De Dermoid Sinus (Dermoid = huid, Sinus =opening/tunneltje) is een aangeboren, erfelijke afwijking bij de Rhodesian Ridgeback. Het is een zogenaamd "neuraalbuisdefect", vergelijkbaar met een "open-ruggetje" bij baby's.

Tijdens de embryonale fase treedt er een scheiding op tussen de cellen die het ruggemerg gaan vormen en de cellendie later de huid vormen. Bij pups met een DS gaat er tijdens die scheiding iets mis, waardoor er een opening blijft bestaan in de huid, die als het ware een tunneltje vormt naar beneden, soms tot aan het ruggemerg. Niet altijd lopen ze zo diep door, soms zit er alleen een "dipje" in de huid en soms zit de DS vast op een spier onder de huid.

De DS komt vrijwel uitsluitend voor op de middenlijn, de denkbeeldige lijn tussen neuspunt en staartpunt. Een enkele keer wordt er wel een DS gezien op een andere plek, meestal op de kop of aan de basis van het oor. De DS zit meestal vóór of achter de ridge, zelden er op. Ook ridgeloze pups kunnen een DS hebben. Vlak na de geboorte kan een DS soms al gevoeld worden.

Laat voor de controle van een jonge pup iemand de pup voor u vasthouden, in buikligging. Zorg voor goed licht op de pup. Vervolgens pakt u met duim en middelvinger van de linkerhand het "nekvelletje" vlak achter de schedel vast en tilt dit iets omhoog. Met duim en middelvinger van de rechterhand gaat u vanaf dit punt de hele huid over de ruglijn naar beneden voelen. Als er een DS zit, zult u een dun draadje voelen, wat vanaf de huid naar beneden loopt. Dit kan zo dun zijn als een garendraadje. De DS komt vrijwel niet voor óp de ridge, maar vaker ervoor, in het halsgebied, of erachter, op het kruis of de staart. Omdat op de staart de huid niet opgetild kan worden, is een DS in dit gebied heel moeilijk te ontdekken. Kijk of er misschien haartjes een iets andere kleur hebben, of iets stugger aanvoelen. Als u twijfelt kunt u het verdachte plekje scheren, de DS is dan duidelijk zichtbaar als een klein stipje op de huid. (zie foto).

Het is voor een leek erg moeilijk om een DS te ontdekken, het is dus verstandig om een nestje pups altijd te laten controleren door een ervaren fokker. Controleer de pups iedere week en in ieder geval nog een keer voordat de pup naar de nieuwe eigenaar gaat. Op de leeftijd van 8 weken is een DS meestal veel makkelijker te voelen (en soms te zien).

[klik op de foto's voor een vergroting!]	Een 7 weken oude pup met een DS in het nekgebied. Op het eerste gezicht valt eigenlijk niets op.
	Dezelfde pup, nu met beter licht, vanuit een andere hoek. Nu is te zien dat er een plekje is waar de haartjes iets anders van kleur en structuur zijn. Er is bovendien een heel klein "bobbeltje" te voelen. Dit was overigens een vrij dikke DS; er is niet altijd zo duidelijk iets te zien van buitenaf!
	Als het nekvel opgetild wordt, is duidelijk een flinke DS te zien. Er zit een "dip" in de huid (omdat de DS vastzit op een nekwervel) en er loopt een strengetje vanaf de huid naar beneden.
	Als het verdachte plekje geschoren is, zie je duidelijk de uitgangen van de DS, als kleine stipjes. Deze DS heeft dus 2 kleine uitgangetjes.
	Een andere pup, met een DS met 1 uitgang. Deze DS was absoluut niet te zien van buitenaf!

Het aantal pups dat met DS geboren wordt is niet helemaal duidelijk, omdat niet iedere fokker eerlijk is over het voorkomen van DS in zijn of haar nesten. Bovendien worden DS pups meestal al snel geeuthanaseerd. Schattingen lopen uiteen van 2 tot 15 %, maar uit een Australisch onderzoek naar de werking van foliumzuur bij de preventie van DS, bleek dat zelfs 16 % van de pups (zonder foliumzuur toevoeging) met DS geboren werd. In mijn ervaring (uit verhalen van collega fokkers) ligt het percentage inderdaad wel dicht bij dat getal.

We mogen dus wel stellen dat DS een groot probleem is binnen ons ras. Helaas komt er vanuit fokkers en verenigingen weinig informatie over de DS naar buiten. Blijkbaar schaamt men zich nog steeds voor pups met DS.

Het euthanaseren van pups met DS is een onderwerp waar vaak heftig over gediscussieerd wordt. Zeker is in ieder geval dat het euthanaseren van pups en dit vervolgens niet vermelden aan pup-kopers zeer schadelijk is voor het ras. Immers, als er met de nestgenootjes gefokt wordt zonder er rekening mee te houden dat er een verhoogde kans bestaat op doorgifte van de DS, wordt het probleem steeds wijder verspreid!

Operatie van pups met DS is tegenwoordig zeer goed mogelijk. De in greep is niet bijzonder zwaar en het herstel verloopt, met de juiste nazorg, meestal voorspoedig. Het is meestal goed mogelijk om de gehele DS te verwijderen, waardoor de pup volkomen "genezen" is na de operatie en de herstelperiode. Het is wel belangrijk dat de DS operatie uitgevoerd wordt door een specialist op dit gebied.

Uiteraard mag er met geopereerde honden nooit gefokt worden! Zij dragen immers zeker het defect in hun genen en hebben een grote kans om dit door te geven aan hun nageslacht! Castreren zorgt ervoor dat er geen "ongelukjes" kunnen gebeuren en is dus zeer aan te raden voor geopereerde honden.

Informatie en voorlichting is essentieel bij het beperken van erfelijke aandoeningen binnen een ras. Zolang we honden met ridges fokken, zullen er helaas honden met DS geboren worden, maar als we eerlijk en open zijn over fokresultaten en onze verantwoording voor iedere individuele pup serieus nemen, kunnen we de gevolgen van deze afwijking hopelijk zoveel mogelijk beperken, voor het gehele ras én voor aangedane pups.