Het ongeluk waakt. Er is niet veel wat ik kan verliezen. Gerief kwijtspelen uitgezonderd heb ik nog niet veel verliezen geleden. Eens een waaierige witte rok in Valencia. Die reis ben ik ongelooflijk veel kwijt gespeeld. Mijn paspoort (ik kon het land niet meer uit), 250 euro's (ik kon er zelfs geen bed huren), wat waardigheid (omtrent bikinilijnen & bikini's), maar het enige waar ik nog om mijmer is die rok. Hij was vervaardigd uit de fijnste stof. Helemaal acru-wit met aan het uiteinde hoogblauwe bloemmotiefjes & wat blinkering in gewoven. De rok maakte mij een meisje van de zee. Wind was mijn beste vriend & rondjes draaien mijn favoriete hobby. Maar 't is weg. Toen wist ik wat verliezen was. Het stilzwijgend aanvaarden dat iets mooi nooit meer er zal zijn. En nu ondergaat mijn hart opnieuw diezelfde druk. Deze keer om een boek. Odinekes boek. Louis Paul Boons idee. Een goeie maand lang kon ik me laten meedragen door Odines gedachtes & Pauls woorden. Maar ik heb het boek gewisseld tegen geld. Ttz, ik haalde geld uit de muur (pinnen!) & Odine liet ik liggen op de elektriciteitsbak. Maar als ik weer wat geld heb, koop ik haar terug. Vapeur ging net mijn zijn nicht-die-een-hart-krijgt & de reiziger naar Brussel. Daar zal ik geduldig wachten. En kijk: nu wacht ik ook. (Op Bobbe) Normaal had ik gelezen, maar nu schreef ik. Misschien is verliezen dan toch niet zo slecht. Alhoewel.
