"Maar de westerse wereld heeft alle ondernemingslust verloren, terwijl de oosterse wereld sedert het begin van deze eeuw in opkomst is.....wijkunnen een toekomst voorzien, waarin onze militaire macht de mindere zal zijn van de Chinese." Profetische woorden, is het niet? Zij zijn verschenen in 1978 in "The law of longer life" van de auteurs C. Northcote Parkinson en dr. Herman Le Compte. Ik denk dat het niet meer nodig is om aan te tonen dat zij gelijk hebben gekregen. Men ziet dus weer eens dat er altijd en overal mensen zijn geweest die aan de hand van de geschiedenis hebben kunnen voorspellen hoe de toekomst er ging uitzien. Toch is het ook altijd weer zo dat er naar die mensen nooit wordt geluisterd. Heeft men het niet gelezen? Of sluit men er de ogen voor omwille van de eigen gemoedsrust? Wie zal het zeggen? Jammer is het alleszins!
Onlangs heb ik het weer niet kunnen laten om een paar DVD's te kopen met westerns van regisseur Anthony Mann. Het zijn klassieke westerns maar zo goed gemaakt en zo onderhoudend dat ik er nog altijd niet kan aan weerstaan. Er zijn er die vinden dat Sergio Leone met zijn spaghettiwesterns (en dan vooral met "Once upon a time in the West") dat klassieke genre van tafel heeft geveegd. Hoe knap zijn films dan ook mogen zijn toch ga ik daar niet mee akkoord. Bij Leone is elk beeld zo geconstrueerd dat het erg theatraal en artificieel overkomt. Men is er zich elk moment van bewust dat men naar een film kijkt. Daardoor gaat één van de hoofdkenmerken van de klassieke western verloren, namelijk de spontaniteit. In de jaren '30 en '40 werden westerns zodanig gefilmd dat het wel leek alsof de camera toevallig op de (juiste) plaats van het gebeuren stond. Ook de vertolkingen troffen door hun soberheid en eenvoud. Die kenmerken vormen voor mij de charmes van de klassieke western, een onsterfelijk genre in mijn ogen.
Ik hoorde gisteren in het Journaal een imam tekeer gaan tegen het hoofddoekenverbod. Hij baseerde zich daarvoor op de koran waarin volgens hem staat dat een vrouw verplicht is een hoofddoek te dragen. Welnu, ik heb tweemaal met veel aandacht de koran gelezen en nergens heb ik die verplichting kunnen ontwaren. Ik vind het nogal erg dat een religieuze leider zijn gelovigen onwaarheden verkondigt. Daarom raad ik iedere niet-moslim (en moslim!) aan om met veel aandacht de koran te lezen, men zal dan met eigen ogen kunnen constateren welke onzin er zowel door moslims als niet-moslims verkondigd wordt. Akkoord, het is een saai boek met talloze herhalingen, maar voor wie enige interesse koestert voor al wat er tegenwoordig in onze maatschappij gaande is, een onmisbaar werkstuk.
Bij het bekijken van de film "Millennium" werd mijn (en ik vermoed ook van vele anderen) aandacht vooral getrokken door het personage Lisbeth. Vanaf het eerste beeld domineert zij alles. Heel haar verschijning, haartooi, kledij en make-up, zorgen ervoor dat andere personages er gewoon niet meer aan te pas komen. Toen zij daarna een tijdje uit beeld verdween betrapte ik er mezelf op dat ik echt op haar terugkeer zat te wachten. Gelukkig werd zij daarna om zo te zeggen hét hoofdpersonage om wie alles draait, één van meest fascinerende vrouwen die ik de laatste tijd in de bioscoop zag. Wat deze jonge vrouw in mijn ogen zo intrigerend maakt is haar nononsens aanpak, haar gedrevenheid en haar onverbiddelijkheid die zich gelukkig alleen maar richt tegen werkelijk degoutante mannen zodat men haar niet zo correct gedrag graag met de mantel der liefde bedekt. Ofschoon zij piercings heeft in haar neus, grote tatoeages op haar lichaam en een kapsel dat erg punkachtig is, drie zaken waar ik normaal gesproken niet van hou, wist deze Lisbeth mij enorm te bekoren. Zij is wat men een "coole" meid zou kunnen noemen. Ik beperk mijn bespreking van "Millenium" dus tot dit éne personage dat meesterlijk wordt vertolkt door de mij onbekende Noomi Rapace. Werkelijk een naam om te onthouden!
