Nu kwam de vrouw die niet Blanca was door de gang naar me toe. Ze liep precies als Blanca en droeg haar lage schoenen met hakken, of schoenen die er erg op leken, waardoor de subtiele vorm van haar wreef te zien was. Ik hoorde haar passen maar ze klonken anders in de stilte, een stilte die geladener was dan Blanca's ergste, pijnlijkste stiltes, stiltes waarin ik, met heel mijn tederheid en overgave, nooit had weten door te dringen. Nu was het een andere stilte, hij voelde dat, en zijn verstand en zijn zintuigen zeiden hem dat de vrouw die bij hem was en die zich kleedde en praatte als Blanca niet Blanca was, hoezeer ze ook probeerde te doen alsof. Blanca heeft me verlaten voor Onesimo zoals ik altijd al had gevreesd dat dat ooit zou gebeuren.Toen besefte ik dat ik sinds Blanca in mijn leven was gekomen mijn vrienden was kwijtgeraakt, want Blanca vond hen meestal vervelend of banaal en ik had niet de moed gehad met hen om te blijven gaan, net zoals ik mijn gewoonten en persoonlijke smaak had opgegeven, en dat alles om te veinzen wie ik niet was, om gelijkwaardig te zijn aan een vrouw die niet van hem kon houden, al had ze het ooit met een zekere overtuiging geprobeerd.
Op een avond ging ik naar een plek waar ik nooit kwam, een pas geopende discobar in een voormalig klooster, Chinatown geheten, met laserstralen, videoschermen en reusachtige, zwarte geluidstorens waaruit oorverdovende ritmes dreunden. Een afdelingschef had mij uitgenodigd voor een vrijgezellenavond, en ik, zo verdwaasd door de muziek, het licht en de menigte dat ik mijn collega's was kwijtgeraakt. Met een lauwe gin-tonic in mijn hand aan de bar probeerde ik te praten tegen een meisje dat ervoor aan mij was voorgesteld maar door het lawaai had ik haar naam niet kunnen verstaan. Toen we later herinneringen ophaalden aan die eerste warrige ontmoeting, bekende Blanca dat zij mijn naam ook niet had verstaan. In haar geval kwam het echter niet alleen door de harde muziek maar ook omdat in die tijd drank, cocaïne en pillen haar geheugen zodanig hadden aangetast dat het soms gebeurde dat ze tijdens een gesprek niet meer op een woord of op iemands naam kon komen.
