Dagboek over de verwerking van ontrouw in mijn huwelijk...
23-07-2010
Ze is niet "gevaarlijk"...
Ik kwam vandaag thuis (van huisoppas doen) en vond mijn man verward en emotioneel. Hij zei dat hij net opnieuw wakker geworden was, nadat hij voor de tweede keer sinds kort flauwgevallen was. Hij ging op de grond zitten, ik nam hem in mijn armen en hij begon te huilen en te lachen tegelijk! Toen hij weer een beetje bekomen was, zei hij dat hij blij was dat ik er was.
Ik ben ongerust! Vorige keer sprak hij over een black-out : een stuk tijd kwijt, niet weten wat hij gedaan had kort voor en een tijdje na het flauwvallen. Dit doet me denken aan de zogenaamde miniberoerte die mijn moeder heeft gehad, met vergelijkbare symptomen!
Het wordt misschien tijd dat hij zichzelf beter gaat verzorgen!
Een tijdje later liet hij me weten dat hij die avond een afspraak had met Ann en van plan was toch te gaan. Ik vond dat moeilijk : doordat hij net nog in mijn armen had liggen huilen, voelde ik me jaloers dat hij even later met een andere vrouw op café zou gaan. Ik zou weliswaar niet thuis blijven, mijn plan was om met een Cambio-auto terug naar mijn huisoppas-adres te rijden, daar mijn spullen in de auto te laden en morgen terug naar huis te rijden. Bovendien heb ik er geen problemen mee dat hij op café gaat met een andere vrouw. Of toch...? Ik weet het niet... ik voelde iets zonder er woorden aan te kunnen geven, denk ik... Alleszins zei hij : kom mee tot aan de plek waar ik haar ontmoet, dan kan je zien dat ze niet gevaarlijk is ze is mijn type niet. Zo liep ik vanavond met hem mee richting de ontmoetingsplek. Ik zag haar, sprak ook even met haar, en ik heb van hen beiden afscheid genomen. Ik liet hem met haar op café gaan... Maar intuïtief voel ik dat ze wél gevaarlijk is : ze had een bepaalde uitstraling ik kon aan haar zien dat zij duidelijk weg is van mijn man, verliefd is op hem! Ik fluisterde nog tegen hem : Ja, maar er is ook de uitstraling, hé...
Toch draaide ik me om en liep naar mijn Cambio-auto...
