I just loooove Hugo Claus. Te jong om te vatten, maar de mythevorming rond dit persoon is legendarisch. Het Verdriet van België, eerste boek ooit gekocht ( fervent bibliotheekganger). Dit gouden exemplaar verdient zoiezo een plaatstje in mijn toekomstige boekenkast. Een boekenkast die ik hoop ooit te hebben. Laten we stellen: een hele wand naast mijn toekomstige droomhaard met boeken van toekomstige favoriete schrijvers en momenteel favoriete schrijvers. Alles samen betaald met mijn momentele vriend die van mijn toekomstige liefde mag blijven genieten. Droom en werkelijkheid kruisen elkaar toch ooit wel eens. Hoop ik.
Eind van drie maanden vakantie in zicht. Wat doet dat met een mens? Velen zouden zeggen: de ultieme ontspanning. Ik geef rijkelijk toe, voor ontspanning is er uiteraard wel tijd. Maar bij mij overheerst nu toch vooral een gevoel van nutteloosheid. Ongedurig verlang ik tot de eerste opdracht binnenkomt om een werkje te schrijven of één of andere ongenaakbare klassieker te lezen. Adrenaline zal sinds een lange tijd weer door mijn lijf stromen tot die er via mijn vingertoppen uitstoomt. Met damp tot gevolg, of is het angstzweet? De spanning en hoop om toch maar iets goeds te creëren zit toch eeuwig ingebakken in mijn prille studentenleventje. Leve die roes! Natuurlijk, dit is een lyrische voorstelling van de overdonderende realiteit. Maar er schuilt in mijn geval toch zeker enige waarheid in. Of niet soms?
