Weet je wat het probleem is met de grote vakantie? Dat je weet dat je daarna terug naar school moet, voor 10 maand dan nog wel. Neem nu de kerstvakantie, dan kan je al beginnen af te tellen. Nog maar 6maand te gaan en we zijn er vanaf! Maar nee, nu moeten we gewoon weer opnieuw beginnen. Terug voor 10 maand vastzitten, tijd verdoen en hopen dat je iets nuttigs leert dat je later echt nodig gaat hebben. Zeg nu zelf, wortels bereken. Ok akkoord dat het super gaaf is als je dat kan, maar hebben we dat echt nodig? Er zijn zoveel dingen die we op school leren en waar we later niks aan hebben. Maar genoeg daarover.
Ik wil het hebben over mijn zomer, mijn vakantie. Voor mij was deze zomer een achtbaan van emoties. Op het speelplein sta ik als monitrice. Dit jaar heb ik inclusie gedaan, dat wil zeggen dat ik gezorgd hebt voor een kindje met problemen. Dat kan gaan van een kind dat blind is, doof is, autisme heeft tot kinderen met dwerggroei of in een rolstoel. Met andere woorden dat zijn alle kindjes die niet "normaal zijn" als we het zo mogen noemen. Het kindje waar ik voor moest zorgen was een schatje, echt waar! Hij was maar 7 jaar oud maar was super beleefd. Zie je niet vaak meer bij die kinderen van tegenwoordig. Zijn probleem was dat hij een achterstand had en moeite met sociaal gedrag. Heel leuk kind, maar moest je veel aandacht geven. Het was uitdaging en ik ben er in geslaagd het tot een goed einde te brengen. Emotie? Zeer gelukkig! Dit is wat ik graag doe. Met kinderen bezig zijn, hun een toffe tijd bezorgen. Beetje later op kamp geweest. Was tegen gevallen. Alle dagen naar een pretpark met kids van 10 tot 15 jaar. We waren met 2 monitoren, een jongen van 18 en ik (19). Op zich geen probleem zou je denken, wel als je 32 kinderen meehebt. Niet verantwoord, stel dat er iets gebeurd was bleef er maar één moni over. Alles is gelukkig goed verlopen, hadden super brave kinderen mee. Juist één klein probleem, de avonden. Wat doe je als je op een kampplaats bent met 7 moni's en +-50 kinderen die in hun bed liggen te slapen? Bierspelletjes spelen! Verantwoord? Nee totaal niet!!! Wat als er 's nachts iets gebeurd met één van die kinderen? Ga je ze helpen? Nee want alle moni's zijn ladderzat. Ok dat ging er bij mij niet in. Om het nog wat grappiger te maken smijten we ook smerige dingen in elkaar valies of hangen we die uit het raam. Ja mijn valies vol kattenbrokken, confetti en al mijn kleren geknoopt. Emotie? Slecht! Heel erg slecht! Wie drink zich nu zat terwijl dat hij/zij verantwoordelijk is voor zoveel kinderen? En wat is er leuk aan elkaar spullen naar de **** te helpen??? Blij dat dat voorbij was!!!
14dagen naar zee geweest. Plops land gedaan met de kleine broer, gaan shoppen met de mama, BBQ met vrienden,...Gezelligheid alom dus! Emoties? Goed, ontspannen. Maar toch, er waren zoveel momenten in de zomer dat ik me slecht voelde, piekerde. Waarom vraag jij je af? Simpel, ik ben gepest geweest de laatste maanden van het schooljaar. Nee ik heb me niet laten doen, maar ook niet van me afgebeten. Heb de directie meer der maals om hulp gevraagd, geen hulp gekregen. Zogezegd kan er geen spraken zijn pesten in een 6de middelbaar. Vraag ik mij af waarom niet? Er wordt toch ook gepest op de werkvloer? Alsof pestgedrag op een bepaalde leeftijd opeens verdwijnt???
Dan wil je uiteraard van school veranderen, maar wat als dat niet kan? Als er geen scholen in de buurt zijn die de richting aanbieden die jij volgt? Hoe moet je dan overleven? Wetend dat je terug moet naar die school, met diezelfde kinderen in de klas. Die 3 pesters, 2meeloper en 1 neutrale de enige mensen in je klas zijn. Al je vrienden afgestudeerd of van school veranderd. Waar moet je in de middag naar toe, met wie ga je eten? Wat ga je doen tijdens de pauze? Tegen wie kan je praten? Al die vragen spoken een hele zomer door je hoofd, niemand die het antwoord weet...
Ik weet het niet goed, volgens mij omdat ik tegen niemand mijn ware gevoelens durft te vertellen. Misschien ben ik bang om voor de zoveelste keer gekwetst te worden. Misschien is het omdat ik gelijk gestemde hoop te vinden.
Waarom begint iemand aan een blog? Geen idee, omdat het oplucht zeker. Iedereen kent wel dat gevoel als iets je dwars zit of je voelt je ergens niet zo goed bij. Dan wil je daar met iemand over praten. Maar soms gaat dat gewoon niet. Soms zijn het onderwerpen die heel gevoelig liggen of ben je bang iemand te kwetsen. Dan kan je het beter van je afschrijven. Dat lucht ook op! Maar in een dagboek schrijven is niet meer genoeg voor mij, ik wil meer dan het van mij afschrijven. Ik wil dat mensen weten wat er gebeurd met mij. Dat ik niet sterf en onder de grond ga zonder iets voor iemand betekend te hebben, dat 20jaar na mijn dood niemand meer weet wie ik was.
Beroemd worden is niet mijn grote droom, nooit geweest. In de belangstelling staan nog minder, ben liever op de achtergrond. Maar een voorbeeld zijn voor iemand, mensen die naar mij opkijken. Dat is wel een droom. Ik wil mensen helpen, steunen, iets voor hen kunnen betekenen. Dat is toch iets wat iedereen wilt? Geliefd zijn, dat is mijn grote droom!
Natuurlijk komt dat niet van de ene dag op de andere. Je moet eraan werken, het karakter voor hebben en er je goed bij voelen. Ik zelf ben zeer onzeker. Begrijp me niet verkeerd, ik ben onzeker en niet verlegen. Ik was nooit de mooiste van de klas, nooit de populairste en al zeker niet een aandachtstrekker. Maar ik was ook geen muurbloempje, nee het juiste woord voor mij is buitenbeen.
Ja, inderdaad een buitenbeentje. Dat is wat ik ben. Groot en struis, niet slim maar ook niet dom. Heel slecht in frans maar wel heel creatief. Het type meisje dat er een voorkeur voor heeft om one of the guys te zijn. Niet dat ik er uitzie als een halve man, maar ik zie er nu toch ook niet op en top vrouwelijk uit. Al is het de laatste jaren verbeterd. Ik ben nu een doorsnee meisje van 19.
