Ik weet het niet goed, volgens mij omdat ik tegen niemand mijn ware gevoelens durft te vertellen. Misschien ben ik bang om voor de zoveelste keer gekwetst te worden. Misschien is het omdat ik gelijk gestemde hoop te vinden.
Waarom begint iemand aan een blog? Geen idee, omdat het oplucht zeker. Iedereen kent wel dat gevoel als iets je dwars zit of je voelt je ergens niet zo goed bij. Dan wil je daar met iemand over praten. Maar soms gaat dat gewoon niet. Soms zijn het onderwerpen die heel gevoelig liggen of ben je bang iemand te kwetsen. Dan kan je het beter van je afschrijven. Dat lucht ook op! Maar in een dagboek schrijven is niet meer genoeg voor mij, ik wil meer dan het van mij afschrijven. Ik wil dat mensen weten wat er gebeurd met mij. Dat ik niet sterf en onder de grond ga zonder iets voor iemand betekend te hebben, dat 20jaar na mijn dood niemand meer weet wie ik was.
Beroemd worden is niet mijn grote droom, nooit geweest. In de belangstelling staan nog minder, ben liever op de achtergrond. Maar een voorbeeld zijn voor iemand, mensen die naar mij opkijken. Dat is wel een droom. Ik wil mensen helpen, steunen, iets voor hen kunnen betekenen. Dat is toch iets wat iedereen wilt? Geliefd zijn, dat is mijn grote droom!
Natuurlijk komt dat niet van de ene dag op de andere. Je moet eraan werken, het karakter voor hebben en er je goed bij voelen. Ik zelf ben zeer onzeker. Begrijp me niet verkeerd, ik ben onzeker en niet verlegen. Ik was nooit de mooiste van de klas, nooit de populairste en al zeker niet een aandachtstrekker. Maar ik was ook geen muurbloempje, nee het juiste woord voor mij is buitenbeen.
Ja, inderdaad een buitenbeentje. Dat is wat ik ben. Groot en struis, niet slim maar ook niet dom. Heel slecht in frans maar wel heel creatief. Het type meisje dat er een voorkeur voor heeft om one of the guys te zijn. Niet dat ik er uitzie als een halve man, maar ik zie er nu toch ook niet op en top vrouwelijk uit. Al is het de laatste jaren verbeterd. Ik ben nu een doorsnee meisje van 19.
