Meer informatie over heksenmieke vind je hier: http://www.heksenmieke.be/fotos/

bron: http://kleinekatrijne.nl/wat-zijn-zonnekindpoppen/

De zonnekindpoppen komen oorspronkelijk uit de antroposofie en ze worden daarom ook wel antroposofische poppen, steinerpoppen of waldorfpoppen genoemd. Rudolf Steiner gaf de ouders van de eerste school die hij oprichtte aanwijzingen hoe ze een pop konden maken voor hun kind. Er zit een hele filosofie achter en daarom zien de poppen eruit zoals ze eruit zien.

Zonnekindpoppen hebben een heel specifieke vormgeving en uitstraling en dat is niet voor niets zo. Het uiterlijk van de pop wordt gevormd met als basisidee dat de pop symbool staat voor de mens. En dan ook nog als symbool voor het meest zuivere en ideale aan de mens. 

Als eerste betekent dit dat de pop zo gevormd is dat de verhoudingen kloppen met de verhoudingen die een mens ook heeft. Het hoofd heeft een bepaalde grootte ten opzichte van het bovenlichaam en de armen en benen hebben ook een lengte die daarmee in verhouding klopt. 

Wat verder erg opvalt aan deze poppen idat ze geen echte gezichtsexpressie hebben, ze hebben een neutrale uitdrukking. In het gezicht worden slechts op een eenvoudige manier de ogen en de mond aangegeven. Meestal worden ze geborduurd, maar soms zelfs alleen getekend met een potlood.

Dit gebrek aan expressie heeft een nut. Hierdoor krijgt het kind alle ruimte om met zijn of haar fantasie te bedenken en in te vullen hoe de pop zich voelt. Zo kan de pop lachen of verdrietig zijn en wakker zijn of slapen.

Rudolf Steiner gaf aan dat dit nodig is voor een goede ontwikkeling van de hersenen. De hersenen vormen zich volgens hem door de fantasie van het kind. Door bij een expressieloos poppengezicht een innerlijke voorstelling te maken van de pop wanneer ze heel blij is of juist wanneer ze huilt, is het kind dus op dat moment actief zijn hersenen aan het trainen en ontwikkelen. Die fantasie lijkt in eerste instantie misschien slechts kinderspel en daardoor niet zo heel belangrijk, maar niets is minder waar.

Hoe ik de workshop ervaarde

Ik zou studeren aan Studio Herman Teirlinck en het beslist gaan maken in mijn leven.

Ik zou schitteren op de televisie, op toneel, beroemd worden!

De jaren verstreken en mijn grote meisjesdroom verdween achter de coulissen.

Van thuis uit werd ik weinig gestuurd, laat staan gemotiveerd om mijn dromen na te jagen.

Mijn jeugdjaren waren niet de beste uit mijn leven, mijn verdriet en frustraties verdwenen in de massa's gedichten die ik schreef.

Even in mijn eigen wereld, waarin niemand mij stoorde en ik voor mijzelf een plaatsje vond om tot rust te komen.

Als keuzevak volgde ik op school "drama", maar dit gaf me weinig voldoening.

Toen ik 15 werd gaf ik school op, en ging ik deeltijds onderwijs doen.  Horeca, en hoewel je in deze branche echt wel creatief kan om springen en fantasieën op tafel kan toveren, bleef mijn "leertijd" beperkt tot het voederen van het schoolrestaurant.

Het is pas jaren later dat ik mijn creatieve knobbel ontdek en geloof krijg ik mijn eigen kunnen.

Naaien is bij mij ontstaan vanuit mijn korte benen en té lange broeken. De kriebel om zelf dingen te creëren woekerde en ik ging les volgen aan het CVO in Sint-Truiden.  Na enkele lessen hield ik het echter voor bekeken, te weinig mogelijkheid om mijn eigen creativiteit aan banen te leggen, en ging verder met zelfstudie.

Mijn kinderen werden geboren en ik naai sindsdien nog uitsluitend voor hen, alles kan en alles mag, ik hou van kleuren, retro, en niet alledaags, ideaal publiek!

Op de school van mijn kinderen waren ze erg onder de indruk van mijn creatieve mind, being out-of-the-box, ik mocht er heel wat activiteiten organiseren onder andere voor Halloween, Pasen, ik bedacht dan allerlei spelletjes en activiteiten voor een namiddag vol pret.

Mijn zelfvertrouwen in mijn creatieve ik, is vooral gegroeid vanuit de school. Alles begon met missie raket, de droom van een kind.  Een droom over een raket op de speelplaats! Er volgde nog een hippe leescaravan en een superheld die vanuit de kinderen groeide, gaf de caravan een mooie afwerking.  Om tot een superheld te komen bedacht ik een gezelschapspel, waarbij ze stap voor stap hun eigen klassuperheld ontwikkelden,   Van al deze superhelden maakte ik er uiteindelijk 1.  Je kan deze ook zien in het filmpje dat volgt, een compilatie van de, voor mij, bijzonderste creaties. 

 veel liefs,

Tamara