Marokko is op haar mooist bij valavond : de zon neemt in een pracht van kleuren afscheid van de dag... heel langzaam, nuance na nuance nadert de donkerte, alsof ze twijfelt om de vreugde van de v oorbije dag weg te nemen... of om de mensen de tijd te geven zich naar huis te begeven, hun activiteiten te beïndigen en zich terug te plooien op zichzelf en familiale bekommernissen.... maar ook de mensen dralen, alsof ook zij geen afscheid willen nemen van dat feest van warmte en licht... En dan komt daar waar de zon is ondergegaan, de maan op, vandaag een grote rode bol van de volle maan, ze verschijnt sneller en sneller, groter en groter alsof ze troost wil bieden. Vanop mijn terras kijk ik naar het omliggende land, de eerste heuvels van de midden-atlas, de vruchtbare velden van de rivier... een herder gaat gelaten de terugweg en volgt zijn schapen naar de stal... er komt een enorme rust en stilte : het razende verkeer neemt af, de rups van de verlichte trein in de verte maakt minder kabaal, iedereen verstilt bij de komende nacht. Het wordt dan toch donker maar niet zonder de troost van duizende sterren, want die zie je hier wel, hier zijn nog de sprokkjes van duizend en één nacht.
Marokko is op haar mooist in de morgen : nu is het nog donker en zo is het licht, alsof de zon hier een aan-en uit knop heeft en vlug omschakelt en roept : hier ben ik weer, begin maar naarstig uw nodige activiteiten. En overal tegelijk springt met het licht het lawaai aan : toeterende auto's, kloppende bouwvakkers, blaten van hongerige schapen, schreeuwende kinderen op weg naar school. Marktkramers die aan huis melk en vis komen aanbieden, de vuilkar met open bak en dito geurhinder... alles bruist en beweegt en doet.... en de zon ziet dat het goed is, en ze klinmt steeds hoger om alles te overschouwen, en geeft meer warmte en gloed. Goed voor de planten maar vaak te warm voor mij, die ondanks mijn pogingen toch nog een koude noorderling blijf.
Marokko is op haar mooist in de lente : zoals nu, na die veel te overvloedige regens, is het ineens weer lente, ook hier staat alles op zijn kop door de klimaatsveranderingen. Duizenden paarse en gele en witte bloemknopjes vullen het gras, bedekken de vuile ondergrond, het afval, de ontvruchtbaarheid. Duizende ibissen kleuren de brake rode velden die weer vlug worden omgewoeld en wachten op een volgend zaai- of plantgoed. Iedereen is in de weer en velden vullen zich met werkende mensen, vaak slechtbetaalde vrouwen om weer wat oogst aan dit land te onttrekken en hoop te geven aan al die hongerige kinderen en mee te gaan op de weg van vooruitgang. Want dat belooft deze lente : welvaart en verbetering van hun lot. En daarom is iedereen blij en goedgezind en van overal word ik begroet en aangesproken : welkom, marhaban -in deze 2de lente van het jaar, en dat is het ook voor mij ... een 2de lente, een nieuw begin.
Marokko is op haar mooist in de ogen van de vrouw die hier wil komen leven...... met jou
oververmoeid en onvoorbereid... niet de beste start na een wel zeer korte nacht in Charleroi sta ik in de lange rij die allemaal tegelijk willen inchecken, teveel bagage bij hebben, jengelende kinderen... ik ben zeker dat dit de vlucht voor Marokko is... ik ben in een heel slecht humeur en mis vanaf de eerste minuut Jenny al... maar ok we geraken weg en ik slaap ongeveer de hele vlucht... Boven zee komt de zon op, In Casa is de nieuwe luchthaven super goeduitgerust dus daar loopt alles vlot... ik draai echt op routine... er is niks nieuws aan dit alles... de trein is te laat en overvol... in Casa heeft de trein naar Fez 50 minuten vertraging.. wat klaag ik dan ov er de rit Hasselt-Brussel elke dag... Het is hier 'herfst'vakantie en dus iedereen on the road to somewhere.. ik kan geen plaats meer bemachtigen en betaal een extra kaartje in eerste klasse... daar is t al niet veel beter maar goed ik heb een zetel en een beetje plaats... Al werk ik in een telecom bedrijf... telefonisch ben ik helemaal van de buitenwereld afgesloten... nog mijn Proximus, nog mijn Maroc-telecom, Meditel, niks werkt.... ben dan ook zeer ongerust over het thuisfront... maar hier in Marokko zijn ze meer van me gewend,dus niemand mist me... ze weten dat ik welkom opdagen.... om 17u plaatselijke tijd ben ik eindelijk op mijn eerste stop ten huize Raja... ik heb een hele dag alleen op koffie geleefd maar dat zal hier vlug veranderen : mij volstoppen met eten is hier een eerste plicht... Ik heb dan ook 12u aan een stuk geslapen en heb de volle maan aan me laten voorbijgaan... jammer maar zeer noodzakelijk om eindelijk weer mezelf te worden... Ondertussen weer sloten koffie gehad, verstand weer ok, ga naar de kapper, Hamam en voor 3 dagen uitwaaien in Kenitra.. heb dat wel verdiend.... volgende keer beloofd alleen nieuws over land en reis.... maar nu e ven prive-pauze.. Marmoucha
oververmoeid en onvoorbereid... niet de beste start na een wel zeer korte nacht in Charleroi sta ik in de lange rij die allemaal tegelijk willen inchecken, teveel bagage bij hebben, jengelende kinderen... ik ben zeker dat dit de vlucht voor Marokko is... ik ben in een heel slecht humeur en mis vanaf de eerste minuut Jenny al... maar ok we geraken weg en ik slaap ongeveer de hele vlucht... Boven zee komt de zon op, In Casa is de nieuwe luchthaven super goeduitgerust dus daar loopt alles vlot... ik draai echt op routine... er is niks nieuws aan dit alles... de trein is te laat en overvol... in Casa heeft de trein naar Fez 50 minuten vertraging.. wat klaag ik dan ov er de rit Hasselt-Brussel elke dag... Het is hier 'herfst'vakantie en dus iedereen on the road to somewhere.. ik kan geen plaats meer bemachtigen en betaal een extra kaartje in eerste klasse... daar is t al niet veel beter maar goed ik heb een zetel en een beetje plaats... Al werk ik in een telecom bedrijf... telefonisch ben ik helemaal van de buitenwereld afgesloten... nog mijn Proximus, nog mijn Maroc-telecom, Meditel, niks werkt.... ben dan ook zeer ongerust over het thuisfront... maar hier in Marokko zijn ze meer van me gewend,dus niemand mist me... ze weten dat ik welkom opdagen.... om 17u plaatselijke tijd ben ik eindelijk op mijn eerste stop ten huize Raja... ik heb een hele dag alleen op koffie geleefd maar dat zal hier vlug veranderen : mij volstoppen met eten is hier een eerste plicht... Ik heb dan ook 12u aan een stuk geslapen en heb de volle maan aan me laten voorbijgaan... jammer maar zeer noodzakelijk om eindelijk weer mezelf te worden... Ondertussen weer sloten koffie gehad, verstand weer ok, ga naar de kapper, Hamam en voor 3 dagen uitwaaien in Kenitra.. heb dat wel verdiend.... volgende keer beloofd alleen nieuws over land en reis.... maar nu e ven prive-pauze.. Marmoucha
