Ik ben Julie
Ik ben een vrouw en woon in naast mijn buren (België) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 23/11/1997 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paardrijden, chiro, schrijven.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Project X
Because I want to be that girl
13-02-2014
afwezigheid
Morgen en overmorgen zal ik niet de kans krijgen om ook maar iets te plaatsen. Ik ga namelijk bij een vriendin slapen (Feesje!) Het zal me goed doen om even een dag zonder zorgen te hebben, buiten als ik me moet omkleden dan want na 2 weken 'clean' te blijven heb ik me gisteren dan toch weer gesneden. Het duurt eeuwen voordat sneden verdwijnen. Daarom zeg ik nu al, begin er niet aan. Ik haat mezelf nog steeds dat ik ooit dat mes heb genomen en begonnen ben en waarom zelf? Op het moment dat je het doet is er niks aan de hand, maar erna is het enkel erger. Want dan begin je je te realiseren wat je zojuist hebt gedaan. Waarom doe ik dit? Vandaag ben ik toch ook clean gebleven en ik hoop dat ik het nu wel kan volhouden. Net zoals ik ook hoop dat ik gewoonweg alles kan volhouden, want daarnet ben ik al op Skype geweest, goed het is wel sociale media maar het was gewoon omdat een vriendin het vroeg en misschien had ik een heel klein beetje behoefte aan een gesprek.
Nou goed ik ben weer helemaal aan het uitweiden, het was dus gewoon om te zeggen dat ik morgen en misschien overmorgen niets meer van me zal laten horen. Hopelijk tot snel!
Ik ben net niet gebuisd op mijn herhalingstest van wiskunde en toch ben ik reuzeblij, dit omdat bijna iedereen die ik ongeveer ken gebuisd is en omdat het gemiddelde al 47% is.
Het is wel al officieel dat ik de vervangster van chemie en biologie niet graag heb. Ken je dat? Een persoon zien of ermee praten en gewoon weg weten dat je nooit echt vrienden met die persoon zal worden? Ik probeer mijn vooroordelen af te schuiven en te wachten tot ik echt een volledig gesprek met haar/hem heb gehad. Maar na de 3de les wist ik al zeker dat ik de vervangster niet graag heb. Ik voel me best gemeen daardoor, maar ik weet dat het niet zal klikken met haar.
De jongen waarvoor ik een gedicht moet schrijven heet naar het schijnt een heel mooi en vriendelijk gedicht geschreven, dus voel ik me verplicht omdat ook te doen. Ik bedoel hij heeft ook wel goede kanten, want hoewel ik hem ook al niet zo graag heb het is niet dat ik hem niet afkan. Hij is best grappig, sociaal en misschien een heel klein beetje knap.. Jammer dat hij daarvan op de hoogte is.
Bij het paardrijden mocht ik op mijn oude lievelingspaard rijden. Het heeft me best wel geholpen. Want na zware inspanning en het gevoel dat je het goed hebt gedaan, lijkt het of mijn stress is gezakt en misschien voor een tijdje zelfs is weg gegaan. De tijd die ik doorbreng met dat paard is een van de beste die ik kende. Dieren zijn soms zoveel beter als mensen..
Mijn huiswerk heb ik heel mooi links laten liggen :/ Ik heb nu meer zin om nu te rusten en dan rond 20 u 30 of 21 uur pas te beginnen om dan een groot stuk lang door te leren. Ik denk dat het op tijd gaan slapen ritueel even opzij mag geschoven worden. Want het zijn mijn resultaten die ik wil veranderen. En die test van aardrijkskunde moet goed zijn! Aangezien we slechts twee testen gaan hebben gedaan voor het rapport en ik op de eerste slechts een 2/10 heb gehaald. Hoe kan het dat die 'coole gasten' met 'niet' leren nu zo een goede punten halen? *zucht*
Ik heb het gevoel dat ik nooit mijn doel ga halen en de laatste tijd heb ik steeds meer last van kleine paniekaanvallen waarbij ik amper kan ademen. Vroeger heb ik ongeveer hetzelfde meegemaakt, maar toen was ik 11 en had ik misschien een klein beetje heimwee. Nu weet ik niet wat mijn probleem is. Toen ik op de trap weer zo'n aanval had, vertelde ik het aan een vriendin en het enige wat ik kreeg was : "Das wel vreemd" waarna ze verder begon te praten tegen iemand anders. Dat was nu is het meisje dat ik mijn beste vriendin durf te noemen.
Nu lijkt het opeens of de paniekaanval in een minder erge situatie is blijven hangen, waardoor ik een druk voel op mijn borst en wat ik ook doe ik win de strijd om los te breken niet. Het is alsof ik ergens heel erg ver in mijn lichaam zit en er niet uit kan komen en gewoonweg niet genoeg lucht krijg.
Ik ben waarschijnlijk de enige die zoiets heeft, want zo voel ik me wel.. Alleen. Want zoals mijn 'vriendin' al zei, ik ben gewoon vreemd.
Daar gaat mijn goede voornemen om vroeg op te staan, hoewel ik wel op tijd kwam had ik toch niet genoeg tijd om Nederlands nog even na te kijken. Nu heb ik al de hele tijd het gevoel dat ik die test heb gefaald.
Mijn eerste dag zonder facebook, twitter, Skype en snapchat valt al heel goed mee. Mijn twitter app heb ik verwijdert, mijn Skype staat op offline, facebook ook en snapchat negeer ik gewoon.
Vandaag heb ik echter nog niks gedaan. Ik had dan ook geen huiswerk, maar ik had de extra tijd kunnen steken in mijn project voor geschiedenis of in het lezen van mijn boek, dat als ik dat had gedaan nu vast uit zou zijn geweesr.