Er is iets wat me al lang opvalt in verband met de houding van de meeste mensen tegenover allochtonen. Het gaat om het volgende: wanneer men problemen heeft ondervonden met mensen van vreemde afkomst dan wordt dit dikwijls als excuus gebruikt om een vorm van racisme goed te praten. In het omgekeerde geval echter, wanneer men contact heeft met vriendelijke allochtonen, dan zegt men direct: "Ja, deze éne deugde, maar was de rest ook maar zo". Dit lijkt me een wel eigenaardige redenering. Het komt er in feite op neer dat men één negatieve ervaring met één allochtoon betrekt op de ganse allochtone gemeenschap terwijl één positieve ervaring niet wordt doorgetrokken naar andere allochtonen. Een negatieve ervaring is dus doorslaggevend. Hoeveel positieve ervaringen met allochtonen moeten bepaalde mensen dan niet hebben eer zij van gedachten veranderen??!! Tien, honderd of nog meer? Hierbij vergeet men natuurlijk één ding en dat is dat men met de autochtone bevolking ook heel wat negatieve ervaringen kan ondervinden. Die worden dan blijkbaar onder de mat geveegd.
Met zijn toespraak in Caïro voor de islamitische wereld heeft president Obama vele Europese harten veroverd. Ook in Vlaanderen. Zo was Eva Brems werkelijk ontroerd omdat een Amerikaans president de moslims omarmde. Daarbij stel ik me de vraag of een eventuele omarming van de katholieken eveneens haar goedkeuring zou krijgen? Het komt er eigenlijk op neer dat de progressieven (linkse krachten) hier te lande gebiologeerd zijn door hun afkeer van het christendom, vooral dan het katholicisme. Zij zijn niet gekant tegen gelijk welke religie maar wel tegen de christelijke variant ervan. Tolerant zijn tegenover de islam is voor hen dan ook geen enkel probleem. Hoe anders is de reactie van de Franse journaliste Caroline Fourest! In een artikel met de veelzeggende titel "Une main tendue en forme de prière" verwijt zij Obama dat hij de hand reikt naar de islam vanuit religieus standpunt. Terloops merkt zij op dat hij het meeste applaus kreeg telkens hij citeerde uit de (Heilige) Koran. Het leek wel alsof het alleen maar draaide om de drie monotheïstische godsdiensten, de anderen, o.a. de ongelovigen, kwamen er niet aan te pas. Fourest vindt terecht dat Obama zich vanuit het standpunt van de redelijkheid had moeten richten tot de islamitische wereld, nu deed hij meer toegevingen dan eigenlijk nodig waren en speelde daarmee in de kaart van religieuze fundamentalisten. Als men hen een hand toewerpt dan willen zij de hele arm. Wanneer gaat men die Caroline Fourest eens in Vlaanderen uitnodigen? Zij is jong, mooi, scherpzinnig en behoudt steeds haar kalmte. Zij is echt de redelijkheid in persoon. Geen wonder dus dat zij regelmatig doodsbedreigingen krijgt!
De achternaam "Sierens" zal menigeen wel bekend in de oren klinken, vooral dan Arne Sierens die een grote reputatie geniet in de wereld van het theater. Maar omdat ik van toneel bijna niets afweet ga ik het hier over zijn vader hebben, Frans Sierens. Meer dan veertig jaar geleden heeft deze filmcriticus een studie geschreven over niemand minder dan Alfred Hitchcock. Het boek is verschenen als Zwarte Beertje (Bruna en zoon) 688 en is nog altijd het lezen meer dan waard. Sierens bespreekt niet alleen de talrijke films van de master of suspense maar gaat ook dieper in op de persoonlijkheid van de regisseur wiens karakter hij omschrijft als sentimenteel. Op het eerste gezicht een gedurfde visie maar die omstandig wordt verklaard in verschillende hoofdstukken. Kort samengevat: de sentimentele mens met een superieur verstand verbergt zijn gevoelens door zijn cynisme, iets wat elke liefhebber van Hitchcockfilms toch al ruimschoots zal gemerkt hebben. Om een idee te geven van dit boek volstaat het om de titels van bepaalde hoofdstukken eens te vermelden want die zijn duidelijk genoeg: "Het gevaarlijke gevoel van de liefde", "De jansenist", "De misantroop". Sierens schetst zo de karaktertrekken van de cineast aan de hand van scènes uit zijn films. Na lezing verschijnt er voor ons dus een heel complexe persoonlijkheid die in zijn populaire films alle aspecten van het menselijk bestaan aan bod liet komen. Daarom vind ik dit een nog altijd aan te bevelen boek.
