|
Een dag in Yalanhuitz
Omdat we hier s avonds steeds redelijk vroeg in ons bedje kruipen, begint de dag in Yalanhuitz redelijk vroeg (ook omdat de kippen, honden, kinderen,.... allemaal al wakker zijn om 6u en omdat ons houten huisje vol gaten zit zodat we alles horen).
We vullen de uurtjes voor 9u dan met onbijten, leze en wasjes en plasjes. Tegen 9u begeven we ons naar het kliniekje voor de ochtendconsultaties.
De voorbije weken is alles redelijk rustig verlopen dus nog geen super drukke werkdagen achter de rug.
Van 12u tot 14u zijn er geen consultaties dus hebben de vrijwilligers tijd om te koken,...
De namiddagconsultaties zijn tot 18u. Het is tegen die tijd ook donker en iedereen trekt zich dan terug naar zn huisje.
In casa canela (onze voorlopige verblijfplaats) heeft geen elektriciteit dus wij eten elke avond bij kaarslicht. Je zou er nog van verschieten hoeveel licht die kaarsjes geven.
Door de vele gaten in de muren en onder het dak, krijgen we, veel te vaak, bezoek van grote en kleine insecten.... echte monstertjes zijn het. Maar we hebben steeds de insectenverdelger en bezemsteel bij de hand om ze uit de weg te ruimen. Na een dikke maand blijft het toch steeds verschieten. Ja wat wil je, sprinkhanen van 12 cm lang of spinnen zo groot als een hand!!
Belevenissen
Op maandag 5 oktober trok ik, samen met Eva en Freija, met een aantal patienten die extra onderzoeken nodig hadden naar Huehuetenango. Dit is een rit van ong 5u, eerst door de bergen en nadien via een goede weg.
In Huehuetenango bevindt zich het nationale ziekenhuis. De consulaties zijn daar enkel in de voormiddag en alle patienten, en dat kunnen er heel veel zijn, wachten dan allemaal in dezelfde zaal. Ze krijgen voor het binnenkomen een nummertje en wachten dan allemaal geduldig hun beurt af. Gelukkig heeft Vivir en Amor enkele goede contacten in het ziekenhuis zodat onze patienten die dag nog op consultatie kunnen. Señora Olga is een van hen. Zij werkt ook als verpleegster op de consultatiedienst. Zij geeft wat extra begeleiding aan onze patienten want in zo een drukte en papierwinkel is het soms moeilijk voor hen om de juiste weg te vinden. Vele van de dorpelingen zijn nog nooit in de stad geweest. Grote gebouwen en vele autos schrikken hen af, laat staan al die documenten die ze in het ziekehuis in orde moeten brengen. Ook verstaan sommige mensen geen spaans en kunnen ze niet lezen. Het eerste bezoek aan het ziekenhuis heeft ook op mij een grote indruk nagelaten. Ik kwam 3 jaar geleden al in contact met het hectische ziekenhuis in Lissabon maar dit is toch nog heel wat anders!
Een van onze patienten had een extra onderzoek nodig, ze had een knobbeltje in haar borst waarvan men zeker wou zijn of het niet kwaadaardig was. Maar in het nationaal ziekehuis doen ze geen echos van borsten. Dan maar naar een privé ziekenhuis. Gelukkig heeft Vivir en Amor ook enkele goede contacten. Dr. Fuentes nam onze patient er direct tussen en ook de factuur werd dan iets minder duur.
Ondertussen waren Astrid en Ilse nog in Yalanhuitz voor de consultaties. We kregen telefoon van hen dat ze een zwangere uit Rio Seco met spoed naar het ziekenhuis hadden gestuurd. De vrouw was al 2 dagen in arbeid en Ilse vond geen harttoontjes meer. Waarvoor we vreesden, bleek dan ook waar te zijn. De baby werd dood geboren. Later kregen we ook van de dokter te horen dat de baby al 7 dagen overleden was. De mama moest dan ook nog een weekje in het ziekenhuis blijven om antibiotica te krijgen. Het infectiegevaar was immers veel te groot.
