Tijdens één van zijn laatste interviews stelde men aan Serge Gainsbourg vragen over zijn drankmisbruik en zijn voorkeur voor jonge meisjes. Daarop antwoordde hij heel gevat: "Het leven heeft dat van mij gewild". Inderdaad, waarom doet iemand het éne en laat hij het andere? Zowel het karakter (het noodlot is het karakter!) als de omgeving waarin men opgevoed is, als de invloeden die men daarna van mensen, boeken, enz. ondergaat zorgen er samen voor dat men een bepaalde richting is uitgegaan die men daarna niet meer kan stoppen, het is alsof een trein met kapotte remmen over de sporen raast. Is dit een fatalistische visie? Ik weet het niet, maar wanneer ik rondom mij de mensen bezig zie dan merk ik toch dat zij de meeste handelingen stellen (of niet stellen) om de hierboven vermelde redenen. Denken wij bijvoorbeeld maar aan een Bill Clinton. Waarom is hij nog altijd zo populair? En waarom was hij niet in staat om weerstand te bieden aan Monica Lewinsky? Toch door zijn karakter en door allerlei invloeden die hij in zijn leven heeft ondergaan. Allen zouden zij dus kunnen zeggen: "Het leven heeft dat van mij gewild."
Ik heb hier al eens woorden aangehaald van romanschrijfster Maria Rosseels, welnu, ik ga dat vandaag nog eens doen omdat zij zo een scherpzinnig waarneemster was van onze moderne tijd. In de jaren '60 vermeldde zij de volgende kenmerken om het succes van de James Bondfilms te verklaren: "Het geloof in de onbeperkte toekomstmogelijkheden van de techniek, de steeds verder doorgevoerde scheiding tussen liefde en seks, het (onbewuste en collectieve) verweer van de man tegen de vrouw in wie hij een gevaarlijke 'bezits-agressiviteit' vermoedt die zijn vrijheid en superieure positie in de wereld bedreigt, positie die hij meent te kunnen handhaven door de vrouw, NIET LANGER GEBONDEN DOOR TABOES EN WETTEN, TE HERLEIDEN TOT EEN GENOTSOBJECT. Een vrijwillig meewerkend object weliswaar, maar toch niet belangrijker dan een pittig glas cognac, een gekruide schotel, een opkikkerend bad." Bepaalde woorden heb ik zelf in hoofdletters gezet omdat ik ze zo belangrijk vind en omdat ze nog altijd zo aktueel zijn. Ik denk niet dat ik daarvoor voorbeelden moet aanhalen om dat aan te tonen, wie ogen in zijn hoofd heeft zal er in allerlei tijdschriften, affiches, reclamecampagnes, enz. genoeg kunnen vinden. Men zou zich dus de vraag kunnen stellen wie er het meest baat heeft gehad bij de seksuele revolutie, de man of de vrouw?
Meer dan veertig jaar geleden was ik een grote fan van de toenmalige Volksunie. Ik ging zelfs, wat ik tot dan toe nooit had gedaan, naar hun meetings en optochten. Die meetings zijn me vooral bijgebleven door de toespraken van Maurits Coppieters die op een bevlogen manier opkwam voor de rechten van het Vlaamse volk. Hij deed dit stijlvol en met grote waardigheid. Een paar jaar later was het aan Hugo Schiltz om meer op de voorgrond te treden al bleef Coppieters een belangrijke troef van de Volksunie. Beiden echter deden een oproep VOOR meer Vlaamse zelfstandigheid maar trokken niet van leer TEGEN andere bevolkingsgroepen. Hoe anders is de toestand daarna geëvolueerd. Dit heeft er toe geleid dat ik me volledig heb afgekeerd van de Vlaamse zaak die stilaan aan het verzanden is in zelfgenoegzaamheid en dus in het vaarwater van de onverdraagzaamheid is beland. Ik had wel kunnen leven in een onafhankelijk Vlaanderen onder leiding van Coppieters & Schiltz maar ik kijk er zeker niet naar uit om dit te doen in een Vlaanderen dat stemt voor politieke figuren die er een sport van schijnen te maken om anderen te beledigen en te vernederen. Maar misschien heeft dit alles gewoon te maken met de tijdsgeest. Waarden als tact, waardigheid en verdraagzaamheid staan nu eenmaal niet meer hoog aangeschreven. Jammer!
