Ondertussen zijn we 2013, blijven de innerlijke demonen. Ze gaan niet weg. ergens blijft het hangen dat ik niet goed genoeg ben, dat het altijd beter kan. De dood lijkt telkens zo dichtbij en toch ook zo ver weg, onbereikbaar. zoveel mensen die vechten tegen een ziekte en vechten voor hun leven. En ik, ik voer een belachelijke gevecht met mijn grote demon de dood bed het. De vraag wat ik hier in dit leven eigenlijk doe. ben ik wel een goede moeder? Persoonlijk vond ik van niet. Wie scheidt er nu als zijn tweede kind 6 maanden is. Ik ben bij hem gebleven omdat ik dacht dt er nooit echt iemand van mij ging houden. Als ik kinderen zou willen hij de man zou en. Waarmee ik het moest doen. En dt ik me chteraf niets mocht verwijten. En wat doe ik. Mezelf het verwijten. Wie zet er op die manier nu kinderen op de wereld. En ik probeer ze zoveel liefde te geven en leuke dingen samen te doen, maar voor mezelf ben ik niet goed genoeg voor hen, ze verdienen beter die twee schatjes! ben ik wel een goede vriendin? Persoonlijk vind ik van niet. Hij verdiend beter dan mij! Maar ja wat is mijn oordeel waard, eigenlijk niets. Zeker niets als je ligt te rollen in zelfmedelijden. en ik zou dan terug in therapie moeten gaan, maar vond mezelf niet de moeite om dit te doen. nog elke dag mis ik m. Bomma en Bomma, ik mis het jongetje dat verdronken is dat ooit in mijn klas zar, ik mis min beste vriendin die haar vader te vroeg verloor. Zucht waarom loopt het leven hoe het loopt, kan het niet gewoon eenvoudig zijn? Groetjes K