Onlangs sprak burgemeester Termont over de Gentse aard die hij omschreef als koppig en vrijheidslievend. Als niet-Gentenaar die twintig jaar geleden in Gent is komen wonen kan ik dit alleen maar beamen. Dit is natuurlijk geen nieuwe vaststelling. Ook de bekende dichter Karel Van de Woestijne maakte reeds opmerkingen in die zin. In een artikel (1910) bestempelde hij de Gentenaar als een "minnaar van alle vrijheid", iemand met "vrijheids-geest" met een "zucht naar vrijheid", enz. En dan gebruikt hij de volgende zin: "Men wordt er, in één woord, Wijs". Ik denk niet dat ik dit typisch Gentse woord moet gaan uitleggen. Men zou daaruit dus kunnen concluderen dat een bepaalde aard van een groep mensen gedurende eeuwen identiek blijft. In dit geval is dat natuurlijk niet erg. Maar wat als negatieve kenmerken eeuwen lang onveranderlijk blijven? Is er dan ook geen kruid tegen opgewassen? Een griezelige gedachte als men het mij vraagt!
"Silent witness" is de BBC-reeks met de forensische patholoog dr. Sam(antha) Ryan in de hoofdrol. Dit personage wordt prachtig vertolkt door Amanda Burton. Zij maakt er één van de meest boeiende vrouwenfiguren van die er in televisieland te bespeuren vallen. Sam Ryan is nog altijd erg mooi ondanks haar leeftijd, ze is verleidelijk, menselijk, intelligent en bezit een ongelofelijke waardigheid. Ook de verfilming zelf mag er zijn. Wat mij bij deze reeks opvalt is dat zij in tegenstelling tot zoveel andere detectiveseries niet in de eerste plaats gericht is op de suspense van het verhaal maar op het tragische karakter van de gebeurtenissen. Dit wordt nog geaccentueerd door de muziek. Het gaat hier eigenlijk hoofdzakelijk over menselijke tragedies en om de constatatie dat ze niet vermeden konden worden om de simpele reden dat zij nu eenmaal deel uitmaken van la condition humaine. Dit maakt deze serie voor mij zo aangrijpend. En als ik voor een mannelijke tegenhanger van dr. Ryan zou moeten kiezen dan kom ik bijna onvermijdelijk terecht bij Morse van de gelijknamige reeks. Zou het er iets mee te maken hebben dat beide personages al een iets oudere leeftijd hebben?
De documentaire "Terug naar Iran" van Dirk Tieleman gaf een lichtjes ander beeld van een land dat een niet zo goede reputatie geniet. Daar hebben de politici van dat land natuurlijk grotendeels zelf voor gezorgd. Bij de gewone Iraniërs kreeg men de indruk te maken te hebben met mensen die niet zo verschillend zijn van de doorsnee Vlaming. Dit is iets wat me meer en meer opvalt. Onlangs merkte ik dat nog in de prachtige Japanse film "Still walking". Al hebben de Japanners dan een totaal andere cultuur, toch zijn hun dagelijkse beslommeringen dezelfde als van gelijk wie in de rest van de wereld. Om terug te keren naar die documentaire over Iran: op het einde was er een gesprek met twee formidabele vrouwen die mij ten zeerste wisten te ontroeren door hun menselijkheid en hun gevoeligheid. Vooral één van hen (die met het zwarte haar en de donkere ogen) wist me te bekoren door haar schoonheid en de enorme kwetsbaarheid die er van haar uitging. Pikant detail was dat geen van beiden een hoofddoek droeg, zelfs niet in aanwezigheid van een vreemde man (Tieleman). Het was een schitterend einde van een erg boeiende documentaire. Indien Canvas een reden van bestaan heeft dan is het wel deze: de kijker op een onbevoordeelde manier informeren over de rest van de wereld.
