Het heeft dan toch geholpen dat ik ben binnen gesprongen op het CGG. Kort na dit bezoek kregen we telefoon, in december mochten mijn man en ik dan gaan kennis maken met de psychologe die ons prinsesje zal begeleiden, en nu, in januari, is de begeleiding opgestart, de kennismaking tussen ons prinsesje en de psychologe zit erop en is goed verlopen, prinsesje voelt zich wel goed bij haar. In ons gesprek met de psych kwam naar voren dat ik (te?) hoge verwachtingen heb van ons prinsesje, en dat één van de redenen waarom ze niet eerder over het misbruik heeft verteld kan zijn, dat ze niet wilde falen naar mij toe, dat ze in mijn ogen perfect wil blijven. Wat ze ooit ook mag doen, ze zal mijn geliefde dochter blijven, mijn verwachtingen liggen zo hoog omdat ik wil dat ze gebruik maakt van haar talenten, en dat ze later gelukkig kan worden met iets wat ze graag doet. Maar ik ben zeker bereid mijn lat voor haar lager te leggen, haar geluk is mijn eerste richtlijn. Jammer als dat haar zou hebben weerhouden om eerder iets te vertellen. Zelf ben ik ook gestart met psychologische ondersteuning, het doet wel eens goed je hart te kunnen luchten. Ondertussen heb ik nog ups en downs, gelukkig heb ik niet meer zo diep gezeten als een tijdje geleden, maar ik houd mijn hart vast als mijn man weer zou beginnen over contact houden met zijn "zoon". Ik denk niet dat ik dit ooit zal kunnen verdragen. Momenteel is het contact gestopt, maar vorige week kreeg mijn man telefoon van "hem". Hoe het verder gaat weet ik niet.
