Waar zal ik beginnen. We hebben een week vakantie. die is bijna gedaan. En ik heb net zoals altijd mijn vakantie dip...
Ik heb geen broers en geen zussen. Nichten en neven heb ik niet of ze zijn zoveel jaar ouder en vrienden ... die heb ik niet. Of ik heb er wel. maar die laten me vallen , zeggen dat ze niet kunnen afspreken, ik geloof ze wel enzo , maar dat is altijd het zelfde, elke vakantie hoor ik hetzelfde liedje. En dat begint zo tegen te steken; Elke dag je ouders zien en geen vrienden , ik word er zot van. Ik ben al zot geworden, vroeger had ik goede vrienden , maar die hebben me in de steek gelaten. Misschien waren het toch geen goede vrienden, ik ben gewoon bang om alleen te blijven..
Het is al een lange tijd geleden dat ik hier nog iets opgezet heb. Wel, ik zal er weer iets op gaan zetten. Er is zoveel gebeurd. Ruzie in de klas. Partij kiezen, verkeerd gekozen, maatloos... En misschien had ik nooit mogen kiezen. In het begin heb ik dat ook nooit gedaan, maar mensen begonnen me raar aan te kijken en dan heb ik maar een kant gekozen. Ik praat nog altijd met die meisje, en ik denk wel dat ze goed voorhebben met me. Ze helpen nog altijd , maar daar blijft het ook bij. Als ik geen keuze had gemaakt , dan was het waarschijnlijk nog altijd als vroeger. (Misschien)
Want een meisje tegen wie ik alles kon vertellen, is nu een soort van vreemde voor me geworden.. Ze praat niet veel meer tegen me , het enige wat ze nog doet is zeggen dat ze me nog altijd graag heeft, maar iemand graag hebben dat is toch tegen elkaar hebben. Ze zegt dat ze mijn vertrouw heeft verloren, maar HAAAALLLOOOOOW; ik weet niet eens wat ik verkeerd gedaan heb, maar tja.. dat gebeurd wel vaker met mij. Ik weet nooit wat ik verkeerd doe.
Eigenlijk is de echte reden dat ik een kant heb gekozen dat het meisje waar ik niet voor gekozen heb, me vroeger zwaar gekwetst heeft. Ik heb haar een tweede kans gegeven, maar die heeft ze verprutst. Iedereen haatte me omdat ik niet voor haar koos. En daardoor heb ik mijn echte vrienden leren kennen. Het zijn er niet veel meer, want een groot deel heeft me laten vallen. En dat voelt.. zwaar. Het voelt net of ik alleen heb, maar ik zie die mensen graag die achter me zijn blijven staan. En ik zou ze niet voor niets willen laten vallen. Soms voel ik me maatloos, maar ik weet wel dat ik mensen heb rond mij.
Soms zou ik willen dat ik gedachten kon lezen en zou kunnen weten hoe mensen over me denken, maar misschien is dat geen goed idee , of misschien kon ik dan weten wie het goed en wie het slecht met me voorgeeft, want in deze wereld lopen er wel Fake People rond, alleen weet je niet wie..
