Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam azerius.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 23/02/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, lezen.
Sinds begin 2007 ben ik voor de derde keer op zoek gegaan naar mezelf aan de hand van een psychiater. Na 5 maanden thera
Iedereen is welkom zijn of haar schrijfsels in dit boek te deponeren.
Me, myself and borderline
Ik en mijn borderline persoon
17-06-2009
Een verloren ziel, verloren gelopen op het internet, stuitend op mijn blog en blijkbaar getroffen. Een mail ter herkenning van haar getroffenheid en zo kom ik ook terug te weten dat ik ergens op het wereldwijde web een blog heb staan waar anoniem diepe dingen van mijn ik gedeeld worden met meerdere anoniemen.
Het heeft me in ieder geval gemotiveerd om nog eens wat te bloggen. Hoewel het moeilijk is te bepalen wat ik zal delen, waar te beginnen en waar te eindigen. De beu waar ik inzit zal hier ook wel iets mee te maken hebben, maar hierover uitwijden zou een start nemen zijn bij het einde, het hier en nu, terwijl het misschien duidelijker is een volgelvlucht te geven over de voorbije maanden. Een opname van 9 maanden, met als fameus begin een zelfmoordpoging. Moet ik iets over die zelfmoordpoging kwijt? Het was allerminst charmant, en het heeft zelfs al negatief gevolg dat een volgende zelfmoordpoging wel twee keer overdacht zal worden alvorens me nog eens te wagen aan een opeenvolging van zelfmoorddaad, angst, spoedafdeling, nog meer angst en uiteindelijk dus een opname van 9 maanden. Een opname die redelijk mild begon op een open afdeling met als doel tot rust komen, maar al snel zijn voortgang kende op een gesloten afdeling. 'Klak', het geluid van de deur die achter je wordt dicht getrokken. Een gesloten ruimte, waarin jou een kamer wordt toegewezen, dit keer zonder enig scherp materiaal waar je krassen mee kan maken om pijn, verdriet en verderf te tekenen op je lichaam. Smekend iedereen aanklampen om je terug te zetten op de open afdeling, met de belofte nooit meer te zullen automutileren. 'Wat heb ik gedaan, wat overkomt me'. De angst en paniek, golvend binnendringend in mijn bewustzijn. Het ik vervagend tot een ander bijna niets, een onherkenbaar ik, een zoekend ik, een gekwordend ik. Drie dagen hoppend tussen overweldigende paniek omdat je niet weet waar jij je leven je nu weer gebracht heeft en puberend zoekende rebellie om toch maar die extra sigaret te roken die niet gerookt mocht worden in het strikte regime van een gesloten afdeling. Waanzin, depressie, dementie...alles gestopt in dezelfde bokaal, in het oog gehouden door hulpverleners wiens taak het is een strikt onderscheid te maken tussen zichzelf die gezond zijn en de anderen die in de waanzin leven en hiervoor behoed dienen te worden. Een onderscheid waar weinig oog is voor empathie, betrokkenheid, nabijheid. Koud, afstandelijk, klinisch. Geen glazen die in scherven kunnen breken, geen messen die kunnen snijden, geen hart dat kan breken, geen hand dat kan troosten of grenzen overschrijden. Veiligheid in de meest klinische betekenis.
Na drie dagen (of waren het er vier) mocht ik op een behandelingsafdeling. Een afdeling gespecialiseerd in mensen met trauma's. Trauma's...dat woord werd me de eerste keer vanuit het notitieboekje van mijn vorige psychiater ongevraagd in mijn gezicht geworpen. In die 9 maanden opname werd er naast het woordje trauma's ook nog zwaar beschadigd bovenop gegooid. In een vergelijkende setting zag ik mezelf plotseling evolueren van een 'gewone' psychiatrische patiënt naar een patiënt die het moeilijker heeft dan de anderen, zwaar beschadigd is, heel wat voor de kiezen heeft gehad, moeilijk te behandelen enz. Van borderline patiënt werd ik een DSNOA (gelijkend op DIS) patiënt met borderline. Heel wat puzzelstukjes begonnen op hun plek te vallen. Rationeel is het een hele stap vooruit geweest, emotioneel een harde dobber.
Me, myself and borderline