Ik kan niet anders dan het positief te noemen dat men iets wil doen om een proper milieu tot stand te brengen maar ik vraag me af of het niet zal blijken nutteloos te zijn rekening houdend met de constante bewapening die er in heel de wereld aan de gang is. Eén grote oorlog en het milieu is weer drastisch verpest. Men moet zich eens voorstellen hoe het milieu geleden heeft onder de Tweede Wereldoorlog! Hele steden die in brand stonden, uitlaatgassen van tanks en niet te vergeten de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. Indien er ons nog ooit zo iets te wachten staat dan is heel die actie van Al Gore een maat voor niets geweest. Daarom zou ik eigenlijk de omgekeerde weg volgen: eerst een onverbiddelijke actie voeren tegen de wapenfabricanten van allerlei slag en dan, wanneer een grote oorlog toch niet mogelijk meer zou zijn bij gebrek aan wapens, de verloedering van het milieu aanpakken. Maar misschien droom ik? De agressie zit waarschijnlijk zo erg in de mensheid ingebakken dat het gewoon hopeloos is om daar iets tegen te ondernemen. Daarom dus richt men zich eerst op het milieu.
Ik heb een tijd geleden eens uiteengezet waarom ik op filmgebied een voorkeur heb voor het genre van de film noir. Dé hoofdreden, naast de expressionistische fotografie, is de aanwezigheid van de bekende "femme fatale", deze onweerstaanbare, uitdagende en gevaarlijke vrouw rond wie het hele verhaal zich dikwijls afspeelt. Zij is de vrouw die de stoere mannenwereld op zijn kop zet gewoon maar door haar uitstraling. Ineens wordt duidelijk dat die macho's misschien wel een paar grijze cellen bezitten maar dat die zich alleszins niet tussen hun oren bevinden. Met open ogen storten zij zich als het ware in de afgrond en dit allemaal om deze vrouw het hof te maken. Meestal weten zij zelfs niet dat zij met een femme fatale te maken hebben. Voor mij wordt de film noir daardoor eigenlijk de illustratie van de superioriteit van de vrouw boven de man. Zij hoeft geen geweld te gebruiken om te domineren, nee, haar hele wezen als vrouw zorgt ervoor dat de man volledig in haar ban geraakt en zijn vroegere overtuigingen overboord gooit. Zij gaat dan meestal wel mee ten onder maar niet zonder de mannelijke held (!) mee te sleuren. Het is dan ook dit type vrouw die ik het meest mis in de hedendaagse films. Zelfs een moderne film noir zoals het knappe "The black Dahlia" van Brian De Palma kon op dat vlak (en alleen op dat vlak) niet volledig overtuigen: Scarlet Johansson stond als femme fatale helemaal in de schaduw van haar vroegere collega's. Ik hoop dus vurig op de comeback van de échte, onvervalste femme fatale!
Aan alle filmliefhebbers wil ik graag de volgende documentaire aanbevelen: "A personal journey with Martin Scorsese through American movies". Deze persoonlijke kijk van Scorsese (regisseur van o.a. "Taxi driver", "Raging bull" en onlangs nog "The departed") is een goed voorbeeld van hoe men de kijker wegwijs kan maken in de filmgeschiedenis en de talrijke filmgenres. Aan de hand van talrijke scènes uit de meest uiteenlopende genres wordt uit de doeken gedaan wat er nu zo bijzonder is aan een bepaalde opname. Zelf ben ik blij dat Scorsese zoveel belang hecht aan de film noir. Daar immers konden regisseurs de meeste risico's nemen en experimenteerden zij met de belichting en andere technische hulpmiddelen omdat die films toch niet veel geld kostten zodat de producers niet al te nauwlettend toekeken. Terwijl ik naar deze documentaire zat te kijken vond ik het eigenaardig dat er geen fragmenten getoond werden uit de films van Hitchcock, Orson Welles, John Huston en andere bekende grootheden. Op het einde verontschuldigt Scorsese zich daarvoor met het argument dat er over die bekende namen al genoeg studies verschenen zijn. Hij wil eerder de aandacht vestigen op de minder bekende namen. Een werkwijze die inderdaad te verdedigen valt. Ook de verbanden die gelegd worden tussen de stijl van een bepaalde film en de tijdsgeest tonen aan dat hier iemand aan het woord is die weet waarover hij het heeft. Ik weet dat Scorsese ook zo een reis door de Italiaanse filmwereld heeft gemaakt. Na wat ik gezien heb over de Amerikaanse films kan ik niet langer wachten om me die DVD ook aan te schaffen.
