Ik moet bekennen dat ik blij ben dat Hillary Rodham Clinton zich kandidaat stelt voor het presidentschap maar wanneer ik even nuchter nadenk over haar kandidatuur dan heb ik zo mijn twijfels, niet omdat ik enige antipathie zou koesteren tegenover haar, wel integendeel, maar omdat haar kansen om in haar opzet te slagen niet zo groot zijn. Haar grootste obstakel blijft haar echtgenoot Bill Clinton die nog altijd door conservatieve Amerikanen wordt uitgespuwd. Haar eigen persoonlijkheid zal al evenzeer een hinderpaal vormen. Als overtuigde feministe is Hillary Rodham Clinton ook al een doorn in het oog van rechtse kiezers. Zij is natuurlijk een feministe en wat dan nog?! Toen ik nog eens haar mémoires doorbladerde botste ik op de volgende uitspraken die zij ooit op een conferentie van de Verenigde Naties heeft gedaan: "Het is een schending van de mensenrechten als miljoenen jonge meisjes een onterende en pijnlijke genitale verminking moeten ondergaan." Let hier op het gebruik van het woord "verminking" wat door velen nog altijd verkeerdelijk vervangen wordt door het veel onschuldiger klinkende "besnijdenis". En dan nog een zin: "Als deze conferentie één belangrijke boodschap oplevert, laat het dan zijn dat vrouwenrechten eens en voor al als mensenrechten worden gezien...en mensenrechten als vrouwenrechten." Duidelijker kon het niet gezegd worden of zoals John Lennon het lang geleden al even kernachtig verwoordde: "Woman is the nigger of the world."
Onlangs las ik een artikel over Axelle Red die momenteel in Parijs woont. Daarin sprak zij zowel over de positieve als de negatieve kanten van deze prachtige stad. Wat zij erg positief vindt is de gehechtheid en het respect dat de Fransen betonen voor hun taal. Zij kennen dan meestal (hoewel ook dat aan het veranderen is) maar één taal doch zij kennen die dan ook goed. Ik vind het dan logisch dat de Fransen ook van buitenstaanders respect verwachten en verlangen dat die het Frans zo goed mogelijk uitspreken. Ofwel is men van oordeel dat de eigen taal belangrijk is en dus een zo liefdevol mogelijke behandeling verdient ofwel hecht men er niet veel waarde aan en kan men dan ook van anderen niet verwachten dat zij die taal goed beheersen. Het is natuurlijk ook een kwestie van cultuur. De Franse cultuur behoort nu eenmaal tot de top in Europa ( Nietzsche vond zelfs dat men bij het denken aan cultuur in Europa alleen maar aan de Franse kon denken!) en dat uit zich dan ook in de omgang met taal. Iedereen die al eens kijkt naar de Franse TV-zenders kan dit trouwens constateren: zowel ministers als presentatoren als gewone burgers spreken meestal een Frans dat als muziek in de oren klinkt. En hoe zit het met het Nederlands in Vlaanderen???
"Tot het bittere einde" is het dagboek van de Joods-Duitse Victor Klemperer die tijdens het naziregime in Duitsland is gebleven. Hij kon dit omdat hij in de Eerste Wereldoorlog oorlogsvrijwilliger was geweest en omdat hij getrouwd was met een Arische vrouw. Zijn verslag toont aan dat heel wat Duitse burgers jaren hebben getwijfeld aan de duurzaamheid van het Derde Rijk, pas toen de overwinningen van de Wehrmacht een aanvang namen begonnen zij te geloven in de onoverwinnelijkheid van hun Fûhrer. Zij hadden zolang hun twijfels omdat er rondom hen heel wat ontevredenheid heerste en omdat zij niet konden geloven dat Groot-Brittannië en Frankrijk de dreigementen van Hitler over zich heen konden laten gaan. Het is dus pas na de zegetochten van het Duitse leger in Polen en in het Westen dat de Duitsers zich massaal achter Hitler schaarden. Tamelijk laat dus. Men kan zich terecht afvragen wat er zou gebeurd zijn indien de geallieerde mogendheden voor 1938 hadden ingegrepen. Ik heb zo het vermoeden dat het hele Derde Rijk als een kaartenhuisje ineen zou gestort zijn. Maar aangezien de Fransen en de Britten voorstanders waren van de vrede hebben zij geen vinger uitgestoken om Hitler te dwarsbomen, integendeel, zij gaven hem zelfs de indruk dat hij zijn gang kon gaan wat hij dan ook heeft gedaan. Men zou kunnen zeggen dat men hem in de val heeft laten lopen om hem dan des te harder te kunnen straffen. Op het eerste gezicht een vernuftige handelwijze maar dan wel één die miljoenen onschuldige slachtoffers tot gevolg heeft gehad. Ik durf dus te beweren dat héél Europa schuldig is aan het onmenselijke drama dat zich toen heeft voltrokken. Het strafste is dat datzelfde superieure Europa zich vijfig jaar (jaren negentig) later weer afzijdig heeft gehouden met al evenzeer dramatische gevolgen (etnische zuiveringen in het voormalige Joegoslavië). Wat zegt men weer over die ezel.....?
