Oh you and me lt would be only you and me Oh you and me lt would be only you and me
Wel, zo denk ik er ook (nog altijd) over !
Ik hoor en zie het sommigen onder jullie al denken: Is hij daar nu weer. Stop er eens mee jongen,
Wel, ik wil er niet mee stoppen !
En je hoeft er niet naar te luisteren, je hoeft dit niet te lezen.
Klik weg, lees iets anders als je er niet tegen kan.
Maar neem me mn droom niet af !!
Das al wat ik nog kan: erover dromen
En hopen
Hopen dat op een dag dat ene mailtje komt.
Met de juiste inhoud.
En nu denk je waarschijnlijk dat ik mezelf onnodig kwel, dat ik beter zou moeten weten, dat ik mezelf iets wijsmaak,
Dat kan best zijn, denk wat je wil !
Maar laat me toch gewoon doen.
En als je me daarom negeert, het zij zo.
Ik weet wat ik doe !
Ik ben niet gek !
Ik heb hoop
Ook al is het maar een sprankeltje, zolang er hoop is je weet wel
Weet je, ik heb het eigenlijk heel goed.
Leuke job, toffe vrienden, fantastische kids en een huwelijk dat ik leren aanvaarden heb.
Maar als je dan, op een dag, iemand tegenkomt die alles is wat die ander niet is, dan wil je haar beter leren kennen. En als dat dan ook nog eens heel goed meevalt, dan wil je meer.
Helaas moet je daar dan weer met twee voor zijn.
Gelukkig heb je voor een droom en wat hoop niemand nodig
Ik droom wel alleen.
Van die ene dag waarop alles goed komt.
Ook al komt die dag er nooit, ik blijf er naar uitkijken.
En ik zeg het nog eens: ik ben niet gek, niet zielig, niet naïef,
Bidwake voor één van mijn allerbeste vrienden van vroeger.
t Is niet omdat je elkaar al een hele tijd niet meer gezien of gesproken hebt, dat je elkaar vergeten bent.
Hij lag daar zo vredig, zo rustig, zo net zoals vroeger, niets veranderd
En dan de bidwake zelf.
Een uur emoties die je om de oren vlogen. De muziek, de teksten die zn kinderen voorlazen.
Pakkend.
En een bomvolle kerk. Geen kerkje, nee, een grote kerk.
Het verdriet van al die mensen pakte me. De tranen van zn oudste zoon, amper één jaar ouder dan mijn middelste dochter. De onbegrijpende blik van de kleinste, drie jaar oud hij zal nooit nog met zn papa kunnen spelen.
t Is allemaal zo oneerlijk. Hij was niet ziek, was altijd vrolijk. Vroeger al. Een echte vriend.
Mn moeder zei nog: ik zat meer bij hem dan thuis.
Ook voor zn ouders is dit een enorme klap.
Je begraaft je eigen kind niet. Dat hoort niet, das niet logisch.
Zn twee oudste zonen zeiden op het einde nog: papas gaan nooit dood
Papas gaan natuurlijk wel dood ooit maar niet als ze 42 jaar oud zijn
Maandagochtend belde mn moeder en ze had slecht nieuws.
Normaal belt ze nooit overdag, je weet wel, s avonds bel je gratis
Ik hoorde al aan haar stem dat het serieus was, dat het niet was omdat haar computer niet werkte, of omdat er weer een glas van de serre kapot was.
Nee, het was erger
Eén van mijn beste vrienden van vroeger was overleden.
43 jaar was hij amper. Of beter gezegd, hij wordt er in augustus 43. Zo herinner ik het me toch.
Ik had hem ondertussen al 15 jaar niet meer gezien. Wist niet eens waar hij woonde, laat staan dat ik wist dat hij vrouw en kinderen had.
En die blijven nu alleen achter
Ik denk dat ik weet wat die vrouw nu voelt.
Je gaat er aan kapot.
Je stelt jezelf voortdurende vragen. waarom? Waarom nu al? Waarom hij?
En voor zn kinderen is het mogelijks nog erger.
4 jonge gasten, ze hebben nu plots geen vader meer op naar op te kijken.
De blijdschap die er maandag nog was voor mijn nieuwe laptop was op slag weg.
Al de hele week kan ik aan niks anders denken.
Aan wat we vroeger deden. Allemaal goede herinneringen. Ik weet niet of we ooit ruzie gemaakt hebben, waarschijnlijk wel, maar ik herinner me nog wel heel levendig al die mooie momenten. Bij hem thuis, in de living naar oude platen luisteren, in de zaak van zn ouders, in de jeugdbeweging,
Op zon droevig nieuws reageer ik zelf ook emotioneel.
