Na mijn fietsdebacle van gisteren was het tijd voor een verwendag.Een gezichtsverzorging om 13 uur werd gevolgd door een kappersafspraak om 17 uur.
Al jaren laat ik mijn lokken temmen door Kevin.Zijn salon ligt me. Een rustig oord, zonder verplichte babbels en geroddel.Het viel me op dat ik er de enige was en weldra werd me duidelijk dat ik de laatste klant van de werkweek was.
Kundig als altijd haalde Kevin zijn schaar boven en al spoedig werd mijn aandacht getrokken door het felgekleurde blauwe swatchuurwerk dat zijn pols sierde.Ik merkte op dat ik die wel leuk vond en als kind met een gelijkaardige groene rondliep.Kevin repliceerde dat hij eigenlijk liefst zoveel mogelijk zonder uurwerk door het leven ging. In het hier en nu zonder verplichtingen van tijd.
Begeesterd verklaarde hij zich nader. Bewustwording. Bewust van het leven in je. Gedachten niet altijd met je aan de haal laten gaan en ruimte laten, zonder oordeel, voor ieder levend organisme, in het hier en nu.
Ik kan me wel een beetje vinden in Kevins theorie zonder teveel zweverig gedoe. In het bewust worden van jezelf en kostbare tijd niet te laten verkommeren door ongecontroleerde gedachten of gepieker. Meer rust. Pas op. Gedachten zijn goed, als je je er bewust van bent, volgens Kevin althans.
Ik ben buiten gewandeld met een nieuw kapsel en de belofte het boek De kracht van het nu te verkennen.
Nu probeer ik sinds zes uur vanavond iedere gedachte uit te bannen. Niet bevorderlijke voor deze dagelijkse bedenkingen want die gaan weliswaar over gedachten. Alweer een twijfel rijker..
voor mijn Sportivo op weg naar de eeuwige koersvelden
Prosta tak
Een tijdje geleden tikte ik via mijn buurman een tweedehands koersfiets op de kop. Een Sportivo.Een klein kader in eenvoudig blauw en wit met een rode toets. Niet te aërodynamisch, net een beetje ouderwets.Met andere woorden mij op het lijf geschreven.
Kort nadien verslond ik op aanraden het boek De filosofie van de heuvel waarin Ilja Leonard Pfeijffer met zijn geliefde doch enigszins dwarsliggende Russische fotografe Gelya Bogatishcheva een fietsreis onderneemt naar Rome en niet terug. Dit in het kader van de prosta tak gewoon zo - filosofie die inhoudt dat plannen en verwachtingen enkel desillusie met zich meebrengen.
Door het boekje raakte ik nog meer verknocht aan de Sportivoen weldra beklommen we in vol ornaat de Kemmelberg, maar niet terug. Mijn liefde voor hem werd zo groot dat ik zelfs voor het gewone woon-werk-verkeer geen afstand nam. Bijna overal verschenen we samen.Zo ook vandaag ondernamen we een uitstapje naar stad.Ik kocht een voorraad olijfolie en een t-shirt (want ik wil er goed uitzien op mijn Sportivolief). De tijd uit het oog verloren zette ik een sprintje in naar de tweede helft van mijn werkdag. Daarbij rekende ikniet op de zwarte Mercedes die mijn pad dwarsboomde. Ik tuimelde over het stuur en landde nogal onzacht op onze Belgische verharde wegen. De Mercedes zette eveneens een spurtje in, weg van eventuele kosten. Nogal ontdaan hinkte ik met een 10 cm verkorte fiets naar de kant van de weg.Al vlug schoten omstaanders mij te hulp en politie en ambulance werden verwittigd. Terwijl ik mijn in olijfolie gedrenkte aankopen inspecteerde, krabbelde een getuige de nummerplaat van de wegsnellende Mercedes op mijn arm.Na de nodige politieverslagen en fotos op de spoedafdeling mankte ik blootsvoets huiswaarts want ook mijn teenslippers overleefden het ongeval niet.
Gelya heeft het bij het rechte eind. De leukste dingen gebeuren onverwacht, gewoon zo.
Evenwel kwam planning bij deze aanvaring niet kijken, ontgoocheling des te meer.
Acht jaar geleden kwam ze ter wereld. Op het eerste zicht gezegend met alles waarmee moeder natuur kleine meisjes zegenen kan.
Bij medische controle bleek echter dat de negen maanden onvoldoende geweest waren voor het kinderhart en een ingreep om een hartgaatje te dichten, drong zich op.99,9 % kans op slagen. De 0,1 % noodlot liet van zich horen en door een medische blunder scheurde de rechter hartklep. Een nieuwe - ditmaal openhart - operatie was noodzakelijk om de klep naar best vermogen te herstellen. Nu vier jaar later is door het vele werken de linker harthelft tweemaal zo groot als de beschadigde rechterkant en dit brengt ritmestoornissen met zich mee.