Voor de eerste keer in mijn leven ben ik 's nachts opgestaan om in de living verder te lezen in een boek. Tot hiertoe bleef ik in mijn bed liggen woelen wanneer ik niet kon slapen maar nu vond ik dat ik iets beters te doen had. Het bewuste boek waarvoor ik dan toch uit bed ben gekomen is "Lof der lankmoedigheid" van Rik Torfs. De meeste mensen kennen deze professor van de TV en weten dan ook dat hij de ironie niet schuwt. Zijn bons mots zijn erg gevat en spitsvondig maar wat hij in dit boek presteert is nog heel wat anders. Zijn schrijfstijl bezit het niveau van een Godfried Bomans en zijn diepzinnigheid doet me denken aan een Chesterton ( "Father Brown" en "Orthodoxie" zijn twee van zijn bekendste werken). Dit maar om te zeggen dat Rik Torfs zich in goed gezelschap bevindt. De sierlijkheid van de taal en de talrijke vernuftige redeneringen worden gedrenkt in een bad vol ironie waarbij ook de zelfspot niet afwezig blijft. Wie kijkt hoeveel bladzijden dit boek telt leest het getal 198 maar dat is maar schijn want in werkelijkheid zijn het er veel meer. Elke zin die Torfs schrijft verbergt er één of zelfs meer dan één, soms een hele paragraaf. Er staat immers meer dan er te lezen valt. Dit is dan ook de echte krachttoer van Rik Torfs: in een tamelijk dun boek zegt hij datgene waarvoor vele anderen duizend pagina's nodig zouden hebben. Ik kan "Lof der lankmoedigheid" dus alleen maar aanbevelen!
Eén van de meest bekende en meest gelezen boeken is "Het Achterhuis", het dagboek van Anne Frank. Lang geleden had ik dat ook gelezen en het had een grote indruk op mij gemaakt. Een tiental jaren geleden heeft men een uitgave op de markt gebracht waarin die gedeelten die vader Frank niet wilde publiceren wél aanwezig zijn. Omdat hij met dit dagboek vooral de jeugd wilde bereiken, had hij de negatieve opmerkingen van zijn dochter over haar moeder en de andere medebewoners achterwege gelaten, alsook die paragrafen die handelden over seksualiteit, iets wat in 1947 nog een groot taboe was. Ik heb nu de nieuwe versie gelezen en daaruit komt een veel complexere Anne Frank tevoorschijn dan vroeger het geval was. Ik dacht altijd dat zij een halve heilige was die alles alleen maar positief bekeek en uitsluitend gericht was op het goede. De nieuwe versie beschouw ik dan ook als een verbetering omdat daardoor een meer menselijke Anne voor het voetlicht treedt, een meisje dat begunstigd was met een grote scherpzinnigheid en een diepgeworteld moreel besef. Er is al heel wat geschreven over dit dagboek maar er zijn mij nu bij herlezing vooral twee zaken erg opgevallen. Ten eerste, Anne Frank schrijft bijna uitsluitend over de strubbelingen in het Achterhuis, de ruzies, de conflicten, haar verliefdheid, enz. slechts een paar keer heeft zij het over politiek. Toch was zij uitstekend op de hoogte want de onderduikers luisterden elke dag naar radio BBC en zij werden van alles op de hoogte gehouden door hun helpers uit de buitenwereld. Daarbij kwam nog dat Anne een grote interesse koesterde voor geschiedenis, zij had dus een goed inzicht in wat er op wereldvlak gebeurde. Het toespitsen van haar aandacht op de dagelijkse gebeurtenissen in haar directe omgeving was dus doelbewust en geen teken van onwetendheid. Ten tweede, doordat men nu de vroeger weggelaten gedeelten (met haar ongenadige kritiek op haar medebewoners) wel heeft gepubliceerd, worden we geconfronteerd met acht mensen, in dit geval dus Joden, die zowel hun positieve als negatieve karaktertrekken hebben. Deze Joden worden geportretteerd als mensen zoals u en ik zodat men zich des temeer afvraagt hoe het mogelijk was dat Hitler zulke mensen wilde vernietigen. En het trieste van de zaak is dat er inderdaad zeven van de acht onderduikers vermoord zijn in concentratiekampen. Alsof zij schuldig waren!!! Het is dus oppassen geblazen wanneer leiders anderen als schuldig bestempelen.
