VERSLAG HAZENWINKEL 24 SEPTEMBER 2006

Als ezel staan je soms vreemde dingen te gebeuren. Zondag morgen voor mij een dag als een ander. Plots zie ik mijn baasjes afkomen, ik dacht zo in mijn eigen ezelkopke “zijn die er vroeg bij” of heb ik me vergist met de klok. Als ezel weet je best de tijden van het voederen, het is als een biologische klok. Ik stel me verder niet te veel vragen en denk al aan die heerlijke brokken. Tijdens ons eten merk ik toch wel op dat er andere dingen gebeuren dan anders. Mijn moeder krijgt zo’n gekleurd ding om haar kop en één van mijn vriendinnetjes ook, ze worden even vast gezet aan de ring. Niks aan de hand zolang ze mij maar lekker laten eten. Even schrikken wat is me dat, zonder dat ik het weet heb ik ook zo’n gekleurd ding rond mijn kop. Onze baasjes nemen ons vast en stappen met ons naar de poort. Ik voel me niet zo op mijn gemak, want ik ben nog nooit door die grote poort gegaan.

Mijn moeder stelt me toch een beetje gerust en zegt “wees maar een flinke jongen”. We lopen langs een pad en naderen zoiets dat lijkt op mijn verblijf, allemaal groen met een draad rond. Daarin zie ik rare dieren het zijn geen ezels maar wat het juist is weet ik niet, het lijken witte bollen wol. We lopen verder en weer zie ik zo groen met draad, nu was ik helemaal de kluts kwijt weer rare dieren dit maal kleine bruine met horens of dit alles nog niet genoeg is sta ik plots voor een houten bak met wielen. Wat staat me hier allemaal te gebeuren “was ik toch niet liever op mijn vertrouwde plaatsje gebleven”. Mijn moeder die loopt zo maar in die bak en hup ik volg net of ik heb het nogal gedaan, even stoer doen hé voor mijn vriendinnetje. Van mijn baasje krijg ik een schouderklopje, ik steek fier mijn oren omhoog want ik heb het goed gedaan. Die bak wordt afgesloten en wat ik dan allemaal hoorde en meemaakte hou je niet voor mogelijk. Na een tijdje van die rare geluiden, gaat die bak weer open en worden we er afgehaald.

Ik wist niet wat me overkwam, ik was ineens op een vreemde plaats.

Mijn baasjes begonnen van alle spullen uit de auto te halen en ze hadden het over koffie en koekjes, het leek me direct niets voor ezels maar ik was toch wel benieuwd. Toen wij daar zo’n tijdje stonden kwamen er nog meer van die bakken toe, witte, bruine, groene. Zouden daar ook ezels in zitten??? Mijn nieuwsgierigheid wordt vlug beloond, ja hoor ik zie soortgenoten, er zijn toch rare bij sommige zijn vele groter dan mijn vrienden en vriendinnetjes en hebben een andere kleur. Het lijkt me een leuke dag te worden en het weer zit ook al mee. Er loopt iemand rond met een papier en ik hoor zeggen 19 ezels, wat hier de bedoeling van is weet ik niet maar als ezel kan je niet alles weten.

Mijn moeder Heidi en Jitske vertellen me dat ze hier nogal geweest zijn en dat ik hier schone dingen ga zien. Mijn baasje roept iets en iedereen neemt een ezel, wat spannend, wat gaat er nu gebeuren.

De hele kudde ezels gaat op stap, moeder voorop en ik er achter. Wat leuk hier ik zie allemaal bomen en een klein paadje.

Gauw een hapje doen van al dat lekkers. Na al dat stappen door het bos, kan ik mijn ogen niet geloven, wat ik nu te zien krijg een hele grote plas met water en het glittert zo mooi. Het zonnetje schijnt heerlijk en geeft zijn warmte af op mijn vacht das pas genieten. Toch eens even omkijken wat daar allemaal gebeurt, ik zie vrolijke ezels en allemaal blije gezichten bij de mensen. Ondertussen heb ik vele nieuwe vriendinnetjes leren kennen. Ik denk dat ik zelfs verliefd ben op ééntje. We blijven een hele tijd lopen rond die grote plas, dan lopen wij door een klein paadje en komen wij toe op een grote plaats. Daar worden alle ezels vast gezet aan een lange koord.

Oh ik snap het al tijd om te eten, zoiets heb je als ezel rap door.

Alle ezels worden verwend met hooi, brood en wortels. Hier en daar wordt er wat geruzied voor het lekkers, gelukkig neemt mijn moeder mij in bescherming. Wat raar al die mensen gaan weg “waar gaan die naar toe”. Mijn wijze mama weet het antwoord “het is middagpauze en net zoals wij moeten de mensen eten en daarna gaan we terug op stap”.

En maar wachten en wachten ik wordt er ongeduldig van, ik heb nog nooit zolang aan een touw gehangen. Eindelijk daar zijn ze.

Op teken van mijn baasje gaan we verder.

Langs kleine paadjes, komen wij terug tussen allemaal bomen. Links en rechts zie ik kleine plasjes. Wat is het rustig tussen al dat groen en het ruikt hier zo heerlijk. De geuren prikkelen mijn neus en ik kan het niet nalaten om hier en daar een hapje te doen.

Na een tijdje wandelen stoppen we ineens. Wat nu weer!! Even mijn oren spitsen, ik hoor iets zeggen over een hele dikke kastanje boom, dit zou de grootste zijn van Vlaanderen. Wat zijn die mensen toch nieuwsgierig. En maar stappen en maar stappen, mijn kleine pootjes worden er wel een beetje moe van. Ha deze plek herken ik hier staan al die bakken. Ik voel me een beetje triestig want dit betekent het einde van de pret. Ik balk nog een beetje na met de andere ezels over deze fijne dag en hoop hen allen terug te zien, en natuurlijk ook al die mensen tot volgend jaar ia, ia, ai.

Norbert van het Regulaer

01-02-2009 om 00:00 geschreven door iaatje