Dat komt waarschijnlijk om wat er het voorbije jaar allemaal gebeurd is.
Droevige momenten, maar ook hele mooie en leuke momenten.
Maar mag een man zn emoties tonen? Ik vind van wel. Maar voor sommige mensen moet je sterk zijn, laten zien dat je een vent bent.
Dat ze allemaal mn soit, je weet wel
Ik geef eerlijk toe dat ik het hier heel moeilijk mee heb.
En ik besef maar al te goed dat ik niet meer dezelfde ben als pakweg een jaar geleden.
Emoties, iemand verliezen, heel intens iemand graag hebben, dat laat zn sporen na.
Eens te meer besef je op zon momenten dat het leven veel te kort is om je druk te maken over allerlei dingen. Dat het allemaal niet eerlijk is.
En het maakt me kwaad, opstandig, slecht gezind, heel slecht gezind zelfs.
Ik ben er nu nog meer van overtuigd dat ik moet doen wat ik denk dat ik moet doen.
De week die nu komt wordt ongetwijfeld één van de moeilijkste van het jaar.
Het begint vandaag al: Valentijn
We hebben dit nooit echt gevierd. Elkaar graag zien doe je niet één dag per jaar, maar doe je 365 dagen per jaar.
Als het het hele jaar door niet echt supergoed gaat moet je op die ene dag geen comedie spelen vind ik.
Een cadeautje ga ik straks nog wel kopen. Wat het precies zal zijn weet ik nog niet. Dat is ook niet zo belangrijk, het is het gebaar dat telt.
Helaas zal het ook nu weer van één kant komen.
Niet het feit dat ik zelf geen cadeau krijg stoort me, gewoon dat ze er niet aan denkt, dat ze niet de moeite doet vind ik spijtig.
Graag zien moet van twee kanten komen. En soms moet je dat laten zien, het laten merken.
Zelfs als het niet echt super goed gaat kan je wel eens moeite doen om elkaar te laten zien dat je wel bij bent dat die ander er nog is.
Want, alleen, is maar alleen allee, dat hoor ik toch vaak.
Uiteraard zijn er nog andere mensen die ik graag zie. Mn moeder, zus,
En een paar andere mensen.
Sommigen zijn bereikbaar, anderen helaas niet
Omdat ze er niet meer zijn.
Of omdat het gewoonweg niet kan. Niet mag.
Op dagen zoals vandaag is de verleiding groot om te denken hoe het zou geweest zijn als
Wat zou ik doen? Waar zijn ik zijn? Hoe zou ik me voelen?
Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen.
En dat maakt me droevig, heel droevig.
Vergeten lukt niet.
Dagelijks word ik er nog aan herinnerd. Reclame op tv voor een bepaalde auto, plaatsen waar ik passeer,
En dagen zoals vandaag helpen echt niet. En zeker niet als je er niet over kan praten. Ik kan het enkel neerschrijven en hopen dat iemand, die me begrijpt, het leest.
Deze week is het ook een jaar geleden dat mn vader overleed.
Een jaar is enorm snel voorbij, het enorme gemis blijft.
En ook daar kan ik niet over praten.
Thuis niet, nergens.
Ik wil hier misschien ook wel niet (meer) over praten.
Die herinneringen zijn van mij alleen.
Ik heb ze een heel tijd kunnen delen.
Maar zoiets kan je enkel met iemand die hetzelfde meegemaakt heeft.
Feestdagen zijn altijd al een redelijk emotionele periode.
Voor mij toch.
Je hebt de kids die hun nieuwjaarsbrief voorlezen, de bommas die blij zijn dat al hun kleinkinderen er zijn en ga zo maar door.
Dit jaar zal het anders zijn.
De eerste Kerst zonder mn vader.
Een dik jaar geleden werd hij ziek.
Net na de feestdagen.
Het wordt dus een moeilijke periode.
Ik had er echter niet verwacht dat die periode nu al zou beginnen. Ik was er nog helemaal niet klaar voor
Het kwam door een mailtje van M.
Een mailtje waar ik niet op gerekend had.
Dat ze me ooit zou mailen had ik nooit aan getwijfeld, maar dat het nu al zou zijn verraste me.
En ik wist ook niet goed wat ik ervan moest denken.
Was er iets? Wilde ze me iets zeggen? Mocht ik hopen op iets moois?