"The prince and the showgirl" is een film uit de jaren vijftig die om twee redenen het vermelden waard is. Ten eerste, na al die jaren kan men nog altijd lachen met deze komedie die vooral de aandacht trekt door de erg spirituele dialogen: typisch Britse humor die blijkbaar onsterfelijk is. De tweede reden waarom deze film onvergetelijk blijft is de manier waarop Laurence Olivier van het scherm wordt gespeeld door....Marilyn Monroe. Olivier die toen als de grootste Britse acteur werd beschouwd moet het afleggen tegenover dé glamour queen van dat moment. De film draait dus meer om de showgirl dan om de prins, niet dat de éne rol kleiner zou zijn dan de andere maar gewoon door beider vertolking en présence. Komt Laurence Olivier in het begin inderdaad grappig over, na een tijdje wordt het vermoeiend om nog met zijn gechargeerde vertolking te kunnen lachen: hier is een acteur aan het werk die zijn rol op een grappige manier probeert te spelen en daarvoor alle trucs uit de kast haalt die hij door zijn jarenlange toneelervaring heeft verzameld. Marilyn Monroe daarentegen IS grappig maar blijft terzelfdertijd verleidelijk, ontroerend en charmant, een combinatie waartoe slechts weinigen (zijn er wel nog andere?) in staat waren of zijn. In de "The prince and the showgirl" vertolkt zij werkelijk één van de beste rollen uit haar carrière en het is er ook aan te zien: zoals gezegd duwt zij de beroemde Shakespeare-acteur gewoon naar de achtergrond. Naar het schijnt was Olivier daar zich terdege van bewust waardoor hij bijna jaloers werd op deze, in zijn ogen toch, amateuristische sexbom. Nochtans dacht hij bij de aanvang van de opnamen dat duidelijk zou worden wie er het best uit de verf zou komen. Hier dus ook: wie laatst lacht, best lacht!
Vergeet "Schindler's list" van Steven Spielberg, vergeet ook "The pianist" van Roman Polanski en vergeet zeker de andere films en TV-reeksen over de Holocaust want reeds in 1961 is er een Poolse film over Auschwitz gemaakt die dit allemaal in de schaduw stelt. De titel ervan is "Pasazerka" ("Passenger") en hij werd geregisseerd door Andrzej Munk. Ik wist dat deze film bestond maar ik had hem nooit gezien en hij was bovendien volledig uit mijn gedachten verdwenen tot ik die titel onlangs ontdekte op internet bij Amazon.uk. Ik heb nog nooit zo vlug iets besteld. Gelukkig werd het pakje reeds na drie dagen in mijn brievenbus gedeponeerd. Nu het één en ander over de film zelf. Vermits de regisseur tijdens de opnamen is verongelukt krijgen we dus een film te zien die onafgewerkt is. De scènes die zich in het heden afspelen, maar die door het overlijden van Munk nog niet gedraaid waren, zijn vervangen door foto's waarbij men een commentaarstem hoort die ons duidelijk maakt waarover het gaat. De beelden in het concentratiekamp waren wel grotendeels klaar en ze zijn gewoonweg hallucinant. De gruwel wordt vooral gesuggereerd door een beklemmende sfeerschepping. Zo horen we op een bepaald moment het geblaf van een stel honden waarvan, in combinatie met de beelden, een enorme dreiging van uitgaat. Ook de vertolking van de twee actrices is indrukwekkend. Als men het dan toch niet kan laten om een speelfilm te maken over de Holocaust dan kan deze "Passenger" als voorbeeld dienen van hoe het wél moet. Ik wil er nog op wijzen dat de essentie (voor zover ik dat kan beoordelen natuurlijk) van deze weerzinwekkende geschiedenis in amper één uur wordt verteld, zij het dan noodgedwongen. Een film die het (her)ontdekken meer dan waard is!