Toen ik de film "Birth" herbekeek kwam ik opnieuw onder de indruk van die prachtige close-up van Nicole Kidman. Tijdens deze bijna eindeloze maar verantwoorde opname krijgt deze fantastische actrice de kans om te laten zien over welk talent zij beschikt. Met de meest beperkte middelen slaagt zij er in om haar gevoelens tot uiting te brengen. Het is geleden sedert de films van Ingmar Bergman dat ik nog zo een close-up heb gezien en hij was daar een specialist in. Er rekening mee houdend dat "Birth" een Amerikaanse film is bewijst dit dat er nog regisseurs te vinden zijn die het vakmanschap bezitten om met weinig middelen een indrukwekkend resultaat te bereiken. Weer eens een bewijs voor de stelling "minder is meer".
Eén van de kenmerken van de modale Vlaming is het oeverloos gejammer over het feit dat wij onderdrukt worden door de Franstaligen. Over de mate van die onderdrukking kan men van mening verschillen maar dat Vlamingen zich graag als slachtoffers profileren is duidelijk. En eigenlijk onverklaarbaar. Zijn wij soms niet de meerderheid in dit land? Hoe komt het dat de zwarten, toch een minderheidsgroep in de VS, het zover gebracht hebben dat iemand van hun volk zelfs president is kunnen worden? Denkt men hier dat zoiets hen op een gouden schotel is aangeboden geweest? Nee toch! Hun strijd, want dat was het, heeft tientallen jaren geduurd. Zij hebben alle mogelijke middelen op een meestal vreedzame (met een paar uitzonderingen in de jaren '60) wijze uitgeput. Hier wordt als excuus altijd naar de geschiedenis verwezen die aantoont hoe Vlaanderen regelmatig werd bezet waardoor wij dus een tam volkje zijn geworden, een volk van foefelaars. Toch is dit excuus in wezen maar een alibi om niets te moeten doen. We hoeven daarvoor maar te kijken naar andere volkeren. De Iraniërs bijvoorbeeld, die zijn gedurende 400 (!!!) jaar bezet geweest door de Arabieren. Voor zover ik weet worden zij toch niet bekeken als een braaf volk! Nog verrassender is wat het Joodse volk is overkomen: gedurende tweeduizend (!!!) jaar werden zij vervolgd zodat zij op de vlucht moesten slaan naar weer andere landen omdat zij geen eigen land bezaten. De wereld was dan ook geneigd om hen als een lafhartig (ten onrechte) volk te bekijken. Toen zij dan in 1948 hun eigen staat hadden opgericht bewezen zij ineens hoe moedig zij wel waren en nog zijn. Nu gaan zij niet meer lopen, nu zijn het de anderen die voor hen wegvluchten. Soms overdrijven zij in de andere richting. Wij Vlamingen hebben onze eigen regio zodat er geen enkele reden is om daar niet voor op te komen. Men kan toch niet verwachten dat de buitenwereld medelijden heeft met een meerderheid die zich als een minderheid gedraagt????!!!
Wat de twee grootste monotheïstische wereldgodsdiensten betreft is er een groot verschil qua naleving van hun religieuze teksten. Ik verklaar me nader. Het Nieuwe Testament brengt een erg vredelievende boodschap, op één zin na, het fameuze "Ik breng jullie niet de vrede, maar het zwaard". De Koran daarentegen staat vol van agressieve uitlatingen tegenover anders- en ongelovigen, zij moeten vernederd en vernietigd worden! Eigenaardig genoeg hebben zowel christenen als moslims de kern van die religieuze boodschap niet strikt nagevolgd, immers de christenen hebben gedurende hun tweeduizendjarige geschiedenis weinig vrede maar veel oorlog gebracht, bovenstaande zin indachtig. De moslims daarentegen hebben zich evenmin aan de algemene tendens van hun religieuze boek gehouden, zij hebben zich veeleer laten leiden door de oproepen tot rechtvaardigheid die er ook in te vinden zijn. Ik wil er natuurlijk op wijzen dat dit een grove veralgemening is want er zijn altijd vredelievende christenen geweest zoals er ook agressieve moslims zijn en waren. Het niet naleven van de basistekst is bij de enen dus een pluspunt geweest en bij de anderen een pijnlijke zaak. Een bewijs temeer dat men met teksten alle kanten uit kan. Alles is interpretatie.
