Verdriet, woede, frustratie, verzuchting, ongeloof, schuldgevoel... het zit allemaal in mij. Wat nu, vraag ik me af... wat nu gedaan? Ik zie geen uitweg meer. Vandaag kreeg ik zelf bang van mezelf; er overkwam mij iets dat ik nog nooit zo intens heb meegemaakt. En nu is er die leegte, die uitzichtloosheid. Vanavond bij het te slapen leggen van mijn kindjes heb ik hen laten weten dat ik ze heeeel graag zie en ze dat nooit mochten vergeten... moest mijn tranen bedwingen. (Stiekem, ook al gunde ik het haar, ben ik wel blij dat ons kleine pruts de kamer hiernaast ligt, dicht bij ons en niet bij een vriendinnetje is gaan slapen...) Ik weet niet waarom ik dit deed... ook al kan ik niet meer, zeg ik wel dat ik niet meer verder kan en wil, die stap komt niet meer op in mijn gedachten... ik wil wel weg... en zoals Raymond het zegt in één van zijn liedjes: ik zal zo blij zijn aan de meet. Wanneer ik die meet bereik zal ik (hopelijk) nooit meer zelf bepalen. Ik weet dat ik de mensen rondom mij veel verdriet zou bezorgen en met vele zorgen zou achterlaten en uit liefde voor hen wel ik dit pad niet betreden. Ik blijf, hoe moeilijk het ook is; hoe verdrietig en ongelukkig ik ook mag zijn op sommige momenten, ik bijt door en probeer elke horde die ik tegenkom te nemen. Ik hoop ooit rust te vinden... samen met mijn gezin. En dat we ooit onbezonnen zullen leven. Ik vecht tegen mijn eigen demonen; maar wanneer zijn ze verslagen?

K.

13-04-2017 om 15:44 geschreven door K.  

Lig jij 's avonds soms ook uren wakker. Gedachten dwalen door je hoofd en houden je uit je slaap.

Ik ken dat gevoel.

Duizend en één artikels met goede raad over inslapen, over rust vinden,... zijn er te vinden. Maar er was 1 artikel dat ik ooit las, kan me zelfs niet meer herinneren welk, bleef me steeds bij en ben ik beginnen te gaan toepassen.

Schrijven... Schrijf het van u af.

Nu dat we de smartphone naast ons hoofdkussen hebben liggen ben ik ooit begonnen om dit te gaan doen. In eerste instantie To Do lijstjes maar geleidelijk aan ben ik beginnen tekstjes te schrijven. Eerst weinig samenhangend en als ik ze 's morgens las zag ik al de tijpfouten die ik de avond voordien niet las.

MAAR het hielp me wel... op momenten dat ik het moeilijk had. Als ik er terugkijk in mijn verleden dan moet ik wel toegeven dat ik altijd al iets heb gehad met schrijven. Ik herinner mij dat ik vaak een stukje papier nam om mijn diepste gedachten neer te pennen en dat deze me rust brachten.

Nu... jaren later schrijf ik mijn gedachten niet meer van af alleen 's avonds maar doe ik het soms ook overdag. Op bureau, terwjil ik ergens wacht,...

Doe ik het elke dag? Neen.

Sinds kort heb ik al een paar tekstjes gedeeld met mijn vrouw... en dacht ik, misschien moet ik het met meer mensen delen. Misschien brengt het reacties teweeg. Misschien werkt het voor mij ook rustgevend, eventueel therapeutisch.

Toekomst zal het uitwijzen. Vandaag, 13 april 2017 is de geboortedag van de Mijn Leven Mijn Gedachten Mijn Uitdagingen pagina.

Hopelijk niet, maar is het tegelijk de geboorte als de sterftedag. Tijd zal het zeggen.

K.

13-04-2017 om 15:42 geschreven door K.