Nog niet zolang geleden was de uitspraak van Donald Rumsfeld over het nieuwe en het oude Europa een reden tot algemene controverse. En dan toch vooral in het "oude" Europa, West-Europa dus. Het was natuurlijk wel duidelijk wat zijn bedoeling daarmee was, maar toch schuilt er een grond van waarheid in wat hij zei. De Westeuropeanen blijken zich krampachtig vast te klampen aan vroeger, elke verandering is reden tot klagen en zagen. Ik kan hier al direct twee voorbeelden aanhalen. Volgens een onderzoek zijn zowat de helft van de EU-burgers tegen de euro gekant, toch is die al vijf jaar geleden ingevoerd en nog hebben de verwende Westeuropeanen de schok niet verwerkt. Denkt men dat Europa het enige gebied is waar men van munt veranderd is?! Hoe hebben die anderen dat dan verwerkt? Kloegen zij daar dan ook zo over? Het tweede voorbeeld dan: vijftig jaar geleden vond men het een schande (en terecht!) dat er een Muur bestond die Europa in twee verdeelde, nu die scheiding opgeheven is zijn velen van oordeel dat het vroeger met die Muur toch beter was! Kortom, elke verandering stuit op verzet en is reden tot ongenoegen, een ongenoegen waarop sommige gewetenloze politici dan nog inspelen ook. Wordt Europa dan toch een soort van Bokrijk in de wereld? Indien dat zo zou zijn dan zal ons dat vroeg of laat duur te staan komen, eerder vroeg dan laat. Arm Europa dus.
Dit moeilijk uitspreekbare woord is de titel van een Bosnische film van Jasmila Zbanic. "Grbavica" vertelt het verhaal van een jong meisje dat op zoek gaat naar haar afkomst. Op het einde ontdekt zij dat haar geboorte het gevolg is van een verkrachting. Tijdens de Bosnische oorlog is haar moeder namelijk verkracht geweest door een Serviër. Deze film is om verschillende redenen interessant te noemen. Vooreerst brengt hij ons in contact met een ander deel van Europa, het voormalige Oostblok, zodat onze typische Westeuropese navelstaarderij wat afgezwakt wordt. Dat is altijd mooi meegenomen. Vervolgens zien we hoe een maatschappij die echt multicultureel was kapot gemaakt wordt, niet OMDAT ze multicultureel was, maar omdat één nationaliteit van oordeel was dat het haar alleen toekwam om de macht naar zich toe te trekken. Voor hen was die multiculturaliteit daarom een hinderpaal en dus slecht. Met de gekende gevolgen. Het is goed om daar even bij stil te staan omdat er nogal eens verkondigd wordt dat het de multiculturaliteit op zich is die niet deugt. Tot wat nationalisme kan leiden toont ons dus dit verhaal dat heel sober in beeld werd gebracht en schitterend is vertolkt. Vooral de jonge actrice die de rol van de dochter speelt is erg aangrijpend.
Deze week zag ik in het TV-journaal een professor die een waarschuwing liet horen in verband met het overdreven lawaai dat jongeren in discotheken te verduren krijgen. Ik kan die mening alleen maar bijtreden maar is het niet wat laat om daar nu mee af te komen? Vijfentwintig jaar geleden zag de bekende dr.Le Compte reeds dit probleem. In een artikel over ouderdomshardhorigheid schreef hij: "Dus hier geldt ook zoals altijd: de beste behandeling is het voorkomen. Of anders gezegd: zorg dat u zo min mogelijk lawaai moet verduren. Verbied bij voorbeeld uw kinderen om hun radio's en platenspelers zo hard te zetten dat u de muziek (dat lawaai) door heel het huis kunt horen." (in "Gezond en gelukkig" deel III, p.90) Men had toen beter naar deze woorden geluisterd! En nog iets: in datzelfde journaal stelde men voor om de jongeren oordopjes te doen dragen wanneer zij naar een discotheek gaan. Zou het niet eenvoudiger zijn om gewoon de muziek wat minder luid te zetten? Of is dit echt te veel gevraagd?!