Ik ben er mij terdege van bewust dat bovenstaande titel nogal hoog (erg hoog!) gegrepen is en dat ik die hier niet kan gaan uitwerken, als ik er al toe in staat zou zijn. Het is alleen maar een gedachte die me de laatste tijd niet los laat en die ik hier eens wil te berde brengen. Het gaat namelijk om het volgende: eeuwen geleden werd er in Europa in de hogere kringen veel Frans gesproken. Denken we maar aan Frederik de Grote die zelfs bevriend was met Voltaire, aan de Russische hoven, aan de talrijke intellectuelen die als tweede taal het Frans vlot beheersten. Na de val van Napoleon is daar langzaam aan verandering in gekomen, deels door eigen schuld. De Engelse taal trad meer en meer op de voorgrond maar tegelijkertijd ook een grotere vulgarisering. Alles werd simpeler en gemakkelijker. Het Franse raffinement werd naar de achtergrond verdreven. Daarom zou ik dus mijn titel willen vervolledigen en schrijven: Opkomst en ondergang van de beschaving aan de hand van de invloed van het Frans. Zei Nietzsche niet dat, wanneer hij aan Europese cultuur dacht, dit voor hem automatisch gelijk stond aan Franse cultuur? En voor zover ik weet was hij een ....Duitser!
"Nosferatu" is een film uit 1922 en toch nog altijd de moeite waard. Ik herinner me dat ik deze film lang geleden op school heb gezien en hoe bepaalde beelden altijd in mijn geheugen zijn blijven hangen. Toen ik hem dan onlangs opnieuw bekeek op DVD herkende ik aanstonds bepaalde scènes, het was alsof ik ze pas een maand geleden had bekeken. Dit maar om te zeggen hoe suggestief regisseur Murnau zijn verhaal wist te vertellen. Aan de DVD is natuurlijk te merken dat het hier om een heel oude film gaat, en doordat het een stomme film betreft, zijn er de onvermijdelijke tussentitels. Maar ondanks deze hinderpalen kan men er nog altijd van genieten. En akelig blijft "Nosferatu" alleszins.
Het is meestal zo dat mensen die fanatiek gelovig zijn nogal huiverig staan tegenover kritisch denkende mensen en tegenover vrouwen. In het eerste geval omdat het hen zou kunnen doen twijfelen aan hun geloof, m.a.w. zij staan dus niet erg sterk in hun schoenen, in het tweede geval omdat zij daardoor in bekoring zouden kunnen gebracht worden, dus ook hier voelen zij zich onzeker. Zij hebben als het ware een panische angst om bezoedeld te geraken, zowel geestelijk als lichamelijk. Hebben deze gelovigen er al eens aan gedacht dat zowel "het denken" als "de vrouwen" geschapen zijn door de God die zij zo vereren? Zij vinden het dus toelaatbaar om een bepaald gedeelte van Zijn schepping te verwerpen! Waar halen zij de onbeschaamdheid vandaan om Hem terecht te wijzen? Godslasterlijk (excusez le mot!) noem ik dat.
Gisteren werd op de TV-zender La Deux (RTBF) het slotconcert van de Kon. Elisabethwedstrijd live uitgezonden. De eerste drie laureaten speelden elk een pianoconcerto. Dat was sowieso prachtig, virtuoos gespeeld en vol muzikaliteit. Na hun optreden volgde echter een bisnummer en dat was nog indrukwekkender. Alle drie speelden zij een Romance van Rachmaninov voor zes handen. Het was een rustig stuk waarbij geen bravoure te pas kwam. Hier kon men deze drie pianovirtuozen ontspannen aan het werk zien en constateren hoe harmonisch zij samen de toetsen op een subtiele wijze beroerden. Zij hadden immers al genoeg getoond dat zij alle knepen van het pianospel onder de knie hadden, dat was hier niet meer nodig. Het optreden van dit trio was echt "un moment plein de tendresse" zoals de presentatrice achteraf gevat opmerkte. Het was ook een voorbeeld van de stelregel: "Eenvoud is het kenmerk van het ware". Een ontroerende avond dus die dank zij de RTBF op een redelijk uur stond geprogrammeerd. Waarvoor dank.
