Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam azerius.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 23/02/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, lezen.
Sinds begin 2007 ben ik voor de derde keer op zoek gegaan naar mezelf aan de hand van een psychiater. Na 5 maanden thera
Iedereen is welkom zijn of haar schrijfsels in dit boek te deponeren.
Me, myself and borderline
Ik en mijn borderline persoon
24-11-2007
Een hele vooruitgang
Ik kreeg een paar dagen geleden een antwoord op mijn eerste blog bericht. Goh, ja, tis waar!! Ik heb een eigen blog...helemaal vergeten. Toch had k het ooit opgestart om een stukje van mijn weg naar een beter leven van me af te schrijven en te delen met anderen. 1 berichtje....en dan niets meer. Tja, een mens, en zeker een impulsief mens begint wel eens aan iets met heel wat enthousiasme om het dan een dag later ergens in de vuilbak van je achterhoofd te gooien. Teveel moeite, te zinloos, te saai! Eigenlijk gaf me dat berichtje de ingeving om toch even stil te staan met een half jaar geleden, de tijd die gepasseerd is sinds het eerste berichtje van mij blog. ik heb inderdaad een hele weg reeds afgelegd. Geen mooie, net gebetonneerd snelweg, maar een hobbelig, slijkerig wegeltje. En toch geraak ik ook vooruit. Soms te traag naar mijn zin, en soms verschiet ik dat ik toch echt wel al heel wat heb overwonnen. Ik ben bijna 1 jaar in therapie. Al duizend keer gedacht te stoppen...niet alleen met therapie, maar met heel die klote rotzooi dat leven kan noemen. Zelfmoordgedachten blijven maar opspelen, en een paar keer is het zelfs al verder gegaan dan dat. Niet dat ik ook opgenomen ben geweest in het ziekenhuis met een overdosis. Om de één of andere reden gebeurde er telkens wel weer iets waardoor ik net op tijd stopte...maar ik weet wel wat het is heel dicht bij het beëindigen van eigen leven te staan. Op die momenten is er allemaal maar de verlossing. Weg van een leven dat teveel pijn doet...een leven dat niet geleefd wordt, maar geleden wordt. En als ik dan op dit moment kijk naar hoe ver ik sta, dan mag ik tegen mezelf zeggen dat ik al een heel eind verder ben. De zelfmoordgedachten blijven, maar het gedrag is toch verder op de achtergrond verdreven. Er zijn zelfs momenten dat ik echt kan genieten van de kleine dingen, dat ik het nu-moment durf te beleven als iets fijns, iets waardevols, iets om voor te leven. Ik zie mijn man, en dochter en voel met hele kleine stapjes dat zij mij nodig hebben....en ook dat ik hen nodig heb. Het is mooi om te durven stappen in een leven waarin warmte tussen mensen echt is, echt gegeven wordt. Tegelijkertijd is dit ook het meest enge waarin ik me probeer te storten. De warmte toelaten, betekent ook het risico lopen de warmte terug te moeten afgeven. Ook op dit moment blijft het een negatieve magnetische werking te hebben op mij. Hoe meer ik toenadering durf zoeken, hoe groter de angst en de neiging terug afstand te creeëren. Maar net dit mechanisme is iets waarmee ik bezig ben het te doorgronden. De bijl erin en hakken maar, tot de stukjes zo klein zijn geworden dat ik ze kan hanteren. Ik kus mijn handen dat ik een therapeut heb gevonden die met kennis van zaken, en met oneindig veel geduld, confrontatievermogen, en warmte samen met mij deze moeilijke weg aflegt. Voor de eerste keer heb ik, nu ongeveer een maand terug, mijn grootste geheim kunnen uitspreken. Nee...ik kan het hier nog niet op internet plaatsen. Ook al heb ik het uitgesproken...het blijft een warrig iets. Mijn gevoelens blijven afstandelijk...ook al wijst mijn man (wie ik het na de therapie ook heb verteld) dat dit echt wel iets is dat niet iedereen overkomt, en ook nog eens een lelijke naam draagt. Maar goed, de tijd komt wel dat ik het meeneem in mijn proces als iets dat mij gevormd heeft, als iets waarover ik mag rouwen, iets dat ik moet plaatsen. Alleen...nu nog niet...het zou teveel impliceren en daar ben ik nog niet klaar voor.