"Ik ben bang om mij te vervelen." Deze woorden van koningin Marie Antoinette zijn te vinden in de biografie die Stefan Zweig over haar geschreven heeft. Het is een erg boeiend boek dat duidelijk verbanden legt tussen de geportretteerde hoofdpersoon en de tijdsgeest van de achttiende eeuw. Ergens schrijft Zweig over haar: "De luchthartige vrouw, die nooit een boek ten einde las en elk ernstig gesprek trachtte te ontwijken, ontbrak het aan die eigenschappen welke noodzakelijk zijn voor een dieper inzicht: ernst, eerbied en doorzettingsvermogen." De eeuw waarin zij leefde was er één van lichtzinnigheid en oppervlakkigheid en door het feit dat zij geld genoeg tot haar beschikking had ging zij nog een stapje verder zodat de achttiende eeuw in haar als het ware zijn hoogtepunt bereikte. Wie een beetje op de hoogte is van de geschiedenis weet natuurlijk dat dat hoogtepunt maar heel tijdelijk was want daarna ging die fameuze eeuw ten onder en Marie Antoinette erbij. De biografie die Zweig geschreven heeft is niet alleen een met groot inlevingsvermogen geschetst portret van deze tragische koningin maar men zou het ook kunnen bestempelen als een soort van waarschuwing voor de toekomst. Wie er alleen maar aan denkt om zich te amuseren is gedoemd om vroeg of laat met een schok wakker te worden in een totaal andere wereld. Maar is het niet juist kenmerkend voor overgangsperioden dat men dan bezeten wordt door een soort van drang tot zelfvernietiging? Een drang die dan ook meestal tot een dramatische ontknoping leidt.
Eerst even uitleggen wie Barbara Havers is. Zij is geen levende persoon maar een personage uit een TV-reeks. Zij is de brigadier die inspecteur Lynley helpt bij zijn speurwerk in de Britse serie "The inspector Lynley mysteries". Voor mij is zij de belangrijkste persoon in deze knappe reeks die met Brits vakmanschap is gemaakt. Ofschoon actrice Sharon Small haar rol vertolkt zonder de minste glamour toch zet zij een boeiende vrouw neer die de inspecteur telkens op een pittige manier van repliek weet te dienen. Slechts af en toe glimlacht zij eens maar het is dan ook een glimlach die er mag zijn, het maakt haar personage ineens erg verleidelijk en innemend. Ik zit daar eigenlijk altijd op te wachten waardoor elke aflevering voor mij op die manier al een spannende gebeurtenis wordt los nog van het verhaal zelf. Dit is iets wat Britse TV-acteurs eigenlijk op het lijf geschreven is: gewone mensen zodanig uitbeelden dat zij de kijkers in de ban weten te houden. Het is duidelijk dat daarvoor enig talent is vereist maar dat hebben zij ginder blijkbaar in overvloed. Groot-Brittannië is niet voor niets het land vanwaar Shakespeare afkomstig is.
