéér vermoeiend! Dit gegeven ligt aan de basis van het hele Compostela-idee, denk ik (weeral). Onder het volgend bericht "motivatie" vind je hier meer over. Ik heb 2 jongvolwassen kinderen, een superleuke partner, Eric, toffe vrienden en buren, lieve ouders, en niet te vergeten: ons hondje Doshi, een Shiba-Inu en Mozes, onze zwarte kater... kortom, alles wat nodig is om gelukkig te zijn!
En omdat Mozes ervaring heeft met verre reizen (je weet wel...de Bijbel) en altijd van die ongelofelijk creatieve oplossingen wist te vinden voor problemen die wij hopelijk niet tegen zullen komen, benoem ik hem hierbij, naast de traditionele beschermheilige Jacobus, tot tweede beschermheilige van onze pelgrimstocht. ;-)
Met deze blog neem ik jullie mee op reis naar Santiago de Compostela....
Dat ik een denker ben heb ik onder "wie ben ik" al uitgelegd.
