je ging bruisend en lachend door het leven
straalde kracht en liefde uit
plots een knal, een lichtflits
alles was voorbij
weg je jonge leven
nooit meer die twinkeling in je ogen
nooit meer die speciale lach, zo eigen aan jou
ik zal je nooit meer zien
nooit meer voelen
nooit meer ruiken
niets bleef er over
alleen
stilte, eeuwige stilte
verdriet, oneindig veel verdriet
pijn, helse pijn
een doffe leegte is in mij gekomen
geen afscheidskus kon ik je geven
want je kwam terug uit Kigali
in een houten
kist
jacqueline
23-05-2015 om 09:49
geschreven door jacqueline 
Categorie:Poëzie
|