We moeten de bus van 21u30 naar santa Cruz hebben. We geven, zoals altijd, onze rugzakken op voorhand af dan kunnen ze die al in de betreffende bus inladen maar wat had je gedacht... Op de bus wordt het uur verandert naar 22u30 (er vertrekt ook een bus om 22u30) maar waar hebben ze dan onze rugzakken ingestopt??????? We vragen het aan een van de verantwoordelijken en die zegt dat die bus juist vertrekt. Hij loopt zich te pletter maar wat denk je: bus weg, rugzakken weg! Dat is in ieder geval wat wij denken. De buschauffeur van de andere bus trekt de bagagebak nog eens open om andere spullen in te laden en wij dachten laat ons maar eens loeren, je weet maar nooit. En... inderdaad, onze rugzakken zitten in de juiste bus waar ze ondertussen ook weer het uur verandert hebben. Kunnen jullie nog volgen? Wij met veel moeite. De zotten zijn ook de wereld niet uit, ik heb er echt een trauma aan overgehouden. De rit die normaal 12u moet duren wordt een dodenrit van 9uur. Dat het langs de kant van de weg vol staat met kruisjes van overleden automobilisten is echt niet te verwonderen! In Santa Cruz is echt niets te beleven. We bezoeken, een strand in de buurt maar water is er niet en er is zoveel wind dat we worden gezandstraald. We gaan eten in een Irish pub waar ze gene guinness hebben maar hun Irish stew was ongelooflijk lekker. Een nieuwe busrit richting Sucre brengt weer wat nieuws mee. 15uur enkel op zandwegen met heel veel putten dus van slapen kwam er al niks terecht. Na vijf uur rijden begonnen er mensen te reclameren dat er niet gestopt werd. Een paar minuten later stopt hij inderdaad, gewoon langs de kant van de weg. Voor de mannen natuurlijk geen probleem, voor de plaatselijke vrouwen ook niet, die zetten zicht neer met hun lange rokken rondom hen en niemand ziet wat maar wat voor ons vrouwen met een lange broek??? Ik vraag aan de chauffeur: y los mujeres? (hoe moet dat voor de vrouwen) en die vent doet daar zo teken van: doe maar he. Ik maak mij natuurlijk kwaad en roep: esta normal, of wa, debiel!!!!! Hij doet gewoon of ik sta daar niet. Ik heb Francois dan maar voor paravan laten spelen en al goed ook want voor de rest van de tijd is hij dus niet meer gestopt tot we op bestemming waren. In Sucre is het ineens een pak kouder. We hebben een trui en een jas nodig. De stad is niet onaardig maar veel is er niet te zien. We bezoeken een park waar sporen te zien zijn van dino's. Sporen die bij toeval ontdekt zijn door afgravingen door een cementfabriek. We zitten ondertussen al in Tarija waar we grote watervallen hebben bezocht(alleen was er geen water) Vandaag rusten we even uit en morgen vertrekken we naar Potosi naar de zilvermijnen. Later meer daarover.
PS Erna zorg maar dat je weer rap op de been bent. Nog altijd geen geboorte in de familie? Wendy, je begint af te tellen he! Maria, altijd druk aan t werken zeker! En al de anderen hou jullie goed!