Nee, spijtig genoeg niet.
Het was een mailtje uit beleefdheid, om te zien hoe het met me ging.
Heel lief van haar, ik vond het echt heel lief !
Maar het duwde me terug naar beneden.
Het voelt aan alsof ik in een rollercoaster van gevoelens zit momenteel.
Je kent dat wel, een karretje dat langzaam een helling opgetrokken wordt en eenmaal het boven is losgelaten wordt, overgeleverd aan zn eigen zwaartekracht.
De voorbije maanden was ik zon karretje
Ik ben meermaals overkop gegaan, ben heel diep gezonken, maar ben er steeds op eigen kracht (en met behulp van een lieve vriendin) weer uit geraakt.
De laatste weken zat ik zelfs op een vrij comfortabele hoogte.
Ik deed het goed, zei ze
Maar nu ben ik op een zijspoor terechtgekomen.
Ik voelde mezelf naar beneden glijden, als in een spiraal, steeds sneller en sneller ronddraaiend. En je kan er niets aan doen? Het tegenhouden maakt alles nog erger
Het is belangrijk om nu niet uit de sporen te gaan.
Maar ik weet ook wel dat, als ik eenmaal op het laagste punt beland ben, ik weer naar boven zal getrokken worden.
Dat gaat vanzelf heb ik al ondervonden. En met hulp van sommigen.
Maar hoe je het ook draait of keert, het gaat traag het kost tijd, veel moeite en doorzettingsvermogen.
Maar ondertussen heb ik het moeilijk.
De timing was niet perfect.
Maar M, ik verwijt je niets hoor.
Je kon het niet weten
Je deed om goed te doen.
Omdat je iets met me inzit.
Dat weet ik !
Dit is ook de periode waarin mensen de balans opmaken van het voorbije jaar en zich voornemen om het volgend jaar anders te doen.
Voor mij was het voorbije jaar één van de moeilijkste uit mn leven.
Niet enkel omdat ik iemand verloor die me dierbaar was, maar ook omdat ik iemand leerde kennen waar ik echt in geloofde en uiteindelijk ook weer verloor.
Dat laatste hangt natuurlijk samen met mn eigen situatie.
Als je je goed voelt bij je partner ga je niet op zoek naar iemand anders.
De evidente liefde van een bijna-20-jarig huwelijk is niet meer voldoende voor mij.
Beminnen en bemind worden, bij elkaar liggen en samen gaan slapen hebben een andere betekenis gekregen.
Maar ik voel me te jong om enkel als verwarmingselement te dienen
Geven, heel veel geven, en nemen, dat wil ik doen.
En als dat thuis niet kan moet het helaas ergens anders
Daar heb ik al genoeg over nagedacht
Daardoor leerde ik M kennen
Ik zocht iemand die hetzelfde wil, er ook voor wil gaan, om welke reden dan ook.
Ik wil weten wat ik nog waard ben, ik wil me niet langer afgeschreven voelen
En velen zullen me veroordelen.
Sommigen zullen het begrijpen.
En een enkeling zal zich herkennen in deze situatie.
Maar ik heb al genoeg relaties zien stukgaan om die reden
Ook al genoeg relaties zien stukgaan door de ontrouw van één van de partners.
En zelfs al relaties zien verbeteren door zulke situaties
2011 wordt in elk geval een cruciaal jaar.
Ik geef mezelf één jaar om te zien waar ik sta en welke richting ik uitga.
Eén jaar !
Niet meer, niet minder.
Over exact één jaar wil ik weten aan welke kant van de heuvel het gras het groenst is.
En wie daar iets over te zeggen heeft mag dat nu doen !
Ik heb respect voor ieders mening, maar kan niet beloven dat ik er rekening mee zal houden.
Voor iedereen die dit leest, maak er een mooie eindejaarsperiode van en mezelf wens ik een beter 2011 toe.
En ik weet ondertussen al dat afkicken niet makkelijk is.
Er zijn goeie dagen en er zijn slechte dagen.
Pieken en dalen
En wat ze zeggen klopt hoor: na verloop van tijd worden de slechte dagen minder slecht en de goede dagen steeds beter.
Maar toch zijn er van die momenten waarop er iets gebeurt en het helemaal niet meer gaat.
Dan wordt je onrustig, begint alles pijn te doen, kan je niets verdragen.
Dan wil je weg.
En wat doe je dan?
In de auto springen en gaan rijden.
Steeds harder, de autosnelweg op.
En muziek opzetten.
Maar soms maakt die muziek alles nog erger.
