Na drie maanden halo vest en zes weken 24u/24u harde kraag kreeg ik op 30 oktober eindelijk een positief signaal van de dokter. Ik mocht stilaan aan het heropbouwen van mijn nekspieren beginnen werken.
Gisteren ben ik dan voor het eerst na mijn ongeval van 17 juni weer met de groep op pad geweest.
Ik had eerder al een paar kortere ritjes, maximaal 50 km en twee uur op de fiets, gedaan.
Omdat ik het met de stijve halskraag moeilijk had om vooruit te kijken waren die eerste ritjes eerder een marteling dan een gezellig uitstapje. Toch voelde ik dat er beterschap in zat. Toen ik dan nu twee weken geleden toestemming kreeg om het dragen van die kraag stilaan af te bouwen kwam het einde van de tunnel eindelijk in zicht.
Met een vervangende zachte kraag kon ik begin november drie dagen na mekaar een ritje van 30 km maken waarbij de pijn in de nek al veel draaglijker was. Ik begon er moed in te krijgen en toen ik op dinsdag 11 november even bij Mieke Pap aanreed, heb ik het besluit genomen: Morgen probeer ik weer met de groep mee te rijden.
Wij zijn nu één dag na die rit, die in totaal toch wel 85 km lang was, en met uitzondering van een paar lome beentjes voel ik me opperbest. De nekpijn die na de rit toch wel de kop opstak was deze morgen weer zo goed als helemaal weg.
Ik heb vandaag ook weer voor het eerst in vijf maanden, de auto van stal gehaald voor een kort ritje.
Ik ben blij dat ik weer onder de mensen kan komen.
Rest mij enkel nog iedereen te bedanken voor de opbeurende en bemoedigende woorden gedurende de, voor mij niet altijd zo zomerse, voorbije maanden.
13-11-2014, 00:00 geschreven door Paul L 
|