Een weekje voordien speelde in Pojom, het dorpje waar het 2de kliniekje van Vivir en Amor is, zich ongeveer hetzelfde af. Op zondag werden Hanne en Eva daar naar een huisje geroepen voor een vrouw die ook al enige tijd in arbeid was. Hanne onderzocht de vrouw en stelde vast dat ze eerst een handje voelde. Dit betekent dat de baby in een volledig verkeerde positie ligt om geboren te kunnen worden. Zij raadden de familie aan om direct naat het ziekenhuis te vertrekken maar ze weigerden. Na meer dan 6 dagen riep de familie terug de hulp van het kliniekje. Ook stelde dan de traditionele vroedvrouw vast dat een normale bevalling uitgesloten was maar alle hulp kwam te laat. De baby is overleden en de mama kampt met een serieuze infectie.
Zulke gebeurtenissen deden me er bij stilstaan dat we als hulpverleners hier zoveel kunnen doen en tegelijk ook heel weinig. De uiteindelijke beslissing ligt bij de ouders, de familie. Je staat er volledig machteloos tegenover.
Zo is er ook het verhaal van Juanito. Juanito is een baby van bijna 4 maanden oud. Omdat zijn mama niet genoeg borstvoeding kon geven, zorgden wij ervoor dat ze hier om flesvoeding kon komen voor heel weinig geld. De eerste weken leek dit goed te werken. Juanito kwam bij en ook de diarre verminderde. Maar vorige week kwamen moeder en kind terug naar de consultatie. Eva stelde vas dat er iets serieus fout was. Juan zag er echt niet goed uit. Ze stelde aan de mama voor om steeds de baby in het kliniekje te komen voeden. Op die manier zijn we er zeker van dat het water lang genoeg gekookt is en dat de baby genoeg krijgt. Maar na een dag keerde ze niet meer terug. Er is ondertussen al een week voorbij. De melkpoeder staat hier gewoon op de kast maar geen mama te bespeuren. De vraag is dan hoe ver je moet gaan in zulke zorgverlening. Van zulke dingen lig je wel wakker s nachts.
Gelukkig zijn er ook veel goede momenten. De vele lachende gezichtjes van de kindjes en mensen die heel dankbaar zijn om de zorg die ze hier kunnen krijgen.
Ook het besef dat er zoveel mensen het project met hart en ziel steunen. Zo is er ook Ricardo. Hij is tandarts in Huehuetenango en alle vele jaren een goede vriend van het project. Hij is echt het evenbeeld van Mn. Boma in de kampioenen en hij heeft zelfs een hondje zoals Nero, maar hij is er eentje uit de 1000. We kunnen steeds bij hem terecht en dat geeft een goed gevoel. Het was toen we bij hem op bezoek waren dat er in de auto ingebroken was. Onze boodschappen en vele documenten van het project waren gestolen maar gelukkig zijn er hier wel betrouwbare chachelaars te vinden die alles voor weinig geld kunnen fiksen. Jammer genoeg zullen we al die papieren niet meer terug zien maar er zijn ergere dingen in het leven.
Enkele dagen na het tripje naar Huehuetenango zijn Ilse, Astid en ik voor een dikke week op reis vertrokken. We kwamen in een ander, toeristisch Guatemala terecht dus dat was weer even wennen maar het was een super reisje.
We verbleven enkele dagen rond het Atitlanmeer, een echte aanrader trouwens, trokken van daar verder naar Antigua, bezochten de markt in Chichicastenango en beklommen de pacaya vulkaan waar je de lava aan je voeten hebt. We ontmoetten leuke mensen van over heel de wereld, aten lekkere dingen en kochten heel veel leuke dingen!!!
Na het afscheid van Ilse op 21 oktober, die ik superhard zal missen, trokken Astrid en ik terug naar Yalanhuitz.
Het was een hele leuke week maar na een vermoeidende reis was ik toch blij om terug in het rustige dorpje te zijn waar het leven zo eenvoudig lijkt.
Categorie:Foto's
|
