Verdriet, woede, frustratie, verzuchting, ongeloof, schuldgevoel... het zit allemaal in mij. Wat nu, vraag ik me af... wat nu gedaan? Ik zie geen uitweg meer. Vandaag kreeg ik zelf bang van mezelf; er overkwam mij iets dat ik nog nooit zo intens heb meegemaakt. En nu is er die leegte, die uitzichtloosheid. Vanavond bij het te slapen leggen van mijn kindjes heb ik hen laten weten dat ik ze heeeel graag zie en ze dat nooit mochten vergeten... moest mijn tranen bedwingen. (Stiekem, ook al gunde ik het haar, ben ik wel blij dat ons kleine pruts de kamer hiernaast ligt, dicht bij ons en niet bij een vriendinnetje is gaan slapen...) Ik weet niet waarom ik dit deed... ook al kan ik niet meer, zeg ik wel dat ik niet meer verder kan en wil, die stap komt niet meer op in mijn gedachten... ik wil wel weg... en zoals Raymond het zegt in één van zijn liedjes: ik zal zo blij zijn aan de meet. Wanneer ik die meet bereik zal ik (hopelijk) nooit meer zelf bepalen. Ik weet dat ik de mensen rondom mij veel verdriet zou bezorgen en met vele zorgen zou achterlaten en uit liefde voor hen wel ik dit pad niet betreden. Ik blijf, hoe moeilijk het ook is; hoe verdrietig en ongelukkig ik ook mag zijn op sommige momenten, ik bijt door en probeer elke horde die ik tegenkom te nemen. Ik hoop ooit rust te vinden... samen met mijn gezin. En dat we ooit onbezonnen zullen leven. Ik vecht tegen mijn eigen demonen; maar wanneer zijn ze verslagen?

K.