Ik heb het nog niet zoveel meegemaakt dat er zo een tegenstelling bestond tussen een huidige Amerikaanse president en zijn voorganger en ik heb toch al een paar presidenten de revue zien passeren. Wanneer men George Bush jr. vergelijkt met Bill Clinton dan lijkt het wel alsof men zich in een ander tijdperk bevindt. Letterlijk gezien is dat natuurlijk wel zo want Bush is de eerste president van de 21° eeuw maar tijdperken worden niet afgesloten volgens een bepaalde datum, denken we hiervoor maar aan de negentiende eeuw, die eindigde pas in 1914! Wie zich Bill Clinton nog herinnert, en wie doet dat niet behalve zij die toen nog kleuter waren, heeft er moeite mee om zien hoe het prestige van het Amerikaanse presidentschap nu door één man te grabbel wordt gegooid. Toch was Clinton betrokken in een seksueel schandaal dat hem op de rand van de afgrond (impeachment) deed belanden maar waaraan hij door de publieke opinie is ontsnapt. Hij was nu eenmaal te populair om af te zetten. De vraag of die populariteit terecht was ga ik hier niet behandelen, ik constateer alleen maar. Dat Bill Clinton populair was (en is!) had hij te danken aan zijn grote uitstraling, zijn charme en elegantie. Daarenboven was hij erg intelligent. Hij was gewoon niet in staat om domme uitspraken te doen. Ook bezat hij een grote empathie waardoor de burgers het gevoel kregen dat hun president met hen meeleefde. Daarvoor verwijs ik naar zijn optreden na de bomaanslag in Oklahoma en de manier waarop hij kinderen tegemoet trad: gehurkt richtte hij zich tot hen zodat hij zich op dezelfde hoogte bevond als zij, niet BOVEN hen. Ik beperk me tot deze twee uitingen omdat ze mij het meest gefrappeerd hebben, er zullen er natuurlijk nog meer zijn. Keren we nu terug tot George Bush jr. dan kan men tot de conclusie komen dat bij hem al het voorgaande in omgekeerde zin voorhanden is. Ik besef terdege dat zo een vaststelling nogal cru overkomt maar in mijn ogen valt daar niet veel tegen in te brengen. Nog twee jaar en er staat ons misschien weer een grote verrassing te wachten!
De volgende woorden van Etty Hillesum zijn het overdenken even waard. Hier volgen ze: "En 'werken aan zichzelf' is heus geen ziekelijk individualisme. En een vrede kan alleen een echte vrede worden later, wanneer eerst ieder individu vrede in zichzelf vindt en haat tegen medemensen van wat voor ras of volk ook uitroeit en overwint en verandert in iets dat geen haat meer is, misschien op den duur zelfs liefde, of is dat misschien wat veel geëist. Toch is het de enige oplossing. En zo zou ik kunnen doorgaan, bladzijden lang. Dat stukje eeuwigheid dat men in zich draagt, kan men zowel in één woord als in tien dikke standaardwerken afhandelen. Ik ben een gelukkig mens en prijs dit leven, jawel, in het jaar des Heren 1942, het zoveelste oorlogsjaar." Twee opmerkingen hierover, ten eerste, Etty Hillesum beschouwt individualisme dus niet als iets ziekelijk wat vandaag nochtans schering en inslag is geworden. Voor haar heeft dat woord een positieve betekenis, en terecht. Ten tweede, ofschoon zij als Joodse vrouw onder de Duitse bezetting aan heel wat restrictieve bepalingen onderworpen was, prees zij het leven! Ben ik er ver naast als ik dit als het omgekeerde van verzuring beschouw?
Genieten, genieten en nog eens genieten kan ik van de DVD van het live-optreden van de Franse Mylène Farmer. Al ben ik dan een verwoed filmliefhebber, toch wil ik veel films ruilen voor deze opname van haar optreden dit jaar in het Parijse Bercy. Deze weergave van haar concert is werkelijk prachtig en dat is eigenlijk te weinig gezegd. Ik heb het nog nooit zo betreurd dat ik lijfelijk niet aanwezig was op een optreden van haar. Ik ben er me van bewust dat deze DVD maar een fractie weergeeft van hoe het in werkelijkheid moet geweest zijn. Volgens mensen die er aanwezig waren hing er werkelijk magie in de lucht. Ik ben erg geneigd dit te beamen bij het bekijken van deze DVD. Het begin is gewoonweg indrukwekkend, het middenstuk is erg aangrijpend en sober tegelijk en het slot is....als ik dan toch een woord moet gebruiken: adembenemend. En al wat daar tussen in ligt is even onvergetelijk. Heel dit optreden baadt gedeeltelijk in een rode gloed, onderbroken door scènes met blauw ofwel rood én blauw licht, het zijn de enige kleuren die bij de verlichting gebruikt worden. Ook het publiek wordt afwisselend in rood en blauw licht ondergedompeld. Andere kleuren worden, op een enkele uitzondering na, geweerd. De aanblik ervan zorgt alleszins voor veel esthetisch genot. Dit voor wat de look van de show betreft. De muziek komt heel goed tot haar recht dankzij een stel schitterende muzikanten met als uitschieter een bijna maniakale drummer die daarenboven een ontroerend duet zingt met de zangeres. En dan natuurlijk Mylène zelf: zij gedraagt zich afwisselend ongenaakbaar en erg dicht bij haar publiek. Zij communiceert als het ware op een onzichtbare manier. Zij is er het beste bewijs van dat men geen spectaculaire zangeres of danseres moet zijn om indruk te maken. Haar houding en haar ongelooflijke uitstraling zorgen er wel voor dat de toeschouwers in haar ban komen. En hoe! Bijna iedereen zingt al haar teksten woord voor woord mee en verschillende mensen zijn tot tranen toe ontroerd door het gebeuren. Men merkt zo dat er een heel speciale band ontstaat tussen de zangeres en de toehoorders. Dat zij maar om de vijf of zes jaar optreedt heeft daar natuurlijk ook iets mee te maken. Deze DVD die pas uitgekomen is (4 december) ken ik al bijna uit het hoofd en ik weet nu al dat ik er nog dikwijls zal naar kijken. Misschien heeft mijn bespreking duidelijk gemaakt dat ik van Mylène Farmer hou??!
