De bladeren vallen weer van de bomen, een paar wanten is geen overbodige luxe,.. kortom de herfst is weer in het land.
Zonet las ik een interview met Norah Jones uit de krant de Standaard. De Standaard kopte: Je moet eerst vallen als je jezelf weer wilt oprapen.
Dit zei Norah Jones na enkele interessante vragen in verband met haar nieuwe album The Fall. De journalist van dienst vroeg de zangeres uit welke invalshoek ze de titel van haar nieuwe album bekeek. Hierop antwoordde ze dat ze erin gelooft dat liedjes meerdere letterlijke betekenissen kunnen hebben. Zijzelf ziet in deze woordgroep zowel de herfst als vallen, op je gezicht gaan.
Maar dit is niet alles, Mevrouw Jones kwam ook op de proppen met een tweede oneliner:
You fall in love, you fall out of love
De liedjes van deze bewonderenswaardige zangeres zitten duidelijk vol diepere betekenissen. Maar het citaat dat me na het lezen van dit interview het meeste bijgebleven is,is: Je moet eerst vallen als je jezelf weer wilt oprapen
Deze uitspraak is voor mij een erg sterke uitspraak, een uitspraak die je doet stilstaan bij de fouten die mensen maken en hoe ze hier weer bovenop komen. Mensen moeten beseffen dat fouten nu eenmaal een deel zijn van het leven, maar dat fouten rechttrekken dit evenzeer is. Je verstoppen en het niet oplossen is voor mij niet de oplossing, ik slaag hier vaak ook niet in maar toch is het een zeer belangrijke waarde voor mij. Ik ben zelf opgegroeid met kritiek, vaak opbouwende kritiek maar zoals bij iedereen zat er wel eens een scherpe, pijnlijke opmerking tussen. Hierdoor heb ik geleerd verandering te brengen in dingen die niet goed zitten, mijn best te doen om van alles het beste te maken en om negatieve ervaringen om te zetten in positieve. Een keertje op je gezicht gaan hoort hier dan ook bij, maar laat dit niet zo, breng er verandering in en doe dit zelf. Niemand zal dit voor jou doen, raap jezelf weer op.
Eindelijk is het moment, het moment waar jullie allen ongetwijfeld al erg lang naar uitkijken, aangebroken.. mijn eerste blogbericht :') Ik moet toegeven dat ik wat moeite had om met deze opdracht te beginnen, maar toch heb ik eraan gedacht. Af en toe wanneer ik tijdens het lezen een mooi citaat of gewoon een mooie zin las, haalde ik een post-it boven en bewaarde het om ooit te gebruiken als onderwerp van een blogbericht. Vooreerst heb ik natuurlijk alle andere blogs bekeken opdat ik toch een beetje een idee had van hoe het eigenlijk echt moet, dank hiervoor beste klasgenoten.
Na deze inleiding wil ik dit bericht aanvullen met een tip voor u, voor mij, voor elke burger op deze grote wereldbol:
Wangshi bukan huishou
Dit is een chinees citaat uit het boek, het Lelietheater van Lulu Wang, op het eerste zou je zeggen: 'huh, is dit dan een tip?' en natuurlijk lijkt het chinees maar het betekent:
Je moet je vooral niet omdraaien, want achter je ligt het schrikbarende verleden
Dit citaat zette me aan het denken en bracht me in de war, zijn er dan geen goede dingen in het verleden? Is er dan niets dat we willen onthouden? Willen we zelf niet onthouden worden, want voor je het weet behoor je zelf tot het verleden? Willen we doormiddel van geschiedenis, doormiddel van datgene dat reeds fout liep, niet leren hoe het beter kan of hoe het vooral niet moet? Willen we niet leren uit onze fouten? Maar dan bekeek ik het citaat door een andere bril, kijken we bewust niet om? Schamen we ons en willen we alles vergeten?
Met dit citaat hoop ik ook jullie nieuwsgierigheid een beetje aangewakkerd te hebben opdat jullie ook eens zouden nadenken over hoe wij mensen het verleden zien, als iets om uit te leren of als iets om te vergeten..