In een interview was Geert van Istendael verontwaardigd over het feit dat er nog altijd geen allochtone politicus (a) minister is geworden. Ik deel die verontwaardiging ten zeerste. Het kan toch niet zijn dat er geen allochtone kandidaten beschikbaar zijn die bekwaam genoeg zijn om een ministerpost te bekleden? En het kan toch ook niet zijn dat een andersklinkende naam een hinderpaal is voor een benoeming? Ik kan hier direct twee politici vermelden die in mijn ogen de allure en de bekwaamheid bezitten om zo een functie te bekleden: Naïma Lanjri en Fatma Pehlivan. Zij zijn al jaren werkzaam in de politiek, zijn nooit betrokken geweest in schandalen, spreken vloeiend Nederlands en ook hun leeftijd maakt hen uitermate geschikt voor die job. Waar wacht men dus op? Op Godot? Of tot er een zogenaamd draagvlak bij de Vlaamse bevolking aanwezig is om zo iets te aanvaarden? Waar ik zit op te wachten is vijf minuten politieke moed, vijf minuten. Dat is toch niet te veel gevraagd?!
Eén van de rare gevolgen van een crisissituatie lijkt te zijn dat de burgers dan ineens meer sympathie voelen voor rechtse of zelfs uiterst rechtse partijen. Toch kan men met een beetje opmerkingsgeest constateren dat deze partijen geen oplossing voor de crisis op zak hebben, wel integendeel. Slogans hebben zij in overvloed en zelfs die doen al vermoeden dat de slachtoffers van de crisis zeker niet door hen zullen worden geholpen. Het is niet door een kordater optreden tegen allerlei minderheidsgroepen en tegen de Franstaligen dat de arme Vlamingen welstellender gaan worden. Hoe anders reageerden de kiezers in de Verenigde Staten waar zij gekozen hebben voor een kandidaat die de sociale rechtvaardigheid als belangrijkste doelstelling voorop stelde. Daar heeft men dus links gestemd. Ik kan daaruit alleen maar concluderen dat Europa een raar continent is: toen de conservatieve Bush aan de macht was gingen de Europeanen tekeer tegen zijn asociale politiek, nu Barack Obama president geworden is, begint men hier ineens weer de nationalistische toer op te gaan. Met andere woorden, Europa lijkt weer eens achter te lopen op de VS. Ik heb nu nog niets geschreven over Fatma Pehlivan. Moet ik na het voorgaande nog iets zeggen over haar in verband met de verkiezingen?
"Francis of Assisi" is de voorlaatste film van regisseur Michael Curtiz ( van o.a. "Casablanca") die zo maar eventjes 173 (!!!) films heeft geregisseerd. In zijn lange en welgevulde carrière heeft hij om zo te zeggen alle genres beoefend, van komedies tot westerns, van psychologische drama's tot historische films. Zijn "Francis of Assisi" had ik gezien toen die was uitgekomen maar er was mij niet zoveel van bijgebleven. Toen ik de DVD onlangs voor weinig geld in de Media Markt zag liggen wilde ik eens constateren of deze veelzijdige regisseur ook een heiligenleven kon verfilmen. En inderdaad, ook dat is hem gelukt. Hoofdrolspeler Bradfore Dillman kwijt zich uitstekend van zijn taak en ook de andere vertolkingen mogen er best zijn. De opnamen hadden plaats in Assisi zelf waardoor de film een authentiek tintje kreeg. Een storend minpunt is echter de muzikale score waardoor bepaalde scènes nogal bombastisch overkomen. Het is alsof men ons alleszins door de strot wil duwen dat het hier om een heilige gaat. Voor de rest dus een best genietbare film over een nog altijd intrigerende figuur.
Het is eigenlijk verwonderlijk hoe de hele wereld nu pleidooien houdt voor een Palestijnse staat terwijl die eigenlijk door de Verenigde Naties al in 1947 werd voorzien. Toen werd Palestina in twee stukken verdeeld, één voor de Joden en één voor de Arabieren (Palestijnen). Ofschoon de Joden droomden van een veel groter gedeelte, toch gingen zij hiermee akkoord. De Arabieren weigerden, meer nog, toen op 14 mei 1948 de onafhankelijke staat Israël werd uitgeroepen, verklaarden zij gezamenlijk de oorlog tegen dat pas opgerichte land. Het gevolg was dat het Joodse gedeelte groter was geworden dan oorspronkelijk was gepland. De Arabieren hadden zich dus duidelijk in eigen voet geschoten en zouden dit daarna nog meermaals doen. Het leek wel alsof zij voorbestemd waren om de hen geboden kansen telkens opnieuw te verspelen. Ligt ook hierin niet de tragiek van het Israëlisch-Palestijns conflict? De alles of niets-houding van mensen voor wie een compromis blijkbaar als een nederlaag wordt gezien. Met dank aan Mark Eyskens die daar onlangs op heeft gewezen in een interview.
