Het eerste weekend van september en het aanbod is overweldigend.
Ik kan allerhande rommel gaan snuisteren op Kemmel, oude tractors en motoren gaan zien in Lichtervelde, een motoritje maken rond Ardooie, mijn vetkuif en tatoeages gaan showen op Rockabillyday en ook Rijsel staat dit weekend in lichterlaaie. Dit is nog maar het begin... En bovendien belooft de zon van de partij te zijn.
Het overaanbod aan keuze verlamt me. Is kiezen niet verliezen?
Omstreeks 16 uur komt B. het bureau binnen. Hij vraagt of ik even tijd heb. Tijd om de try-out bij te wonen. In de kleine zaal is een nieuwe voorstelling volop in de maak en de acteur wil zijn vorderingen toetsen aan een levensecht publiek. Even later vlei ik me samen met vier andere collega's in de grijze klapstoelen. Allen kijken we verwachtingsvol uit naar wat komen zal.
Het decor is opgebouwd uit vijf houten bijzettafels waarop bolle bokalen gevuld met water prijken. De bokalen zijn afgesloten met een deksel waaruit een houten gewei steekt. Verder staat er nog een tafeltje bezaaid met kastanjes.
Twee mannen verschijnen ten tonele. Uit hun rug groeien hoorns. De ene man neemt een contrabas ter hand en produceert een repetitief muziekje. De andere gehoornde man neemt plaats aan de tafel en bestudeert de kastanjes. Hij verplaatst ze minitieus alsof hij een potje schaak speelt. Wanneer de contrabas zwijgt, begint hij te vertellen:
"Het begon allemaal met een beetje jeuk ter hoogte van mijn schouders. Niet lang daarna veranderde die jeuk in een een branderig gevoel tussen mijn schouderbladen, daar op de plaats waar vleugels groeien. En toen begonnen de leugens..."
Gedurende veertig minuten neemt de gehoornde man mij mee in een universum waar gedachten geen geheimen voor hem herbergen. Lezen, kan hij ze, evenals sturen.
Zou hij nu ook kunnen raden dat ik vind dat er toch nog wat werk is aan zijn (veelbelovende) voorstelling?
Zondag. Ergens in het Paradijs op de grens tussen België en Frankrijk wordt L welkom geheten. Ik ben uitgenodigd om mee te vieren.De zon is eveneens van de partij en het lijkt me de ideale gelegenheid om mijn witte vespa nog eens in gang te stampen. Enkele trappen en de Italiaanse wesp schiet wakker uit haar slaap. Samen tuffen we op het gemak naar de grensstad. Wie had verwacht dat Rekkem gezegend is met twee basisschooltjes? Naast het Paradijs goede kinderen beginnen waar ze later eindigen kun je er ook terecht in het meer aardseKasteelschooltje.Na wat zoeken en keren, bereik ik toch nog de poorten van het Paradijs waar een trotse papa met bolhoed en een fiere mama met zoon op de arm me welkom heten.L. is onverschillig voor alle aandacht en laat zijn godenslaap niet verstoren.Enkele uren en het nodige getater later besluit ik wijselijk het Paradijs weer te verlaten. De zon is reeds vertrokken en onweerswolken dreigen.Mijn tweewieler en ik bereiken nog maar net het centrum van Rekkem of het lijkt alsof de zondvloed overons wordt uitgestort. Regen komt met bakken naar beneden en er is geenweg terug. Op een slakkengangetje en tot op het bot doorweekt, bereiken we onze thuisbasis.In een warm bad word ik weer wat mens.
Waarom ben ik in godsnaam niet wat langer in het Paradijs gebleven?
Voor Weeg (sorry, de rest van het pseudoniem ontsnapt me)
Gisteren. Een eerste reactie op mijn blog. Verwachtingsvol klikte ik ze aan. Al gauw deed de vernietigende respons mijn vreugdesmelten als sneeuw voor de zon.
Dit zette me alweer aan het twijfelen. De blog begraven of nog even volhouden?
Doch je hebt gelijk, Weegkever of zoiets. Wellicht blijven dergelijke gedachten beter in mijn hoofd of indien echt nodig binnen de privé-sfeer van de computer. Ook moet ik bekennen dat de gangbare trend van 'alles openbaar' niet aan mij besteed is. Waarom dan een blog? Het is gewoon dat ik me amuseer met het bedenken, neerpennen en ook wel posten van deze hersenspinsels. Niemand, familie noch vrienden vertelde ik over het schrijversuitje. Alleen een verdwaalde vreemdeling is af en toe deelgenoot van mijn twijfels.
En je hebt het nog eens bij het rechte eind wanneer je het literaire gehalte van de schrijfsels in twijfel trekt. Enkel in mijn dromen ben ik een tweede Hugo Claus, in werkelijkheid ben ik me terdege bewust van mijn gelimiteerde gave.Maar ik beloofje, Weegbever of zoiets, dat ik me beperk tot het uitstapje van deze kleine blog.
Dus rest me enkel nog je te bedanken.Door deze twijfel heb ik alweer stof voor een dagelijkse verwarring.