Verleden week is er nog al wat te doen geweest over het briefje van Freya Van den Bossche waarin zij twijfelde of zij wel in staat zou zijn om het fractieleiderschap in de kamer op zich te nemen. Ik ga mij hier niet bezighouden met de vraag of het al dan niet terecht werd gepubliceerd in de pers. Het is nu toch te laat. Gebeurd is gebeurd. Nu we het toch hebben kunnen lezen wil ik er graag het volgende over kwijt. Het siert haar dat zij durft twijfelen, het zijn alleen maar de zelfgenoegzamen die denken dat zij tot alles in staat zijn. Dit voor wat de inhoud van het briefje betreft. Wat mij echter vooral opvalt is haar mooie geschrift ondanks het feit dat het tamelijk vlug zal neergekrabbeld geweest zijn. Haar schrijfwijze weerspiegelt karakter en vrouwelijkheid. En niet onbelangrijk, de spelling is vlekkeloos, maar ik had van haar niet anders verwacht. Over Freya Van den Bossche oordelen mannen nogal erg verdeeld. Het is ook moeilijk om géén oordeel over haar te hebben. Zij steekt haar vrouwelijkheid immers niet onder stoelen of banken zodat men er duidelijk niet naast kan kijken dat het hier om een politicA gaat. Mannen die niet erg oplopen met vrouwen hebben er dan ook plezier in om haar de grond in te boren. Ik poneer hier een tamelijk gewaagde stelling: Zeg me, als man, wat je denkt over Freya Van den Bossche en ik zal zeggen welke ingesteldheid je hebt tegenover vrouwen in het algemeen. Wat men echter ook over haar denke en hoe lang of hoe kort haar politieke carrière nog zal duren, zij is alleszins een vrouw om nooit te vergeten.
Jaren geleden schreef Raymond Van het Groenewoud het lied "Vlaanderen boven". Maar dat was wel ironisch bedoeld, een belangrijke nuance die heel wat Vlamingen vandaag de dag vergeten schijnen te zijn. Voor hen is het écht Vlaanderen boven, punt. In hun zelfgenoegzaamheid (wat we zelf doen, doen we beter!) geloven zij blijkbaar dat Vlaanderen de navel van de wereld is. Interesse voor het buitenland is bijna een zeldzaamheid geworden. Als ik naar de RTBF kijk of naar het Franse Antenne 2 dan constateer ik dat zij daar veel meer buitenlands nieuws geven dan bij ons. Toch raar dat zelfs die chauvinistische Fransen nog meer geïnteresseerd zijn in wat er buiten hun grenzen gebeurt dan wij! Als ik dan bedenk dat men nog maar eens een nieuwe staatshervorming wil om nog meer Vlaanderen te bekomen dan bezorgt me dit stilaan een onbehaaglijk gevoel. Veertig jaar geleden ging ik zelf naar meetings van de toenmalige Volksunie omdat ik van oordeel was dat wij als Vlamingen onheus werden behandeld. Nu constateer ik dat men meer en meer denkt aan een onafhankelijk Vlaanderen (want dat is toch de verborgen agenda?) dat alleszins het mijne niet zal zijn want te egoïstisch, te xenofoob en te provincialistisch. Het fameuze Vlaanderen onder de kerktoren. Al die strijd voor zo een pover resultaat??? Nee, dank u!
"Mogambo" is een niet zo bekende film van John Ford uit de jaren '50, dus zo een halve eeuw oud. Toch is dit nog altijd een zeer onderhoudende prent. Er zit avontuur in, romantiek en humor, een ideale combinatie. En bovenal zijn er de acteurs en vooral actrices. Clark Gable speelt de rol van een stoere bink en Grace Kelly en vooral Ava Gardner zijn de vrouwen die verliefd op hem zijn. De humor zit vooral in de dialogen die Ava Gardner debiteert. Als vrijgevochten en uitdagende vrouw slingert zij iedereen haar waarheden in het gezicht maar dan op zo een manier dat men zich als kijker zit te verkneukelen. Het is werkelijk genieten telkens zij haar stoute mond opent. Daarenboven is zij erg mooi zodat het een plezier is om naar haar te kijken. De eveneens mooie Grace Kelly verbleekt niet weinig naast de flamboyante Gardner. Bij dit alles zijn er dan nog de prachtige opnamen uit Afrika. Kortom, een ideale ontspanningsfilm uit de oude doos.
