Vandaag in de krant, vader schiet "koelbloedig" een kogel door het hoofd van zijn 15 jarige zoon, na zijn bekentenis dat deze zijn 3 jarig halfzusje seksueel heeft misbruikt. Ik ben jaloers op de moeder van dat meisje. Mijn stiefzoon gaat gewoon zijn gang. Vandaag zat ik even op faceboek en kwam hem tegen bij het profiel van een nichtje. Dan word ik koud vanbinnen, ik heb zin om iedereen in zijn vriendenboek aan te schrijven en te vertellen wat hij heeft gedaan. En toch doe ik dat dan weer niet. Ik heb teveel op het spel staan. Pleegkinderen, een adoptiekindje op komst... En mijn prinsesje dat me nodig heeft. Ik moet proberen het van me af te zetten zodat ik er ben voor mijn gezin. Ik heb serieus in de dieperik gezeten, wilde zelfs mijn man verlaten omdat hij het nog kon opbrengen contact te hebben met de persoon die hij zijn zoon noemt. Maar ik ben er weer uitgekrabbelt, voor de kinderen, dankzij de kinderen. De gesprekken met de huisarts en mijn schoonzus hebben ook geholpen. Ik ben dan ook van plan om eveneens psychologische ondersteuning te gaan zoeken, de huisarts wilde mij pillen voorschrijven, maar een goed gesprek helpt mij beter. Stilletjes ging het alle dagen een beetje beter, tot ik zelfs weer oprecht een beetje kon genieten van het mama-zijn. Maar dan komt er weer een telefoontje van "zijn" moeder met de vraag of we van plan zijn mee te betalen aan de kosten van de begeleiding voor "hem". Wat ben ik blij dat mijn man, neen zei! Ze gaat nu een advocaat inschakelen. Laat maar komen, wij hebben recht op een pro-deo, en als we moeten gaan betalen dan zal het haar eerst een flinke duit kosten eer ze een cent krijgt van ons. Ik ga dan ook bij de advocaat vragen hoe het zit met zijn bijdrage aan de psychologische kosten die mijn dochters zullen nodig hebben, ik weet dat ik dan klacht moet indienen, maar dat vind ik helemaal niet erg. Misschien dat het mij juist een beetje rust zou geven, want ik blijf de indruk hebben dat hij er straffeloos vanaf komt. Zeker met zo'n moeder die hem nog verdedigd, beschermd, en excuses voor hem zoekt.
Hoe gaat het nu met mijn prinsesje? Tja, moeilijk te zeggen, ze is heel onzeker, ze was uitgekozen om op hoger niveau aan sport te gaan doen, maar dat wilde ze niet, ze houdt het recreatief, veilig. Ze is het liefst bij ons, slaapt bijna dagelijks tussen ons in, ze is kattig geworden naar haar grote zussen toe, gelukkig nog lief naar de anderen. Op school doet ze het heel goed, ze hoort bij de beste of is de beste van de klas. Ze gedraagt zich soms wel vreemd, anders... Moeilijk uit te leggen.
