The travels my heart undertakes --When everything feels like the movies I just want you to know who I am--
Gravity isn't the reason why people fall in love
05-05-2009
was I a fool to think I'd play nothing but two
May it be, on an evening star.. a wish that may come true
Een mens kan veel zeggen, doen en denken, beweren en weglopen.. Maar uiteindelijk komen we altijd weer terug bij de essentie. Hetgene wat het meeste telt, datgeen wat ons hart ons vertelt, de gedachten die onze geest besluimeren en bewonen. De meeste kunnen dit echter aan de kant zetten en vergeten, vooruit gaan, andere.. Zij gaan zitten op een zijweg, lopen door, komen terug proberen de hoofdweg opnieuw maar beseffen uiteindelijk dat het niet dat was wat het voordien was. Mijn hart, mijn nostalgisch hart, klopt in een sprookje, eentje waar er enkel goed en kwaad is, zwart of wit, eentje waar elke notie van bemiddelen ontbreekt. Het heeft vele herinneringen opgeslagen, vele mensen gekend en lief gehad, maar uiteindelijk ook moeten loslaten door Tijd, tijd die ervoor zorgde dat die mensen vervreemden. Toch, het gebeurt niet altijd..
Once upon a time..
Ooit was er een naïef ding dat rondfladderde in het groene land dat zich op het einde van de wereld bevond, net achter de plek waar de zon elke avond slapen ging. Ze leefde er goed, ietswat verlegen en had vriendjes om zich heen. Ze had niet echt heftige dromen gehad noch kunnen bedenken dat ze die ooit zou hebben. Leven was gewoon, met prettige momenten en de mindere. Toen ze plots op een avond iemand tegenkwam, iemand die zich langzaamaan nestelde in haar hele wezen. Hij liet haar zweven op wolken, met zn woorden, zn lieve blik en zn tedere omhelzingen. Armen als kettingen waar ze zo graag in verstrengeld geraakte. De mooiste momenten waren zijn werk. And life was sweet.. Maar zoals altijd, en hier ook, kon het mooie liedje niet blijven duren. Seizoenen veranderen, en zij werd bang om alles wat er rond haar verteld werd, bang om de vastegrond van onder haar voeten te verliezen. Langzaamaan verdwenen de wolken tezamen met hem, ze bleef achter, gebroken zonder die veilige lieve paar ogen. Tijd kwam en veegde alles weg.. Zij .. verdween. Maanden gingen voorbij, ze vergat hem moment na moment, wiste herinnering na herinnering en dacht hem uit haar hart verdreven te hebben. Het naïeve fladderding had veel doorstaan die maanden en was veel veranderd en dacht tot de conclusie gekomen te zijn dat hij niets meer was dan iemand die ze gekend heeft. Maar diep vanbinnen protesteerde er iets, hij zat nog steeds doordrongen in haar wezen.. En ze liet het zichzelf toe hem terug te missen, terug die lieve blik te willen zien. Het had lang genoeg geduurd.
Some people can get so deep, they never leave.
Fouten worden vaak overvloedig gemaakt, maar ze zijn er met een geldige reden. Men leert ervan, wordt er een beter mens van en een sterker individu.
Ik heb veel geleerd, ik heb leren scherpe kantjes afvijlen, ik heb leren situaties aanvaarden, eveneens beginnen inzien dat er ook grijze waarden zijn en dat die ook aangenaam kunnen zijn dat extremen nergens nodig voor zijn.
en als je heel hard je best doet, kan je de meeste fouten corrigeren. Ook al krijg je niet meer wat je voordien had, je krijgt iets, en dat is al heel wat!
Mijn grootste fout, was iemand loslaten die ik niet kon loslaten, een fout die ik nooit meer wil maken!
Love, my greatest demon, and my sweetest angel and worth everything.. Beau