"Topaz" is een film van Alfred Hitchcock en maakt deel uit van wat men zijn "mindere" periode noemt. Toen "Topaz" in 1969 in roulatie kwam reageerden de filmcritici en het publiek erg negatief. Ik geef toe dat ik evenmin onverdeeld gelukkig was met deze film. Achteraf bekeken heb ik mijn mening echter moeten herzien. Ik heb deze film nu een paar maal op DVD herbekeken en afgezien van het laatste (vervelende) kwartier beschouw ik "Topaz" als een erg goede film met verschillende scènes die de hand van een meester verraden. Camerabewegingen, montage en het creatief gebruik van geluid en stilte zorgen ervoor dat men ook van deze zogenaamde mislukte film kan genieten. Het eerste kwartier is gewoonweg meesterlijk. Dan zijn er de scènes in New York waarbij men de personages wel ziet praten maar niet kan horen omdat zij ofwel achter een glazen deur hun gesprek voeren ofwel de afstand te groot is. De taferelen die zich op Cuba afspelen zijn evenmin niet te versmaden. Het beeld van het gefolterde echtpaar waarbij de vrouw als een piéta wordt gefilmd is erg aangrijpend, evenals de dood van de Cubaanse vrouw die op een sierlijke wijze neervalt. Misschien was Hitchock in deze film te ernstig of was het geringe commerciële succes gewoon te wijten aan de afwezigheid van grote sterren, een stelling die door sommigen wordt naar voor geschoven. Ik vind "Topaz" alleszins een film die het herontdekken waard is.
In de Verenigde Staten schiet een man een arts dood die verschillende abortussen had uitgevoerd. Het gaat hier dus duidelijk om een dader die conservatief is. Niet alleen conservatief maar ook religieus geïnspireerd. Het begint meer en meer op te vallen dat het de radicale conservatieven zijn die gewelddadig optreden of het nu in het westen gebeurt of in de islamitische wereld. Het zijn niet de mensen die de maatschappij willen vernieuwen die naar de wapens grijpen maar wel zij die elke vernieuwing willen tegenhouden, zij die willen terugkeren naar een tijd toen er nog geen sprake was van mensenrechten, laat staan van vrouwenrechten. En het is bijna ironisch te noemen dat diegenen die zo graag in naam van God spreken er hun hand niet voor omdraaien om mensen te vermoorden. Hun remedie is met andere woorden erger dan de kwaal. Waar het in feite op neer komt is dat zij de religie misbruiken om wreedheden te kunnen begaan, het is slechts een alibi. Ik zou dan ook de beroemde woorden van Samuel Johnson als volgt willen parafraseren: "Religieus fundamentalisme is het laatste toevluchtsoord voor de schurk."
De naam "Lotte Heijtenis" was mij weken geleden totaal onbekend maar dat is nu danzij de tv-serie "Jes" wel veranderd. Achteraf herinner ik me wel dat ik deze actrice had gezien in "De smaak van De Keyzer" maar hoe zij heette was een ander paar mouwen. Voor mij is zij dé revelatie van "Jes". Dat Pascale Platel en Johan Heldenbergh konden acteren wist ik al lang, dat was dus geen verrassing, maar Lotte Heijtenis steelt werkelijk de show. Zij slaagt erin om van haar personage een erg aantrekkelijke en sympathieke vrouw te maken die men al haar stommiteiten met plezier vergeeft. Ook door de manier waarop zij haar dialogen zegt komt een boeiende en grappige Jes tot leven. Men zou zo iemand wel in het echte leven willen kennen! Ik hoop dus vurig dat haar nog vele en interessante rollen zullen worden aangeboden. Aan haar talent om ze te vertolken kan men na "Jes" nog moeilijk twijfelen.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