Dinsdag 31 augustus wordt ze dus nog maar eens het Leuvense operatiekwartier binnengerold voor een nieuwe hartklep met een zeer reële maar zeer gevreesde kans op een pacemaker.
Woensdag had ik de mama aan telefoon die haar ergste nachtmerrie overdag beleeft en slapen komt er al helemaal niet meer van.
Ik neem nog een slokje van mijn koffie. Ondertussen gaat mijn aandacht uit naar E. Ik gaf haar zojuist een compliment dat ze er goed uitziet.Het gaat nochtans niet goed, zegt ze. Reeds veertien dagen thuis. Op de ziekenbond, met een depressie. E. is dertig jaar tandartsassistente in dezelfde praktijk. De tandartsorthodontist houdt zich naast het corrigeren van menig kindergebitbezig met het onwillig betasten van zijn assistente.Het is al jaren aan de gang.
Ik ben nog van de oude stempel, zegt ze, en dan verander je niet zo vlug van werk. Maar het is genoeg geweest. Zijnlaatste ongewenst gegraai deed de emmer overlopen. En ik ga niet meer terug! meent ze stellig.
De handtastelijke tandarts had zich beter nog een beetje bedwongen. Volgend jaar is hij pensioengerechtigd. Vierenzestig jarenzetten aldus geen domper op zijn ongewenste lust. Het groene blaadje dat hij maar al te graag kneep is tweeënvijftig.
Staat er geen maximumleeftijd op grijpgraag gedrag ?
Het leven van Roger Martin du Gard (1881-1958) was doortrokken van deze lijfspreuk. De eigenwijze schrijver-paleograaf werd in 1937 bekroond met de Nobelprijs voor literatuur voor de artistieke kracht en waarheid waarmee hij menselijke conflicten verbeeldde. Wikipedia wijt zijn onbekendheid bij het Nederlandse publiek aan de afwezigheid van voorwoorden, artikelen die hij bewust niet schreef, jurys waar hijsteevast niet in zetelde, medailles waarvoor hij vriendelijk bedankte en een zetel in de Académie française die hij weigerde.
Heeft Roger Martin du Gard het bij het rechte eind. Begint iedere zinvolle gedachte bij twijfel?
Nog niet zo lang geleden gaf een vriendje mijn vele twijfels en vragen aan als reden voor de breuk. Bedoelde hij daarmee dat ik teveel nadenk over alles. En is dat geen positieve verdienste in plaats van een negatieve zaak?Wordtalles bemoeilijkt door het nog maar eens te overdenken? Maar behoort denken niet tot een van de voorrechten van de mens en als Roger Martin du Gard de gedachte zo hoog in het vaandel draagt, kan ze dan fout zijn?
Vandaag is mijn grootvader 106 geworden. Althans dat zou hij geweest zijn indien hij er vijfentwintig jaar eerder het bijltje niet bij had neergelegd.
Gisteren bracht ik met mijn vader een bezoek aan zijn laatste rustplaats.In het stratenplan van de eeuwige rust ligt hij in de eerste laan rechts en dan weer de eerste links.Bijna op de hoek, de tweede in de rij.
Zijn behuizing is een en al eenvoud.Een witte steen van twee meter op één met bovenaan een opstaand kruisen onderaan de vermelding van de namen. Hij ligt er zij aan zij met zijn vrouw, mijn naamgenote Marie. Voor eeuwig samen. De dood maakt mogelijk wat het leven in de weg stond.
Mijn vader is uitgerust met een klein zakje waarin een schop, rakel, borstel en een vod samengepakt zitten.Terwijl hij zich over hetbloemperk buigt en alle onkruid verwijdert neem ik metde borstel de steen onder handen.Stof, spinnenwebben en restanten vanbloemblaadjes worden vakkundig weggeveegd. In mijn onhandigheid stoot ik mijn hoofd aan het kruis.Dit wordt een blauwe plek.
Nadien wandelen we over de begraafplaats, mijn vader en ik. De godvaders van deNieuwmarktvoeren hier uitgebreide gesprekken met elkaar. Pijltjes wijzen de weg naar het praalgraf van Albrecht Rodenbach en wat verder rusten Franse soldaten die in WOI het leven lieten er naast Engelse.
In de toekomst zal deze rustplaatsplaats ruimen voor een park.Banken en bomen zullen zich wortelen waar menig man en vrouw tot stof terugkeerde.
Vanmorgen herinnert de pijnlijke plek op mijn hoofd me aan de verjaardag van mijn grootvader.Is dit zijn antwoord op mijn enige bezoekje in vijfentwintig jaar tijd?
