Leef, maar laat je niet leven Een kijk in mijn leven, een kijk in mijn hoofd.
Je kan het lezen, en ik hoop dat je er van geniet. Maar probeer ze niet te begrijpen, want dat kan je toch niet.
08-06-2012
Ik mis hem
Een lichte zomerwind die door de straten haar weg zoekt. Vogeltjes die , ondanks in de war te zijn, zachtjes hun lenteliederen fluiten. En ik zit hier, aan mijn bureau. Een cursus links van mij, enkele cursussen rechts en voor mij mijn laptop. Dikwijls heb ik zoveel werk, dat ik eigenlijk niet weet wat doen. En wanneer ik op die vorige zin terug kijk, klinkt het vrij idioot. De examens verlopen niet al te vlot, de buizen volgen elkander op in een tempo dat ik niet voor mogelijk hield. Maar mijn gedachten kan ik er niet bij houden, ze fladderen rond. Ze vangen heeft geen zin. De helft van mijn hoofd zit bij de voetbal , de andere helft zit in Spanje. En ondanks dat in Spanje de zon reeds schijnt zoals die twee 'hete' weken die we hier gehad hebben, overtrekt er iets die mooie gedachte. Ik kan niet 'zonnig' zijn, niet blij. Gisteren is nonkel Paul terug in observatie genomen in het ziekenhuis. Het ziet er echt niet goed uit.
Nonkel Paul is al meer dan 10 jaar geleden het grauwe, grijze België ontvlucht. Niet bang van belagers, geweld maar van het politieke systeem. Althans dat vermoed ik, dat hij in Spanje is gaan wonen omdat ze hier enorm veel belastingen betaalden. Mijn nonkel is getrouwd , dus ik kreeg er een tante bij, Tante Marina. Samen zijn ze hun droom achterna gegaan, die lag niet hier. Eerst kochten ze een huisje daar in Torrevieja. Officieel klonk het : ' om op vakantie te gaan' . Maar stil, in hun harten droomde ze er beide van om daar hun nest te maken om daar een plaats te veroveren en om daar hun droom tot werkelijkheid te laten geschiedde. En inderdaad, na 3 jaar fungeren als vakantiehuis promoveerde het mooie huisje naar een vaste verblijfplaats. Ze vertrokken beide , samen, met elkaar naar Spanje. Uiteraard zijn ze niet onbezonnen te werk gegaan. Eerst hadden ze hier in België, een Spaanse cursus gevolgd. De taal beheersten ze dus wel deftig! Daarna gingen ze in Spanje zelf op zoek naar werk. Ze begonnen in het toepasselijke frituur 'Belgica'. Na een paar maanden die dienden om ervaring op te doen stapten ze over naar een gezellig cafeetje. Een mooie bar uitgehouwen in de rotsen. Maar dat bleek hun eerste tegenslag, hun baas zette zich na een paar maanden pardoes de straat op. Daar stonden ze dan, zonder werk. Op die moment hebben ze dan samen beslist om ervoor te gaan, hun droom : een eigen zaak uit de grond te stampen.
Vorig jaar, na 2 jaren van hard werken en zwoegen stond hun zaak eindelijk goed op punt. Het draaide, was bekend in Nederland en Engeland. Ze hadden 'naam' gemaakt en een vast cliënteel opgebouwd. Maar net wanneer alles zo mooi leek, net wanneer alles zo op de pootje viel sloeg het noodlot toe. Onder de naam 'kanker' maakte die het leven van mijn eens zo ondernemende nonkel tot een slopende nachtmerrie.
In september '11 ben ik er op vakantie geweest. Toen al, zat er een heel andere nonkel voor mij. Nog wel steeds die nonkel met die wijze woorden, die stille raad en goedkeurende blik. Die nonkel waarvan ik chips mocht nemen à volonté omdat je ten slotte maar één keer leeft. Die nonkel die genoot van het leven, het leven van zijn droom. maar de nonkel die daar toen zat, zat in een rolstoel. Zijn rechterhelft van zijn lichaam was lam. Ik heb hem letterlijk zien aftakelen ,daar in september. Toen ik er de eerste dagen verbleef kon hij nog mee met hulp het zwembad in. Maar wanneer ik na een 7 dagen terug vertrok kon hij zelfs dat niet meer. Ik weet nog goed, die laatste blik, die slik toen ik afscheid van hem nam. Nog nooit had ik zo een moment gehad waarop ik dacht: ' misschien is het wel de laatste keer'. Die nonkel , waar ik in stilte zo naar opkijk om zijn drive, om zijn kijk op het leven.
Na die reis heb ik enorm veel respect gekregen voor mijn tante. Hoe zij , dag in dag uit, voor nonkel Paul zorgt. Hoe zij het daar draaiende houd met een 'vod' van een vent. Want als we eerlijk zijn, zo is het nu. Die eens zo bedrijvige, slimme en vooral nuchtere mens van weleer die is er gewoonweg niet meer.
Nu, 8 juni 2012 is mijn nonkel terug opgenomen in het ziekenhuis voor observatie. Ik denk er veel aan, in stilte. Waar niemand mijn verdriet kan zien. Het lijkt zo raar, hoe een nonkel die zo ver van je leeft en die je zo weinig ziet toch zoveel voor je kan betekenen. Voor mijn bureau hangt een foto van hen. Het is al gebeurd dat wanneer ik er naar kijk ik spontaan in tranen uitbarst. Ik wil mijn nonkel terug, die eens zo bedrijvige, levendige man. Ik keek er zo naar op. Hij is zijn droom achterna gegaan en net wanneer die op zijn punt stond... stort het leven alweer in.
In mijn hoofd blijft hij mijn nonkel. Een man die geniet van het leven, een man die zoveel wijsheid uitstraalt en die wijsheid ook in de praktijk kan brengen. Die man, die stille , wijze nonkel.