Ik herinner me een tijd toen de katholieken tegen de socialisten tekeer gingen omdat zij goddelozen waren, verkapte communisten en dus des duivels. Met socialisten omgang hebben was bijna een doodzonde, zo erg werden zij verafschuwd. Als men dit vergelijkt met onze hedendaagse tijd dan is het wel duidelijk dat deze redenen om tegen het socialisme te zijn niet meer geldig zijn. Zij die nu socialisten verafschuwen zijn zelf compleet ongelovig geworden zodat dit religieuze argument volledig vervalt. Het draait hem vandaag de dag om iets anders. Socialisten proberen nog altijd (gelukkig maar!) de meubelen uit de geglobaliseerde brand te redden voor de minder begoede burgers. Als internationaal gerichte ideologie kunnen zij moeilijk anders dan het afzweren van welk racisme en nationalisme dan ook, anders zouden zij NATIONAAL-socialisten zijn! Marokkaanse, Turkse of zwarte arbeiders zijn voor hen in de eerste plaats arbeiders. Wie dus om deze redenen tekeer gaat tegen het socialisme heeft heel wat andere beweegredenen dan vroeger. De afkeer van de katholieken uit het verleden was (achteraf bekeken dan toch) dan wel verkeerd maar hun argumenten waren tenminste eerbaar. Ik zou dit ook willen kunnen zeggen van de huidige tegenstanders van het socialisme maar dat is voor mij een stap te ver. Als voetnoot wil ik er wel aan toevoegen dat ik altijd een voorkeur heb gehad voor losers, winnaars zijn mij te zelfgenoegzaam.
Aanknopend bij wat ik gisteren schreef over onverdraagzaamheid zou ik daar nog willen aan toevoegen dat het streven naar zuiverheid zeker niet de verdraagzaamheid bevordert, wel integendeel. Wie een ideologie of een godsdienst zuiver wil houden moet daarom elke onzuiverheid verwijderen, in beide gevallen dus mensen die niet beantwoorden aan bepaalde religieuze of nationalistische criteria. De uitdrukking "etnische zuivering" slaat de spijker op de kop. Waarom ook niet de term "religieuze zuivering" hanteren? Zuiverheid is een begrip dat men voor alles (kunst, milieu, voeding, enz.) kan gebruiken maar niet als het over mensen gaat. Of hoe iets dat in wezen positief is, nefaste gevolgen kan hebben!
Over verdraagzaamheid is al heel wat te doen geweest de laatste jaren, ik denk dat het niet nodig is om nog eens bepaalde feiten in herinnering te brengen. Misschien is het gemakkelijker om te omschrijven wat ONverdraagzaamheid is. Een goede definitie van dit woord heb ik gevonden in het meeslepend geschreven boek "Proeven van liefde" van Alain de Botton. In één zin zegt hij waarover het eigenlijk gaat: "Onverdraagzaamheid begint met twee elementen, een idee van wat goed en slecht is en de notie dat men anderen niet kan laten leven zonder het licht te zien." Het is niet moeilijk om te zien hoe deze beide kenmerken of één ervan typisch zijn voor allerhande fundamentalisten en fanatici, van welke strekking ze dan ook zijn. Spijtig genoeg mag deze zin niet opgehangen worden in de kieslokalen!
Men zal zich misschien afvragen wie Mai Zetterling is of was, en terecht, want zij is slechts gedurende een beperkte periode een bekende naam geweest. Mai Zetterling was een Zweedse filmregisseuse die in de jaren '60 een paar knappe films heeft gemaakt, waaronder vooral het schandaalverwekkende "Nattlek" haar meest bekende was, overigens een heel goed gemaakte film. Maar daar wil ik het hier niet over hebben. Ik wil hier even de aandacht op haar vestigen omdat zij in mijn ogen een fascinerende en intrigerende vrouw was. Zij was trouwens één van de eerste vrouwelijke cineasten, dat alleen al is niet niks. De paar foto's die ik van haar ken en wat ik toendertijd over haar gelezen had, bleven me al die jaren achtervolgen. Onlangs heb ik haar autobiografie ("All those tomorrows") via het internet ( via het onovertrefbare Amazon) besteld en nu weet ik het zeker dat zij een speciale, lichtjes excentrieke vrouw was. Wat ik vroeger alleen maar had vermoed, werd nu door haar memoires bevestigd. Natuurlijk ben ik er me van bewust dat men zulke memoires met een korreltje zout moet nemen, vooral wanneer men voelt dat de persoon in kwestie zich alleen maar van zijn of haar mooiste kant wil laten zien. Bij Mai Zetterling is dit echter niet het geval. Om één voorbeeld te vermelden: wanneer zij het heeft over haar tweede huwelijk en de mislukking ervan, dan beschrijft zij die pijnlijke geschiedenis in de derde persoon en op een lichtjes ironische manier. Zij begint zelfs met te zeggen dat zij niet alleen de leading lady was van die hele historie, maar ook wel de clown. Ook in andere gedeelten geeft zij grif haar zwakheden en gebreken toe zodat men haar dus ook wel mag geloven wanneer zij het heeft over haar kwaliteiten. Beiden houden elkaar in evenwicht. Ook getuigt het boek van zin voor humor en is het goed geschreven. Bovendien geeft zij blijk van een grote intelligentie en een intuïtief scherp aanvoelen van de werkelijkheid. Kortom, een interessant boek van een prachtvrouw.