Zoals vandaag
t Was dit:
Girl, it's been a long time that we've been apart Much too long for a man who needs love I miss you since I've been away Babe, it wasn't easy to leave you alone It's getting harder now that im gone If I had the choice, I would stay
There's no one like you I can't wait for the nights with you I imagine the things we'll do I just wanna be loved by you
No one like you I can't wait for the nights with you I imagine the things we'll do I just wanna be loved by you
Girl, there are really no words strong enough To describe all my longing for love I don't want my feelings restrained Ooh, babe, I just need you like never before Just imagine you'd come through this door You'd take all my sorrow away
There's no one like you I can't wait for the nights with you I imagine the things we'll do I just wanna be loved by you
No one like you I can't wait for the nights with you I imagine the things we'll do I just wanna be loved by you
Vandaag ben ik zelf een heel klein beetje gestorven.
Ik zie nu in dat het hopeloos gevecht was.
t Is beter dat ik er ineens een eind aan maak.
Je merkte zelf ook al dat we elkaar verwijten begonnen te maken.
Niemand treft hier schuld en toch zijn we beiden schuldig.
We hadden het nooit zover mogen laten komen.
Ook al heb je altijd je best gedaan om me ervan te overtuigen dat de keuze die je gemaakt hebt uit het diepste van jezelf kwam, toch dacht ik altijd dat het zou overgaan, dat het te moeilijk zou zijn, dat het te ver was, dat je jezelf niet zou kunnen zijn ginds ver weg, ver weg van al wat je gewoon bent, je mama, je opa, je vrienden, je leven, je job,
Ik heb me vergist.
Ik heb er vreselijk door afgezien, en nog steeds.
Daarom stopt het hier nu
En wanneer straks, of morgen, of overmorgen, of binnen enkele dagen mn tranen zijn opgedroogd zal ik je misschien anders kunnen zien.
Als een hele fijne en lieve meid.
Als iemand die dit voorjaar en deze zomer gekleurd heeft.
Als iemand die het niet makkelijk had toen en die me toegelaten heeft. Daarom dat onze band zo sterk was.
Ik weet niet of ik dit ooit nog zal meemaken.
Het klikte op elk vlak: samen lachen, samen gek doen, verhaaltjes schrijven, fantaseren, huilen.
Ja, ook samen huilen. Om onze papas.
Wat ik toen in februari voelde, voel ik nu weer.
Helaas is echt afscheid nemen nu niet mogelijk.
Het moet op deze manier.
M , ik vergeet je nooit ! Nooit !
Maar ik laat je helemaal los.
Je weet wat ik je beloofd heb en daar sta ik nog steeds 100% achter!
Zorg ervoor dat je gelukkig wordt, en blijf steeds jezelf.
Maar naar de buitenwereld toe ben je nog steeds die vrolijke jongen, die grapjas
Die ene persoon die er steeds de ambiance probeert in te krijgen, die de gesprekken onder de middag op gang trekt, die de boel probeert op te vrolijken.
Maar diep van binnen lijdt je, heb je pijn,
Denk je dag en nacht aan iemand die onbereikbaar is.
En het vreet je op, het maakt je langzaam kapot.
Ook al is het nu al bijna drie maanden geleden, de pijn verdwijnt niet.
De gedachten aan M zijn nog even sterk als in het begin.
De regen stroomt als tranen langs de ruit. Het is of de ganse hemel om je huilt. Ik voel me zo mistroostig als het weer . Ik mis je zo ik mis je meer en meer.
Ik mis je zo, ik mis je meer en meer, Ik zie je in men dromen keer op keer. Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer. Ik mis je zo ik mis je meer en meer.
Je zou denken dat het na enige tijd wel wat minder wordt
Integendeel
M, ik mis je
Ik voel me net een gewond dier.
Wat doet zon gewond dier?
Gaat het terug naar zn kudde om te herstellen?
Of gaat het zn eigen weg?
Herstelt een gewond dier eigenlijk nog wel?
Ik denk van niet.
Volgens mij blijft er altijd een kleine wonde.
Een wonde die bij de kleinste tegenslag openbarst.
Ik vraag me nu af of ik terug naar mn kudde moet gaan.
Prachtig lied, past perfect bij deze regenachtige herfstdag
Past perfect bij het herfstgevoel dat ik heb.
En dat niet wil over gaan
I miss you like crazy, I miss you like crazy Ever since you went away, every hour of every day I miss you like crazy, I miss you like crazy No matter what I say or do There's just no getting over you