Het is nu 50 jaar geleden dat de Hongaarse opstand tegen het communistisch regime heeft plaats gegrepen. Voor zover ik me kan herinneren was het de eerste historische gebeurtenis die ik, weliswaar als kind, heb meebeleefd. Wat me vooral zal bijblijven is een toespraak van de beroemde Spekpater in onze school. Hij trok fel van leer tegen de goddeloze communisten die in naam van hun ideologie de wereld wilden veroveren om dan de religie uit te roeien. Daarbij tekende hij een schrikwekkend portret van de leiders in het toenmalige Oostblok, leiders die door zijn woorden met moeite nog als mensen konden bekeken worden. Wie toen in het Westen teveel kritiek leverde op het kapitalistisch systeem werd zonder pardon als communist gebrandmerkt. Het was zij of wij. En wat zien we vandaag gebeuren? Bepaalde Westerse leiders gaan tekeer tegen gelovigen die in naam van hun god de wereld willen veroveren om dan het atheïsme uit te roeien! Als men nu teveel kritiek levert op het Westen dan is men een terrorist. "Het kan verkeren" zei Brederoo al. Toch is er één groot verschil met vroeger. Die hedendaagse gelovigen hebben wél de aanval op 11 september 2001 en de bomaanslagen in Londen en Madrid op hun geweten. Zover hebben de goddelozen het nooit gedreven. De combinatie van fanatisme en religie is dus letterlijk dynamiet. Maar zoals de toestand van 50 jaar geleden tot een goed einde is gebracht (met dank aan het trio Walesa, Woytila en Reagan) zo zou dat nu ook wel eens kunnen gebeuren. Binnen vijftig jaar? Ik ga er natuurlijk van uit dat mensen nog altijd blijven nadenken!
Ik noem de actrices die in de films van Ingmar Bergman hebben gespeeld "Bergmanactrices" omdat bij hem hun talent de hoogste toppen van hun kunnen heeft bereikt. En ook omdat zij vooral door die films in de herinnering zullen blijven voortleven al hebben sommigen van hen ook in buitenlandse films niet onverdienstelijk werk geleverd. Ingmar Bergman is voor zover ik weet de enige regisseur die zoveel actrices tot zijn beschikking had in tegenstelling tot anderen die gedurende een periode ( die meestal de duur had van hun relatie) slechts één actrice steeds opnieuw een hoofdrol toebedeelden. Niet alleen het talent van de Bergmanactrices was opmerkelijk maar ook hun verscheidenheid. Elk bezat een karaktertrek die compleet verschilde van de anderen maar toch telkens opnieuw naadloos paste in die typische Bergmaniaanse wereld. Wie kan ooit de Harriet Andersson vergeten uit "Zomer met Monika" met haar bijna dierlijke sensualiteit? Wie wordt niet getroffen door het tragische gelaat van een Ingrid Thulin die in "De grote stilte" de pijn van haar personage tastbaar wist te maken. Hoe warmmenselijk is niet het gezicht van Bibi Andersson die in "Persona" heel de tijd aan het woord is en één van de meest erotische scènes (zonder ook maar een streepje bloot!) speelt uit de filmgeschiedenis. En dan die intelligente blik van een Liv Ullmann! En ik vergat bijna Eva Dahlbeck die vooral in de eerste periode (jaren'50) indruk maakte met haar aanstekelijke glimlach. Ondanks deze verschillen hadden deze actrices één punt gemeen en dat was hun totaal gebrek aan glamour waarmee ik niet wil zeggen dat zij geen uitstraling hadden, wel integendeel, maar er was niets artificieels aan hun verschijning. Het waren gewone vrouwen die ook zo door Bergman werden gefilmd: hoe goed ziet men niet elk detail van hun huid in die ongenadige close-ups waarvan hij het handelsmerk bezat. Toch blijven zij intrigeren en waren het elk op hun eigen manier mooie vrouwen maar zij bezaten een schoonheid die van binnenuit kwam. Als er ooit een regisseur heeft bestaan die bijna het onmogelijke uit zijn actrices tevoorschijn wist te toveren dan was het wel Ingmar Bergman. Het zal wel geen toeval geweest zijn dat hij ook toneelregisseur was. Naar het schijnt was toneel zijn grootste liefde.