De Vlaamse Fatma Pehlivan (van Turkse afkomst) is er het beste bewijs van hoe mensen van vreemde afkomst zich kunnen integreren in onze Europese maatschappij zonder daarom hun eigen cultuur op te geven. Iemand die thuis is in twee culturen heeft toch een ruimere visie dan iemand met maar één cultuur. Tijdens het lezen van haar boek "Enkele reis Istanboel/Brussel Wetstraat" had ik de hele tijd de indruk dat zij dezelfde waarden verdedigt die haar partijgenote Freya Van den Bossche eveneens aanhangt. Het is dan ook volkomen terecht dat zij op het einde het volgende schrijft: "Mocht ik in Turkije leven, dan zou ik voor dezelfde normen en waarden opkomen." Inderdaad, dezelfde normen en waarden, maar vanuit een andere gezichtshoek. Als zo iets al de Vlaamse identiteit doet wankelen dan is het maar povertjes gesteld met die identiteit!
Een tijd geleden verscheen een prachtig boek van Rik Torfs met als titel: "Lof der lankmoedigheid." Ik heb het bijna in één ruk uitgelezen omdat het ontelbare originele gedachtenkronkels bevat en prachtig geschreven is. Ik bots nu weer toevallig op een paar zinnen die ik graag wil citeren: "Een messias heeft nood aan hevig licht dat de omstanders in de ogen schijnt. Hij moet zoveel licht uitstralen dat de toeschouwer wordt verblind en niet scherp meer ziet. Want elk detail ontmaskert de leider. Het detail is alledaags, waardoor het tot ontnuchtering aanzet. Een jasje kan taaier zijn dan een alomvattende theorie." Dit doet me denken aan de opmerkingen die de Franse essayist Roland Barthes ooit maakte over de films van Antonioni. Door hun subtiel verbeelde kijk op de werkelijkheid waren zij de perfecte tegenhanger van de machtigen der aarde die volgens Barthes hun macht zouden verliezen indien zij wat aandachtiger zouden kijken want dan zouden zij zelf wel zien dat hun theorieën niet kloppen. Scherp zien dus als tegengewicht voor totalitair denken.
De beroemde musical "My Fair Lady" met een schitterende Rex Harrison en een verrukkelijke Audrey Hepburn in de hoofdrollen, is voor mij niet gewoon maar een romantisch verhaal over een leraar die verliefd wordt op zijn pupil maar heeft als thema vooral de liefde voor taal. Professor Henry Higgins bezingt (letterlijk) in verschillende scènes de glorie van de Engelse taal en hij is van plan om dat over te brengen op het bloemenmeisje Eliza Doolittle die een afschuwelijk taaltje spreekt. Hij gaat een weddenschap aan dat hij van haar een echte lady kan maken dus iemand die het Engels op een beschaafde manier uitspreekt in plaats van het te verkrachten. Voor mij is dit het ware hoofdthema van deze film. Ik kan me geen andere film herinneren waarin een taal met zo veel enthoesiasme lof wordt toegezwaaid. Hierbij aansluitend zou ik graag zien dat hier in Vlaanderen ook eens een professor Higgins opstaat die de pracht van het Nederlands weet aan de man (en de vrouw) te brengen want sedert de onvolprezen Johan Anthierens niet meer onder ons is, zie ik niemand meer die zich daar wat van aantrekt. En ten onrechte, want als men van vreemdelingen verlangt dat zij Algemeen Nederlands leren dan zou het toch maar logisch zijn dat men zelf goed Nederlands spreekt want welke taal moeten die nieuwkomers dan wél leren, Antwerps misschien, Brussels, West-Vlaams??? Kijk naar de Fransen, zij verwachten dat hun taal goed gesproken wordt maar zij tonen zelf het voorbeeld door hun respectvolle omgang met de Franse taal.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
