In het stille duister,
rolt er een traan over mijn wang.
Ik word stilaan...
van een nieuwe morgen bang.
Ik leef in het verleden,
ik leef in het vandaag.
Maar hoelang het nog gaat duren,
dat is de grote vraag.
In stille duisterheden,
herken ik op mijn gezicht
de schaduw van een traan ,
dansend, in het licht.
een traan van verdriet,
die niemand ziet.
een traan, omdat ik het niet kan verstaan,
hij verdiende dit echt niet.
Waarvoor hebben mijn zorgen nu nog nut?
Ik leef vandaag, niet morgen!
Dus leef ik best ...
ook zonder zorgen!
Mijn gedachten zijn niet hier.
Ze zijn op reis, naar een ander land.
Mijn tranen hier achterlatend.
Zo dichtbij ... maar in kilometers
een hemelsgrote afstand.
vatten, kan ik het nog steeds niet.
het begrijpen evenmin.
Hoe kan iemand zo levenslustig
zo ontnomen worden van zijn levenszin.
Ik zeg dus geen vaarwel..
Hopelijk heb ik daarin gelijk...
Ik zeg gewoon...
Tot kijk!
(c) Hans Mennes - 22/ 06 - 0:30
22-06-2012 om 00:28
geschreven door Mennes H.