Nog even iets over ik, mijn borderline en mijn relatie. Op de moment gaat het goed. Op de moment is hierbij het sleutelwoord. Onze relatie is er niet één zoals uit de films, zelfs niet één zoals de middenmoot zou beleven. Het is op zijn zachtst gezegd een constante bron van spanning, van strijd, van proberen en falen. Het blijft moeilijk, zeker als het gaat over het normaal beleven van intimiteit, het vasthouden van vertrouwen, het durven beleven van geborgenheid en veiligheid. Toch zijn er ook hier positiever veranderingen gekomen. Mijn woedeaanvallen (waar ik jullie bij tijd en wijlen nog wel eens over zal schrijven) zijn van meer dan wekelijks, naar zeer sporadisch gegaan. Oooo, wat ben ik daar blij om. Eigenlijk was het zelfs nog ineens niet zo moeilijk. Het enige wat hier voor mij als belangrijkste katalisator diende was inzicht. Inzicht in de eigen verantwoordelijkheid, inzicht in het eigen zwart-wit denken, inzicht in het eigen wantrouwen dat zich genesteld heeft in het verleden om het heden te doordringen, en inzicht in eigen emoties die nooit zomaar ineens er zijn, maar steeds een begin, evolutie en einde kennen. Dit alles tesamen heeft ervoor gezorgd dat ik op de moment heel duidelijk voel wanneer mijn stemming begint om te slaan, waarna ik als een tachograaf heel duidelijk noteer welke richting die emotie uitgaat om dan op tijd acties, zoals de situatie verlaten, te ondernemen wanneer de emoties te groot wordt. Dit klinkt heel simpel, en is het ook as je het onder de knie hebt, maar daar heb ik wel een flink aantal maanden over moeten doen. En dan nog...het gebeurt heel sporadisch nog dat mijn woede te snel heel hoog schiet waardoor ik niet anders meer kan dan te reageren.
Eigenlijk kan je een leven met borderline niet in 1 blog bericht beschrijven. Ik denk dat iemand die nog maar een beetje wil begrijpen wat het is om te leven met een BPS, heel wat geduld moet uitoefenen en heel wat moet lezen om nog maar enig idee te hebben vanwaar iemand met een BPS als ik komt, wat er innerlijk allemaal kan spelen, en hoe het komt dat iemand tot zo'n BPS evolueert.
Nog wat geduld dus....bij het volgende schrijfsel kom je misschien net dat beetje meer te weten waardoor misschien één en ander iets duidelijk wordt. O ja, en mijn persoon BPS is natuurlijk niet te vergelijken met iemand anders met een BPS. We zijn allemaal mensen met onze eigenheid, alleen het tikkeltje anders dan anderen zijn heeft nogal wat overeenkomsten waardoor BPS als verzamelnaam ook een stukje van onze gezamelijke persoonlijkheid omschrijft. Wat dat kleine gezamelijke stukje betreft...ja hoor, dan ben ik bij dat ik mijn gelijken voor dat stukje gevonden heb, want hoe je het ook draait of keert de blik van 'wat vertel je me nu' verdwijnt wanneer de ene mens met BPS tegenover de andere mens met BPS zit en vertelt wat er allemaal speelt in zijn of haar leven. En daar kan ik alleen maar blij om zijn.
Alles wat je doet in je leven, doe je één keer voor de eerste keer. En ja, zo ook bloggen dus. Eigenlijk weet ik begot niet voor wie of voor wat ik nu perse een stukje van mijn leven moet vrijgeven aan god weet wie, maar goed, we hebben niet altijd te weten waarom we nu iets willen doen. Voor de zekerheid heb ik wel gekozen om incognito te gaan. Ok, dat mensen iets te weten gaan komen over mijn diepe zieleroerselen en wie weet ook enig inzicht kunnen verschaffen in iemand met een Boderline Persoonlijkhiedstoornis, maar niet zo ok als mijn naam en o wee mijn foto aan een hele resem bloggend en nederlandstalig lezende neuzen worden gehangen. Nee, daar pas ik dan weer voor. Maar, laten we niet direct te negatief van start gaan. Wie weet hebben, als kers op de taart, sommige mensen nog iets aan het volgen van mijn gevecht met mijn borderline persoonlijkheidsstoornis.
Me, myself and borderline