Ik heb het gevoel dat het berichtje vandaag wat kort zal zijn, omdat ik werkelijk niks heb gedaan.
We moeten nu wel in groepjes werken bij latijn. Toen hebben we een tekst gekregen die we dan zelf moeten vertalen, analyseren en bespreken. Dit in een groepje van 3. De 2 jongens met wie ik deze opdracht moet vervullen vallen best wel mee, al voel ik me best wel uitgesloten.
Biologie is ook best onverstaanbaar geworden met als gevolg dat ik waarschijnlijk gewoon de leerstof klakkeloos van buiten zal leren, zonder deze te begrijpen. Met als gevolg weer te falen.
Best een teleurstellende dag dus. Wat best wel mijn eigen fout is.. Maar er moet altijd wel iets positief zijn. Zo moet ik ook denken.. Positief. Straks zal ik lezen en ik heb tenminste mijn eerste opdracht al een dag lang vol gehouden.
--> Een maand lang sociale netwerken vermijden.. Hiermee bedoel ik Skype, twitter en facebook.
--> Meditatie/yoga
-->Exercise
-->Lezen
Omdat de eerste 'opdracht' een maand lang zal duren zal ook deze site of the week een maand duren. Ik zal wel proberen zoveel mogelijk wekelijkse verslagen te geven, om mezelf een reden te geven om door te zetten.
De moeilijkste stap lijkt mij een maand lang de sociale netwerken te vermijden, daarom zal ik aan een vriendin vragen om me een dagelijks verslag uit te brengen van wat er in belangrijke groepen gebeurt en of ze me sommige documenten kan doorsturen.
Hoewel ik mijn dag best goed begon door vroeger dan verwacht op te staan, voelde ik me op de een of andere manier opgesloten. Alsof de wereld van buitenaf op me drukte en de ik die ik wil worden, wou niet naar buiten komen. Het benam me de adem en ik vond mezelf laf omdat ik niet durfde te spreken, wanneer ik de kans ertoe kreeg.
Na meerdere tegenslagen van slechte testen, hoop ik toch goede punten te krijgen voor de test van wiskunde. Mijn vrienden zagen niet in dat ik me slecht voelde vandaag, niet dat ik dat wou want als ik toon dat ik me slecht voel, lijk ik een aandachtskind, maar als ik het niet doe, blijf ik vast zitten. Dit zal een probleem zijn waar ik nog lang zal mee te kampen hebben. Een confrontatie met mezelf dat ik niet lijk te winnen.
Ik moet tegen volgende week een gedicht schrijven voor iemand uit mijn klas. Een project dat nog interessant zou zijn, als ik niet de persoon had genomen voor wie ik het net echt niet wil doen. Ik heb wel 1 ideetje, maar het lijkt me te gemeen om het luidop te durven uitspreken.
'Je vindt jezelf geweldig,
wat heel spijtig is
want hoewel ik denk dat je soms best wel leuk kan zijn
dat beeld geef je me totaal niet'
Het lijkt niet zo gemeen, en waarschijnlijk valt het ook best wel mee. Maar het is niet aan mij om die woorden uit te spreken, want hoewel hij het verdient om eens de waarheid te horen, uit mijn mond is het voor hem niets waard en voor mij des te meer. De schrik dat iedereen me zou haten is te groot.
Ik heb steeds het gevoel dat de richting te zwaar voor me is en hoewel ik denk dat de kans er is dat ik er dit jaar nog door ben, denk ik ook dat ik volgend jaar in een zwart gat zal vallen waarbij iedereen zal afstuderen en ik alleen achter blijf. Ik heb vrienden die een jaar ouder zijn als mij en ik heb nu al het gevoel dat ik hun verloren heb. Wat als ik volgend jaar ook nog al de rest verlies?
Al heel mijn leven hebben de mensen van wie ik het meeste hield me verlaten. Na mijn 6de middelbaar (als ik slaag) ga ik studeren, waarschijnlijk ver weg bij degene die ik ken en het meeste zal missen. Want ik weet dat terwijl zij een nieuw leven met gemak kunnen opbouwen dat ik er problemen mee zal hebben. Want ik ben niet meer zo sociaal, ik hoor er gewoon niet bij.
Mensen hebben me al meermaals raar genoemd. Vroeger iets om mee te lachen, want normaal is ook maar saai. Maar nu? Normaal associeer ik met de leuke, coole meisjes die uitgaan tot midden in de nacht en vele vrienden hebben. Wat ben ik? Een wannabe, het meisje dat nooit goed genoeg zal zijn, of gewoonweg raar.
Misschien onderschat ik mezelf gewoon. Ik ben niet zo lelijk, denk ik toch. Ik ben ook niet mooi, maar lelijk ook niet. In dat opzicht ben ik misschien dan toch normaal? Misschien ben ik zelfs slimmer dan ik zelf denk en misschien haal ik het wel en studeer ik volgend jaar gewoon mee af met mijn vrienden. En misschien moet ik niet van alles iets negatief maken en gewoon genieten van mijn leven? Er moet toch altijd wel iets zijn waar je van kunt genieten? Ik geniet van het schrijven, mijn diepliggende problemen op te graven en mijn mentale wonden uit te laten bloeden als zwarte inkt op papier. Later lees ik dit terug en denk ik na over hoe goed het is om te veranderen en dan lach ik bij mezelf en zal ik trots op me zijn bij de aanblik van wat ik heb bereikt. Zie je wel, ik kan best positief denken.