Ik weet niet genoeg van de situatie in Venezuela om er een oordeel over te formuleren maar wat ik wel weet is dat de herkozen president Hugo Chàvez zich regelmatig te buiten gaat aan uitlatingen die beneden alle niveau zijn. Het is niet omdat men tegen een staatshoofd gekant is dat men hem moet beledigen. Wat ik het meest verwerpelijk vond is dat hij ooit gezegd heeft dat "Bush erger is dan Hitler" (!!!). De Joden zullen blij zijn dat te horen. Voor zover ik weet is er nog geen enkele Jood gedood op bevel van president Bush, in het geval van Hitler echter..... Ofwel is Chavez een domoor die de Europese geschiedenis niet kent ofwel een walgelijke populist die alle middelen gebruikt om populair te zijn en aan de macht te blijven. Dit laatste in de eerste plaats. Beseft hij dan niet dat hij niet alleen zichzelf te kijk zet voor de hele wereld maar het hele land erbij? Hij is dus waarschijnlijk vooral het eerste!
Toen ik gisteren in de krant zag dat Madonna de centrale gast was van de talkshow van Oprah Winfrey kon ik het niet nalaten om eens te kijken. Ik vroeg me af hoe zij zich zou verdedigen in verband met de adoptie van haar zwart kindje uit Malawi. Zij heeft me inderdaad kunnen overtuigen van haar goede bedoelingen. Op een beheerste en waardige manier deed zij deze zaak uit de doeken zodat men zich achteraf afvroeg waarom men zo een drukte heeft gemaakt over haar handelwijze. Dit gesprek nam een halfuur in beslag, daarna was het de beurt aan de Texaanse countrygroep de Dixie Chicks die drie jaar geleden ophef hadden gemaakt met een opmerking over hun president in verband met de oorlog tegen Irak. Eén van de zangeressen die had gezegd dat zij beschaamd was dat zij ook uit Texas kwam (de staat van George Bush jr.) kwam er duidelijk voor uit dat zij daar geen spijt van had, meer nog, nu was zij nog meer tegen Bush gekant. Haar woorden werden door Oprah Winfrey goedkeurend ontvangen evenals door het publiek zodat men hier dus een ander beeld kreeg van het Amerika waartegen zoveel mensen tekeer gaan. In dit programma zag men Amerikanen die tegen de oorlog waren, tegen onverdraagzaamheid en die hardnekkig het recht op vrije meningsuiting verdedigden. Het is goed om daar ook eens rekening mee te houden in tegenstelling tot zovelen in de wereld die het Amerikaanse volk als geheel het liefst van de aardbol zouden zien verdwijnen, waardoor zij zich eigenlijk wentelen in een fanatisme met een goed geweten. Nadenken is dan niet meer nodig. Wie een heel volk verkettert is in wezen zoals Hitler die het hele Joodse volk wilde vernietigen.
"Een goed idee dat ik hier nu lanceer is: laat de Belgische regering een stelsel van bejaardengeld in de aard van het kindergeld uitknobbelen voor die jonge mensen die heel de last moeten dragen van het laten inwonen en verzorgen (en vertroetelen) van oudere mensen." Wijze woorden in mijn ogen. Zij werden reeds geschreven in 1978 door een Vlaams dokter.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
