Adios Potosi, adios La Paz, adios Bolivia! We zitten dus terug in Peru. Hoera, het weer is hier zalig en de mensen zijn ongelooflijk vriendelijk. Eigenlijk zijn we nu nog alleen maar aan het genieten van de sfeer en al het goede wat Peru te bieden heeft. Gisteren bezochten we het monasterio La recoleta, een jezuietenklooster. Heel apart, anders dan andere kloosters met een mooie bibliotheek en fauna en flora van de amazone. Ook mummies die gevonden werden na vulkaanuitbarstingen. Echt de moeite waard! Ook vandaag, zondag was er in Arequipa weer een hele grote parade (naar t schijnt doen ze dat elke zondag) Er liepen zo·n 40 tal groepen in mee en het thema was veiligheid in het verkeer. Geloof me, dat is echt wel nodig want iedereen doet maar waar ze zin in hebben. Het gekke is dat als de stoet gedaan is iedereen weer doet zoals voordien. vb.. een kind liep in de stoet met een plaat waar in t groot op staat: gebruik het zebrapad. Datzelfde kind steekt met de plaat nog in de handen na de stoet, aan de hand van mama, op de verkeerde plaats over en wordt dan door de politie terecht gewezen maar ze doen toch iets e!! Morgen vertrekken we weer richting Pisco. Wendy, je begint af te tellen e. Laat ons zo vlug mogelijk iets weten. Mucha suerte, wij duimen zenne. Zien je graag. Kathleen, blijf ons volgen he. love you.
We zitten dus in Potosi, warm overdag, ijzig koud s nachts maar met vijf dekens op uw lijf voel je dat toch niet. In de zilvermijnen idem dito, bij de start echt wel koud maar hoe dieper je gaat hoe heter het wordt. Voor ons was dat al een probleem je moet niet vragen wat dat is voor die gasten die daar werken. En dan spreken we wel van werken en niet van lanterfanten he. De hoogte speelt ons ook nog altijd parten. De mijnen liggen hier wel op 4500m hoogte dus niet zoals bij ons heel diep maar heel hoog. Die mannen duwen die karretjes van 1,5 ton door gangen waar zelfs Pol en Marijke zich nog serieus moeten bukken. Door stof en slijk voor een schamel maandloon van ongeveer 100 bolivianos (85 bolivianos = 10 euro) en dan mogen ze nog blij zijn als ze de pensioengerechtigde leeftijd halen. t Is in ieder geval de moeite waard om gezien te hebben. Vandaag bezochten we la casa de moneda, het gebouw waar al 500 jaar munten worden geslagen. (nu niet meer) Die machinerie hebben we nog nergens gezien! Foto s spijtig genoeg niet toegelaten. We zijn het in Bolivia eigenlijk een beetje beu en denken er aan om morgen of overmorgen terug richting Peru te trekken. Dat laten we jullie nog weten. groetjes en tot binnenkort (ja, wij beginnen ook al af te tellen)
